Oğuz Sel

“Brutal death metal gruplarını takip edenlerin çalma listelerine gönül rahatlığıyla ekleyebilecekleri “The Indicted States of America” Syphilic’in en iyi albümü olmasa da Brian Forgue’un ileride daha neler neler yapabileceğinin en bariz göstergelerinden biri.”

2016’da yazdığım Syphilic kritiği “The Indicted States of America”nın son paragrafından bir alıntı ve benim için açıkçası utanç vesikası. “İleride neler neler yapabileceğinin en bariz göstergelerinden biri.” hele hele bu cümle. Tamam, sakinim arkadaşlar.

Bir süre önce aldığım en sevindirici haberlerden biri Darren Cesca adındaki yetenek abidesi davulcunun Deeds of Flesh kadrosuna katılması ve arka arkaya videolar gönderip benim de aralarında bulunduğum teknik brutal death metale aç bünyelerin ağızlarının suyunu akıtmasıydı. Diğer haber de yine Cesca kişisinin Syphilic’in son albümünde davullardan sorumlu olacağıydı. Syphilic’in beyni Brian Forgue, albümlerine zaman zaman konuklar alsa da davul taburesine albüm boyunca geçireceği ilk isim olacaktı Cesca; yıllardır programlama davullardan şikâyet etmesem de canlı kanlı bir davulcunun bu pislik ve gaddar müziğe nasıl ayak uyduracağını merakla bekliyordum.

On yüz bin milyon brutal death metal grubunun arasında yıldız gibi parlayan ve bunu; karambol sayılabilecek şarkılarının arasına yerleştirdiği harikulade riflerle, “Bis TBDM yapıyos kanka” diye dolanan şebelebettinlerin ağzına kürekle vuran kompozisyonlarıyla ve öküz yutma becerisi olan bir yeraltı yaratığından çıktığını düşündüren vokalleriyle başaran Syphilic, bu defa arkasına insanlardan oluşan bir kadroyu alsa da baltayı taşa vurmakla kalmamış, bana kalırsa sıçmış batırmış.

Önceki albümden itibaren eleştiri oklarını ABD’de yaşanan polis-siyahi anlaşmazlıklarına doğru çeviren, bu albümde de doğrudan ırkçılık karşıtlığına soyunan -ki bana ne, ister büyükbaş besiciliğinden isterse arı kovanı imalatından bahsetsin- Forgue, belki oluşuma konuk olarak katılan sanatçılardan dolayı belki de ele aldığı konuların ağırlığı nedeniyle müzik tarafını oldukça ıskalamış. Albümün müzisyenlik tarafına söyleyecek tek bir kelimem bile yok, ortada ağızları iki karış açık bırakan bir enstrüman kullanımı var. Gitarlardan fışkıran gaddarlığa, davulların hayvanlığına laf edersem çarpılırım. Ama gelin görün ki Syphilic denilince akla ilk gelen unsurların başında yer alan vurucu ve çoğu zaman dinleyiciyi birkaç saniyeliğine sersemletip sonra çılgın atmasını sağlayan riflerin yerinde yeller esiyor.

Albümün bütünü, tam anlamıyla bir cümbüş; polis kaynaklarından alınan ses kayıtları, guttural vokaller, delicesine çalınan gitar/basgitar, az önce bahsettiğim üzere çılgın atan davullar, kısacası bir brutal death metal albümünden bekleyebileceğiniz her şey var ama akılda kalıcılığı mümkün kılan rif/melodiler yok. Eğer bu bir yetenek gösterisi demosu olsaydı her şey dört dörtlük der geçerdim ama yapıldığı iddia edilen şey müzikse; müziğe dair bir şeylerin olmasını beklemek de benim, en azından Syphilic dinleyicisi biri olarak hakkımdır diye düşünüyorum. Zaman zaman örnek verdiğim gibi çoğu kişinin dalga malzemesi olarak kullandığı Rompeprop, Torsofuck ve benzeri gruplarda bile takip edilebilirlik, mırıldanarak da eşlik edilebilecek noktalar var. Sonuç olarak bu kadar öküzlüğe gerek yok, hakikaten yok yani.

“In the Pen”i dinlemeye büyük beklentilerle başlamıştım, ilk bir iki dinlemede herhalde sorun bende diye düşündüm ama kendime haksızlık etmişim. Brian Forgue ve şürekâsı bu defa beklentilerimin epeyce altında bir albüm hazırlamışlar. Ben o eski heybetli “Behind Bars” zamanlarını istiyorum, bir sonraki albümde bu ayarda işlere geri dönebilirse pek memnun olurum. Yoksa bir sonraki kritikte daha acımasız olacağımı şimdiden deklare ediyorum.