Oğuz Sel

Davula Emil’in geçmesi Marduk için iyi sayabileceğim bir gelişmeydi. Fredrik’in bir süredir davul yazımında kendini tekrarı fazla kulağa batıyordu. B. War da artık kadroda değildi, tamam bu o kadar kafayı taktığım bir şey değildi ama Legion… Legion’ın Marduk’tan gittiğini hâlâ sindiremiyordum ve bu nedenle yıllardır severek dinlediğim Marduk’la arama mesafe girmişti sanki. “Plague Angel”ı Marduk işi bir albüme benzetemiyordum, yeni gelen garip isimli vokali de beğenemiyordum. Çok dinledim; olmadı, alışamadım, ısınamadım, benimseyemedim. Bana black metali sevdiren birkaç gruptan biri olan Marduk’un eskilerine saplanıp kalmak zorunda mı olacaktım yoksa ömrümün geri kalanında? Günün birinde Legion’ın “Geçmiş geçmişte kaldı, yine Marduk’a dönüyorum.” demesini mi bekleyecektim? Yoksa ilâhi bir gelişme olacaktı da öyle mi Marduk’u sevecek, benimseyecek ve yine eski günlerdeki gibi saatlerce bıkmadan, usanmadan dinleyecektim.

Şaşıracaksınız belki ama evet, ilâhi bir gelişme oldu ve Marduk, diskografisinde hiçbir zaman yapmadığı şekilde bir İncil ayetinden yola çıkarak “Rom 5:12” adında bir albüm yaptı; bundan âlâ ilâhi gelişme mi olur?

Hâbil ve Kâbil’in yaşadıklarından yola çıkılarak düzenlenmiş bir ayet olduğunu düşündüğüm ama araştırdığımda, Âdem’in itaatsizliği nedeniyle yeryüzüne, bir ölümlü olarak gönderilmesi ve ademe, yani ölüme ve yok oluşa sürüklenmesini konu edindiğini öğrendiğim Romalılar 5:12, ölüm ve günah kavramının peşi sıra işliyor ve ayet ilk okunduğunda şüphesiz okuyucuya etkileyici geliyor. Ayet aslında Hıristiyanlıktaki “aslî günah” kavramını da şöyle bir ışık tutmuş oluyor ama ben yine de merak etmeden yapamıyorum. Basında sıkça gördüğümüz 38 günlük, 6 aylık, 9 aylık bebeklerin tecavüze uğrayarak öldürülmeleri hangi günahlarının karşılığıydı acaba? Ya da günahlarının karşılığını bu şekilde mi görmeleri gerekiyordu? Aklıma takılan onlarca soru var ama din diyanet işlerini bırakıp Marduk’a dönmek daha iyi olacak şimdilik.

Marduk için sürprizlerle dolu ve acayip üretken bir grup desem, pek de yalan söylemiş olmam. “Dark Endless” ve “Those of the Unlight” gibi iki ağır topun ardından black metal klasiklerinden biri olan “Opus Nocturne” albümüne yalnızca birer yıl arayla ve ciddi yapısal değişimlerle imza atmaları, sanırım yeterli örneklerdir ki bunun daha “Heaven Shall Burn… When We Are Gathered”ı var, “Nightwing”i var. Ancak “La Grande Danse Macabre” ile başlayan tatsız ve tekdüze sürecin bir biçimde kırılması gerekiyordu, kadrodaki değişimler de bunun fitilini ateşlemiş oldu bir bakıma.

“Plague Angel”da, Emil’in yüksek tuşeli ve acımasız blast beat’lerine sırtını dayayarak hızlı ve öfkeli rifler üreten Morgan, grubun yeni basçısı ve miks sorumlusu Devo’ya, Mortuus’un kusmuklu vokallerini şimdilik öne çıkarmaması yönünde tavsiyede bulunmuştu belki de; ne de olsa Legion adındaki anıtın ardından mikrofona geçecekti Mortuus. Keza Mortuus’un da kulağına, şimdilik abartıya kaçmaması yönünde telkinler fısıldanmış olabilirdi, zira Mortuus, “Plague Angel”da bildiğiniz üzere henüz insan formundaydı.

Bundan 11 yıl 17 gün önce, Marduk’un İncil referanslı albümü “Rom 5:12” bomba misâli patladı. Albüm albüm değil, yıldızlar geçidiydi. Marduk’un Legion öncesi dönemine damga vuran Af Gravf, tüm öfkesiyle “Cold Mouth Prayer”da haykırıyordu, “Imago Mortis” gibi ağır aksak giden vurucu işlerde 2013’te aramızdan ayrılan Jens Gustafsson baget sallıyordu, Primordial’ın has adamı A.A. Nemtheanga ise yer aldığı şarkıda tüyleri diken diken etmekle meşguldü. Albüm için hazırlanan şarkılar ise hem yapısal çeşitlilik hem de rif zenginliği açısından oldukça iyiydi. Morgan’ın yanı sıra Mortuus da şarkı yazımına dâhil olmuştu. Ama tüm bunlardan daha da dikkat çekeni, Mortuus’un Marduk’un temsilcisi olduğunu ilân etmiş olmasıydı. Önceki yapıma göre önde olan vokaller, Mortuus’un ne denli pislik bir karakter olduğunu ve Marduk’un yeni çizgisiyle ne denli uyum sergilediğini gösteriyordu. Şarkı geçişlerindeki gariplikleri, nefesinin yettiği son noktaya kadar hunharca bağırmaları, overdub’la eklenen manyaklıkları, Mortuus’un inkilâbı, Marduk’un inkılâbı anlamına geliyordu. Yapımın prodüksiyon tarafı da en az şarkıların sıralanışı ve kompozisyonların başarısı nispetindeydi. Rahatça işitilebilir enstrümanlar, vokaller, kimi şarkılardaki ürkütücü atmosferler, ses efektleri ve daha nice ayrıntı, “Rom 5:12”nin başarısına yadsınamaz ölçüde katkıda bulunuyordu.

Marduk’un bugün de devam eden yukarı yönlü ivmesinde azımsanmayacak derecede önem arz eden albüm, büyük bir sinerjinin ürünü, bunda hiç şüphe yok. Grubun ve black metalin de geldiği noktanın o dönemki kilometre taşlarından biri sayabileceğimiz “Rom 5:12” kapağından bestelerine, sözlerinden göndermelerine kadar her noktasıyla karanlık sanatın medar-ı iftiharı, nitelikli ve şahsiyetli eserlerinden.