Hoşa gitme çabası gütmeyen bir melodi anlayışı
Atarlı, dayaksı, çiğ rifler
Kuduz köpek gibi ısıran, nefes aldırmayan bir agresiflik
Sulandırılmamış, lafı dolandırmadan anlatan cayır cayır bir death metal/thrash metal kırması…

“Deathrace King” ile tanıştığım THE CROWN benim için bu demekti. Executioner – Slayer of the Light, Total Satan, Crowned in Terror falan, benim diyen grubun ulaşamayacağı çiğlikte, vahşette şarkılardı. Dağılıp tekrar bir araya geldikten sonraki ilk THE CROWN’dan tam olarak beklediğim tadı alamadım. Grup her zaman için belli bir kalitenin üstündeydi, ancak belki de kulaklar o ilk intibayı, “Deathrace King” benzeri bir şeyi aradığından kendi adıma biraz gaz eksikliği oldu. “Death is Not Dead”i de ilk dinleyişte kısmen yadırgadım, ancak sonradan sever oldum. Dolayısıyla 2010 sonrası THE CROWN benim için “2000’ler başına dönseler süper olacak” şeklinde bir havaya sahipti.

Lakin zamanında zehri almıştık, tadını biliyorduk ve ucundan da olsa karşılaştığımızda hemen benimseyecektik.

İşte “Cobra Speed Venom” da tam bu noktada imdada yetişti ve “Demek ki THE CROWN 2.0 de böyle olacakmış, ne yapalım” noktasına varmadan bizi eskilere götürdü. Albümle ilgili söylenmesi gereken ilk şey, grubun köklere dönme muhabbeti falan yapmadan; altı gayet dolu, ayakları yere sağlam basan, taş gibi bir albüm çıkarmış oluşu. 19-20 yıl önceki kuduz THE CROWN yok, ancak o ruhu günümüzün üstün İsveç deneyimi ve vizyonuyla birleştiren dozer gibi bir THE CROWN var.

Şarkıların her birindeki açlık, görmüş geçirmişlik ve adrenalin, bu adamların içlerinde bu ateşle doğduklarının en büyük göstergesi. THE CROWN ve öncesindeki CROWN OF THORNS’la birlikte neredeyse 30 yıldır birlikte müzik yapan Magnus, Marko ve Johan’ın önderliğindeki grup, sahip olduğu aşırı agresif thrash metal ve melodik death metal anlayışını “Cobra Speed Venom”la birlikte tekrar 2000’ler başı coşkusuna, vahşetine kavuşturmuş.

MOTÖRHEAD, SLAYER ve AT THE GATES’i tüm duvarları kırık cam parçalarıyla kaplı bir odaya kapattığınızı ve odayı deli gibi çalkaladığınızı düşünün; “Cobra Speed Venom”ınız hayırlı olsun. Saydığım bu üç isim albümdeki riflerde, melodilerde ve genel karakterde bire bir olarak hissedilmese de, bu üç devin kimliğinin sirayet ettiği anlayışlar THE CROWN’ın çiğliğini, tekme tokatlığını ve bu ikisini destekleyen sofistikeliğini ortaya koyan başlıca detaylar. Grup bazen gecenin karanlığında kafanıza inen bir balyoz gibi (Necrohammer), bazen de We Avenge!’in 2.26’sında başlayan kısım gibi daha derin ve yüreklere kanlı gözyaşı serpen olaylarıyla sizi albüme çekiyor. Hepsini geçtim, sırf akıl almaz güzel ekolu alto sound’u bile akıllara SARCÓFAGO’ları, BLASPHEMY’leri, HELLHAMMER’ları, NIFELHEIM’leri, SLAUGHTER’ları getirmeye yetiyor.

“Cobra Speed Venom”ı çıktığından bu yana en az 30 kez dinledim ve neredeyse her şarkının başında “Ooo bu çok acayip” gibi düşüncelere kapıldım, hâlen de kapılıyorum. Albümü ilk 2-3 dinleyişimde, sondaki iki şarkının (üç bonustan önceki son iki) biraz fazla ağır bir kapanış yaptığını ve dinamizmin sonlara doğru biraz düştüğünü düşünmüştüm. Ancak sonraki dinlemelerde grubun bunu bilinçli olarak yaptığını ve “Cobra Speed Venom”, “Necrohammer”, “Rise in Blood” gibi şarkıların ardından bu damarlı iki şarkının aslında albümü daha oturaklı, ağzımızı yüzümüzü kırdırırken düşündüren bir yapıya büründürdüğünü hissettim. Bu şekilde ortadan kalkan kaygılarımla birlikte, “Cobra Speed Venom”ı THE CROWN’ın yeniden birleşmesi sonrasında çıkardığı en iyi albüm olarak görmem de sağlanmış oldu.

“Cobra Speed Venom” ta 1990’da kurdukları gruba daha 14-15 yaşındayken İsa göndermeli isim koyacak kadar, daha o yaşlardan “Forever Heaven Gone” diye demo çıkaracak kadar karanlığa bulanarak doğmuş ve o yaşlarından beri cayır cayır metal yapan adamların bunca yıllık tecrübesiyle çıkan öküz gibi, çivili duvar gibi bir albüm.

Agresif müzik seviyorsanız, “Cobra Speed Venom” konusunda pasif kalmayın.