Aynı adı taşıyan EP’nin geçtiğimiz yıl çıkan ilk bölümünde, FURTHERIAL’ın anlık duygusal değişimler üzerinden müzik yaptığını ve yayınladıkları her ürünün belirli bir dönemin düşünsel karakterini yansıttığını söylemiştim. Birinci bölümde grubun daha kederli, daha derin bir tarafıyla karşılaşmıştık. O EP’nin incelemesinde “…bu EP’deki müzikal yapının grubun dönemsel hissiyatını yansıttığını ve sonraki işlerinde bu karakterin devam etmesi gibi bir zorunluluğun olmadığını düşünüyorum. Bir sonraki EP’de veya albümde pekâlâ blast beat’e bağlayan, kafa göz giren çok daha progresif bir FURTHERIAL görebiliriz” demiş ve grubun “bildiğimiz FURTHERIAL” dedirtmeyen müzikal yolculuğunun bir sonraki adımını beklemeye başlamıştım.

Her ne kadar örnek verdiğim türde aşırı agresif bir çalışma olmasa da, “Through Struggle: Part Two” bu düşüncelerimi haklı çıkaran yapıda, ilk bölümden epey farklı bir EP. Öncelikle grubun bu EP’nin yazımı sırasında bir önceki EP’deki pesimist karakterden uzaklaştığını görüyoruz. “Un Mondo Infinito” ve “Through Struggle: Part One”da karşımıza çıkan bilge karakter, bu albümde yerini çok daha dayaksı, groove’lu bir yapıya bırakıyor.

Melodilerin belirgin şekilde azaldığı ve daha net, daha kodu mu oturtan bir EP olan “Through Struggle: Part Two”, FURTHERIAL’ın önceki işlerine kıyasla karakteristik rifler üzerinden yürümektense şarkı bütünlüğü üzerine yoğunlaşan bir çalışma. EP’yi dinlerken “şu şarkının şurası süpermiş” şeklindeki bireysel, anlık takdirlerdense, “bu şarkının karakteri çok sağlammış” şeklinde daha genel bir beğeniye büründüğümü söyleyebilirim. Bu durum ister istemez FURTHERIAL’ın tecrübe namına önemli adımlar attığını gösteriyor diye düşünüyorum, çünkü EP’yi dinlerken hem bir bütünlük hem de bazı şeyleri halletmiş bir grup dinlediğinizi hissediyorsunuz.

Bu yaklaşım sayesinde 16 dakikalık EP’deki dört şarkıda da ayrıştırılabilir karakterler görüyoruz. Grup önceki EP’nin kırılgan ve gözü yaşlı havasını, “yeter la!” deyip ayaklanan ve hücuma geçen bir kimlikle sunuyor. Değişken vokaller, taş gibi davullar ve kükreyen gitarlarla, “Through Struggle: Part Two”daki parçaların konserlerde epey iş yapacağını tahmin etmek için müneccim olmak gerekmiyor. Önceki FURTHERIAL işlerinden farklı olarak, “Through Struggle: Part Two”da bir nebze “hit şarkı yazmaktan kaçınma” havası sezdim. Misal EP’de bir “Storyteller”, bir “Wind Swept My Wings” yok. Ama dediğim gibi, şarkıların bütünlüğü bunu olumsuzluğa dönüştürmüyor, bilakis birlikte güçlenen şarkılarla EP değer kazanıyor.

Bir sonraki adımları ne olacak bilmiyorum, ama bir dinleyici olarak artık bu iki EP’den bağımsız, farklı karakterde, hatta belki de “Un Mondo Infinito” gibi belirli bir konsepte sahip bir albüm bekliyorum. Grubun üretkenliği düşünüldüğünde yeni bir EP haberi de, bu tarz bir albüm haberi de benim için sürpriz olmayacaktır.

Muhtemelen yine bambaşka karakterde bir FURTHERIAL çalışmasında tekrar görüşmek üzere; dinleyin, dinletin.