Mortuus, şüphesiz ki black metal dünyasının en tehditkâr, gaddar, acımasız ve nefes aldırmaz vokalistlerinden biri. Legion’ın bıraktığı yerden bayrağı teslim alıp MARDUK’u şahlandırması yetmiyormuş gibi, Arioch adı altında karanlık kustuğu köklü projesi FUNERAL MIST’le de bambaşka kapılar açan bir hayvan evladı.

Bugüne dek sadece 3 albüm çıkaran FUNERAL MIST kimilerince Mortuus’un, yani Arioch’un son dönemlerde faaliyete geçirdiği bir proje olarak görülebilir. Lakin FUNERAL MIST 1993’te, MARDUK’tan sadece 3 yıl sonra kurulmuş çeyrek asırlık bir proje.

“Maranatha” ile çok farklı, çok öznel bir karanlık yaratan ve black metal kitlesini bile kendi içinde ayrıştırmayı başaran Arioch, 9 yıl aradan sonra çıkan “Hekatomb”da “Maranatha”ya kıyasla daha kalıplara bağlı, daha standarda yakın bir black metal sunuyor diyerek olaya girişelim.

Daha girizgâhtan, “In Nomine Domini”nin girişindeki resmen uyuz, irrite edici rifle “Bu ne amk” diye başlayan albüm, bu ve benzeri abuklukları defalarca tekrarlayarak FUNERAL MIST’liklerini patır kütür sergiliyor. Arioch’un FUNERAL MIST’te yaptıkları, özellikle de “Maranatha”da yaratılan alışık olunmadık karanlık, zaten FUNERAL MIST’i farklılaştıran en önemli unsurlar. Arioch’un solo projesindeki bu deneysel tavrı, bu projeyi pek çok black metal grubundan ayıran başlıca etmen olarak karşımızda duruyor. “Naught But Death”in sonundaki davulsuz gitar/vokal kısmı gibi deneysel gözüken ancak keşke bitmese diye düşündüren bölümler, gerçekten de black metal adına bugün bile taze nefesler olarak karşımıza çıkıyor.

“Hekatomb”u “Maranatha”dan daha kalıplara sadık bir albüm olarak görmemin sebebi, albümün belirli açılardan standart bir MARDUK albümüne yaklaşan tarafları. MARDUK’un özellikle son döneminde, misal “Frontschwein”da kullandığı kimi fikirler, hatta kimi rif yapıları, “Hekatomb”da çok benzer şekilde önümüze seriliyorlar. Misal “Shedding Skin”in girişindeki rif, akıllara “Thousand-Fold Death”in 1. dakikasındaki rifi veya benzerlerini getiriyor. Sadece rif bazında da değil, şarkıların genel yapıları anlamında da MARDUK’un son dönemine yakın duran bir tavır var.

Besteleri bir kenara ayırırsak, Arioch’un “Hekatomb”daki vokalleri de muazzam bir güç, öfke, tehdit ve korku içeriyor. Kimi yerlerde sanki birkaç vokalist varmışçasına farklılaşan vokal karakterlerine tanık oluyoruz ve nihayetinde tüm bunlar birleşerek çok karakteristik, kişilikli ve ete kemiğe bürünmüş bir karanlığın doğup büyümesine vesile oluyor.

Nihayetinde “Hekatomb”, FUNERAL MIST diskografisini daha haşin ve vahşi bir tarafa kaydıran, daha kafa göz bir albüm. Black metal özelinde düşünüldüğünde kesinlikle yılın en iyilerinden biri olduğunu ve yeni MARDUK albümüyle birlikte bizi bu sene epey yıpratacağını düşünüyorum. Bence “Maranatha” kadar özel bir albüm değil, ama her anlamda değerli, her anlamda ölüm gibi bir albüm.