İlk albümünü 2012’de çıkararak yolculuğuna başlayan Fin ağırlıklı progresif/melodik death metal grubu BARREN EARTH’ün ilk zamanları belli bir OPETH çizgisinde ilerleyen ve tam anlamıyla özgünlük barındırmayan bir karaktere sahipti. İstikrarlı şekilde albümler çıkaran grup; AMORPHIS, MOONSORROW ve KREATOR’da çalan elemanların oluşturduğu deneyim sayesinde, en azından işin tecrübe tarafını gerektiği şekilde kotarıyordu. Grubun bu albüm öncesine dek yaptıklarından çok fazla etkilendiğimi söyleyemem; BARREN EARTH kalitesi ortalamanın üstünde olan ama fazla da bir etkileyicilik sergileyemeyen bir gruptu benim için.

2014’teki “On Lonely Towers” öncesinde gruba katılan HAMFERÐ vokalisti Jón Aldará ile birlikte BARREN EARTH önceye göre daha dramatik bir karaktere büründü. Biliyorsunuz, vokal çok önemli bir şeydir arkadaşlar; bir grubu vezir de eder rezil de. Aldará’nın BARREN EARTH’e olan etkisi ise lala ile vezir arasında, gayet olumlu bir düzlemde kendine yer buluyor. Yeri geldiğinde Einar Solberg’vari olaylara giren Aldará’nın, BARREN EARTH’e belli bir karakter enjeksiyonu yaptığı ayan beyan ortada.

Grubu dinlerken hissettiğiniz şeylerden biri, BARREN EARTH’ün yer yer AMORPHIS’in çeşitli dönemlerini anımsatan havasının, sahip olunan progresif anlayışlar bunu farklı bir düzleme taşıması ve bunun yanında elemanların hard rock sevgilerini belli eden ve progresif death metal kontekstine dahi har rock temelli yaratıcı rifler sokmalarını sağlayan anlayışları. Pek çok şarkıda “progresif hard rock” şeklinde nitelenebilecek rifler var.

Tüm bu zenginlikler, yaratıcı ve akılda kalıcı şarkı yazımı olmadığında elbette ki havada kalıyorlar. Neyse ki BARREN EARTH yeni albümde bu konuda da atılımlar yapıyor. “A Complex of Cages”ı dinlerken müzikal anlamda belli bir yolculuğa çıktığınızı hissediyorsunuz; grup sağlı sollu ataklarla, klavye oyunları, dramasyon kasan vokal çeşitlilikleri vb. ile dinleyiciyi oradan oraya savurmayı iyi biliyor.

Bu noktada işi kurtaran özelliklerden bir diğeri de, grubun hem klavye tonları hem de genel kimlik ile oluşturduğu o karakteristik Fin havası. Bunu kelimelerle anlatmak pek mümkün değil, ancak albümü dinlerken bu müziğin bin göller yöresinden çıktığına dair bir şeyler hissediyorsunuz, belki de grup elemanlarını bilince aklımız ister istemez oraya gidiyor.

Yine bu minvalde, AMORPHIS’in Fin ortamlarıyla alakasız gözükmesine rağmen sık sık kullandığı oryantale yakın gamlar da yer yer karşımıza çıkıyor. Açıkçası bu durum benim hoşuma giden bir şey değil ve OPETH’in “Bleak”i haricinde kuzeyli gruplara çok yakıştıramıyorum, ancak belli ki seviyorlar. Yapın arkadaşım, ne diyeyim.

Sonuç itibarıyla BARREN EARTH, “On Lonely Towers”la attığı sağlam adımı “A Complex of Cages” ile biraz daha ileriye taşıyor. Albümü AMORPHIS ve OPETH’in bileşimini sevebileceğini düşünenler başta olmak üzere, iyi müzisyenlik ve enteresan şarkı yazımları duymak isteyenlere öneririm.