Between The Buried and Me bence tartışmasız şekilde son yılların en heyecan verici ve orijinal progresif metal işlerine imza atan gruplardan biri. Grubun diskografisinde şu ana kadar hiçbir hayal kırıklığı bulunmaması ve hep belli bir kaliteyi korumuş olması da cabası. Grup en son 3 yıl önce çıkan Coma Ecliptic ile akıllarımızı almıştı. Bu sene ise bir değil iki albüm ile dönüyorlar; bu yazıda tartışacağımız Automata I aslında büyük bir albümün ilk yarsı. Automata II ile Haziran sonunda tanışacağız. Grup bence albümü ikiye bölerek akıllı bir strateji izlemiş ve genel olarak da Coma Ecliptic’e göre daha sert bir albüm ortaya koymuş.

Automata I iki albüm sürecek bir konseptin ilk parçası. Konsept olarak biraz günümüzün popüler dizisi Black Mirror’ı andıran bir hikaye seçilmiş. Gelecekte insanların birbirlerinin rüyalarını izleyebileceği bir teknoloji keşfediliyor, hikayemizin ana kahramanın rüyaları tüm Dünya’ya eğlence programı formatında canlı olarak yayınlanıyor, biz de albüm boyunca onun başına gelenleri dinliyoruz. Konsept oldukça hoş, sözler de gerçek bir macera romanı gibi kurgulanmış, albüm bittiğinde gerçekten hikayenin ikinci yarısının ne olacağını merak ediyorsunuz.

Müziksel içeriğe baktığımızda Coma Ecliptic’e göre çok daha sert bir albüm olduğunu söyleyebilirim. Coma Ecliptic her ne kadar şahane bir albüm de olsa biraz olay Tommy Rogers şova dönmüştü. Bu albümde ise daha gitar ve davul odaklı bir şarkı yazımı var. BTBAM’in her döneminden tatlar bulunsa da ben en çok “Alaska” havasını aldım, özellikle giriş şarkısı Condemned To The Gallows kesinlikle o kafa ile yazılmış, yeni BTBAM standartlarına göre biraz düz ama feci gaz bir parça. Albümün geri kalanında da hem Coma Ecliptic dönemini andıran bol vokal oyunlu kısımlar (Yellow Eyes) hem de daha “Colors” ve Great Misdirect döneminden delimsirek progresif tatlar sunan parçalar var (Blot).

Albümle ilgili hoşuma en çok giden şey kısalığı oldu. Albüm olarak piyasaya sürülmesine rağmen EP olarak çıkmış olan Parallax’tan sadece 5 dakika daha uzun. Özellikle BTBAM gibi çok yoğun şarkı trafiklerine sahip grupların 70 küsür dakikalık albümler yapmaları bana çok mantıklı gelmiyor, bu gibi albümleri tek seferde sindirmek çok zor oluyor.

Bence grup da bunun farkında olduğundan herkes şarkıları tadını çıkara çıkara dinlesin diye albümü iki parçaya bölmüş. Bence çok da iyi yapmış, büyük ihtimalle bu albüm tek parça olarak çıksa ilk yarıdaki şarkılara gerekli özeni gösteremeyecektik.

Sanırım albümle ilgili tek şikayetim prodüksiyon. Çok kulağa batan bir şey yok ama ben gerçekten BTBAM’den artık daha cayır cayır gelen bir bas ve davul tonları duymak istiyorum. Dan Briggs inanılmaz yetenekli bir basçı ama nedense kendisi tizleri kısık tonlar tercih ediyor, bu yüzden yaptığı birçok hareket olması gerekenden daha az etki yaratıyor.

Benzer görüşlerim davul için de geçerli, özellikle sert ve hızlı kısımlarda insan daha böyle death metal sound’una yatkın davullar duymak istiyor. Belki bu prodüksiyon “Coma Ecliptic“e iyi gitmiş olabilir ama Automata I gibi bir albümde biraz daha sert sesler bekliyor insan.

Albüme puan verirken biraz ihtiyatlı davranmayı seçtim. Şarkılar çok güzel, BTBAM yine bomba gibi, ama sonuçta Automata II’nin bu albümün üzerine çıkma ihtimali de epey yüksek. BTBAM bilindiği üzere albüm kapanışlarını gövde gösterisine dönüştürmeyi çok iyi beceren bir grup, o yüzden içimden bir his Automata II’nin daha görkemli ve kafa göz yaran bir çalışma olacağını söylüyor. Yazın “Automata II” kritiğinde görüşmek üzere!