RIVERS OF NIHIL; kurulmasına, adını duyurmasına, kitlesini genişletmesine ve turnelerin aranan gruplardan biri olmasına gerçek zamanlı olarak tanık olduğumuz gruplardan biri. Metal basınında yer almalarının hemen ardından Metal Blade tarafından keşfedilen grup, ilk albümünü 2013’te çıkarmış ve death metalin modern ancak bir o kadar da eskiden ilham alan tarafının yakın dönemdeki hatırı sayılır isimlerinden biri hâline gelmişti.

RIVERS OF NIHIL’in ilk iki albümünü süper sevdiğimi söyleyemem. Özellikle ilk çıktıkları dönemde basının gazıyla dinlemiş ve çok bir olay bulamamıştım. İkinci albümleri ilkine göre iyiydi, ancak gruba özel bir ilgi duymamı sağlamamıştı. Gelin görün ki grubun yepyeni albümü “Where Owls Know My Name”, 2018’in ilk çeyreğini bitirmeye yaklaştığımız günlerde, bu yıl içerisinde dinlediğim önemli, değerli, kısacası taş gibi albümler arasına adını yazdırdı bile.

RIVERS OF NIHIL’in “Where Owls Know My Name”e yaptığı şeyi tek bir cümlede özetlemek gerekirse; “death metalin sınırlarını, death metalin ruhuna sadık kalarak ancak son derece liberal bir anlayış dâhilinde zorlamaya çalışmak” olarak ifade edebiliriz.

Şimdi bunu açalım.

RIVERS OF NIHIL tartışmasız şekilde yetenekli müzisyenlerden kurulu bir grup. İcra namına zaten ortada olan bu durum, albümü dinlerken kendini sürekli olarak size hatırlatan, son derece parlak fikirlerle karşımıza çıkıyor. Adeta bir ANATHEMA şarkısı olan “Cancer/Moonspeak”le başlayan “Where Owls Know My Name”, bir anda hayvan gibi gitar tonları, çok zekice nota seçimleri, zevk sahibi ellerden çıktığı belli riflerle taarruza başlıyor. “The Silent Life”la birlikte hem grubun kısa sürede ne denli tecrübe kazandığına hem de ciddi anlamda üzerine eğilinmesi gereken bir potansiyel barındırdığına şahit oluyoruz. Albüm genel anlamda death metal olsa da, çok farklı müzikal ilhamlarla spiraller çizerek dönüp duruyor.

Bu noktada üzerinde durulması gereken konu, RIVERS OF NIHIL’in akılda kalıcılık namına baya baya yetenekli oluşu. Her rifin üzerinde dikkatle uğraşılmış, en karmaşığından en sadesine tüm gitar bölümlerinin en iyi işlevi görmesi adına çaba sarf edilmiş. Bu sayede albüm ciddi bir dinamizm kazanıyor ve aralara giren sayısız fikirle; çok dolu, zengin mi zengin bir şeye dönüşüyor.

“Where Owls Know My Name”i dinlerken adrenalin dolu; hırsla, tutkuyla yazılıp çalınmış bir şey dinlediğimizi ilerleyen her şarkıyla daha çok fark ediyoruz. Bunun dışında, ortada bir an bile karambole yer bırakmayan bir genel anlayış olduğunu da görüyoruz. Albümde testosteron oranı yerli yerinde olsa da, RIVERS OF NIHIL olayı karmaşaya mahal vermeyecek şekilde canlı, organik ve nefes alan bir müzikle örmüş. Bu sayede her şarkıda sizi etkileyecek bir şeyler bulabiliyorsunuz. Merak etmeyin; modernlik ayağına grup aralara clean vokaller falan sokma hatasına düşmemiş. Yer yer death metalden epey uzaklaşan deneysel, atmosfer destekleyici bölümler, hatta şarkılar var. Mesela “Terrestria III: Wither” baştan sona endüstriyel bir parça. Lakin hepsi de albümün genel momentumuna hizmet ediyorlar ve size “bunu geçeyim” hissi vermiyorlar.

Tüm bunların ışığında, RIVERS OF NIHIL son zamanlarda dinlediğim en zekice kurgulanmış, en heyecan verici, farklı hisler uyandırıcı albümlerden birini yapmış. İçindeki fikirleri başarıyla sonuçlandırma konusunda çok yüksek bir istatistikle oynayan “Where Owls Know My Name”, teknik death metal ile progresif metalin çok başarılı bir örneğini deneyimlemek isteyen herkese önerebileceğim bir albüm.

Kaliteli bir metal albümü dinlemek isteyenler, henüz yapmadılarsa albümü başlatsınlar. Her şarkının ilk 10 saniyesine bakarak anında karar verebilen şaşkın kitleye ise, yıl sonu listelerinde sık sık göreceğimizi düşündüğüm bu albümü zamanında dinlememiş olacakları için şimdiden geçmiş olsun diyorum.