ismail vilehand

Sıradan bir İstanbul gününü müzik türü ile tanımlamaya çalışırsak; muhtemelen tam karşılığı, “old school death metal” olurdu. Koca şehrin hiç affı yok. Normal işe gidip gelmek bile insanı ölümle burun buruna getirebiliyor. Metrobüste kalp krizi geçirenler mi ararsınız, yoksa metroda panik atak krizi geçirenler mi? Olaysız gün geçmiyor soktumunun şehrinde.

Ha seviyor muyum bu şehri? Ölümüne seviyorum o ayrı konu. Ama zerre yaşanacak bir yer değil cidden. “Celladına sevdalı olmak.” terimi tam anlamıyla bu şehirle olan çarpık bir ilişkimin karşılığı kesinlikle. Ve her çarpık ilişkinin olmazsa olmazı, zevksiz seks ürünü çirkin çocukları andıran Genocide Pact, son iki haftadır İstanbul trafiğinde can yoldaşım oldu.

Genocide Pact, 2013 yılında kurulmuş ve az sonra bahsedeceğimiz albüm dâhil, iki albüm çıkartmış bir old school “Amerikan” death metal grubu. Amerikan kısmına vurgu yaptım çünkü grup; Incantation, Father Befouled ve Disma gibi grupları sevenlerin ilgisini çekebilecek; kısmen karanlık, kısmen rahatsızlık uyandıran bir müzik yapmakta.

Referans olarak belirttiğim gruplara kıyasla Genocide Pact’in en büyük ayırt edici özelliği, rif odaklı bir müzik yapması. Gitar liderliğinde giden ana rif ve şahane gitar soloları grubun tıkır tıkır işleyen çarkının en önemli dişlilerini oluşturmakta.

Bu bahsettiğim rif odaklı müzikal yapıya verilebilecek en iyi örnek, ilk şarkı “Conquered and Disposed” olabilir. Evlerde internetin olmadığı yıllarda “cıgı cıgı” rif olarak tarif edilen 80’ler thrash/hardcore esintisi taşıyan gitar işçiliği neredeyse tüm albümün temelini oluşturmakta. Ve bu özellikler kesinlikle grubun old school death metal kimyasını zedelememekte.

Genocide Pact, Order of Torment albümünde; eksisi veya fazlası olmayan, kitabına uygun bir vokal stili ve ortalamanın biraz daha üzerinde, epey iyi bir davul performansı sunmakta. Gitar işçiliğinin fazla iyi olması; hatasız olan, ancak diğer kulvarlarda ortalama ve biraz üstü olan ayrıntıların, “neden çok süper değil?” diye gereksizce eleştirilmemesinin en büyük nedeni.

Bu albümü sevmek için, sadece sapına kadar Amerikan old school death metaliyle sıkı fıkı olmak yeterli gelmeyebilir. “Rif üstüne rif” denen mevzuya tür ayırt etmeksizin hasta iseniz doğru yerdesiniz.