Oğuz Sel

Ele aldığı konulardan hareketle yarattığı şarkıları, üçleme şeklindeki albümlerle sunan Fransız Aorlhac, sahnedeki onuncu yılını devirirken yine yapacağını yapıyor ve “L’esprit des Vents” ile üçlemeyi muhteşem şekilde tamamlıyor diyerek yazıya başlayalım.

Albümün adındaki “rüzgâr” ve “ruh” kavramlarının içini çok iyi şarkılarla dolduran grup, insanın içine işleyen melodi ve riflerle donattığı “L’esprit des Vents” ile dinleyenlere sanal düzlemde zaman-mekân değişimleri yaşatabiliyor. Ortaya koyduğu eserlerle; Taake (üçleme dönemi), Darkenhöld ve hatta Sacramentum gibi gruplara rahatlıkla benzetilebilecek Aorlhac, karanlık ve tekdüze riflerden ziyade, yer yer adrenalin dolu yer yer düşüncelere daldıran melodilere imza atıyor.

Yapım, üçlemeyi tamamlıyor olmakla birlikte, üçlemenin en sağlam halkası olmayı da beceriyor. Bunda rol oynayan etmenlerin başında ise türde her zaman karşımıza çıkmayan sürprizli şarkıların bolca bulunması geliyor. Orta karar gibi başlayıp anında rota değiştiren, tempo hızı aniden artan, ritim düzenleri sıra dışılık sergileyen parçalar, gitar işçiliğiyle kıymetini katlıyor. Yapımda konuk olarak yer alan ve Peste Noire başta olmak üzere pek çok grupta baget sallayan Ardraos da şarkıları güçlendiriyor ve onlara birer karakter kazandırıyor.

Şarkılarda anlatılanlar, her ne kadar bu coğrafya insanına doğrudan hitap etmiyor olsa da en az müziğin kendisi kadar ilgi çekiyor ve lirikler Orta Çağ Fransa’sına yolculuk için davetiye niteliği taşıyor. Oksitanya tarihi üzerine yazıp çizerek sözleri şekillendiren Aorlhac, ele aldığı konularla beni yakalayamasa da yarattığı kimi zaman karambol kimi zamansa ince ince düşünülüp işlenmiş müziğiyle tutsağı etmeyi başarıyor.

Tüm enstrümanların yoğun olarak kullanıldığı “L’esprit des Vents” her ne kadar ekolayzır ayarlarıyla üstesinden gelinse de bana göre daha parlak ve net anlaşılır bir prodüksiyonu hak ediyor. Boğuk yapısı nedeniyle müziğin ayrıntılarının bile ayrıntılara sahip olduğu gözlerden kaçabilecek olsa da o kadar kusur kadı kızında da bulunur diyeyim. Beri yandan “Mandrin, l’Enfant Perdu” parçasının ana rifinin, Marduk’un “Todeskessel Kurland” parçasının 23. saniyesinde başlayan kısmıyla aşırı benzediğini belirtmeden geçemeyeceğim. Tamamen aynı olmasa ve farklı notalarda yer alsa da ilk dinlemede yüzüm ekşimedi değil. Ama yok, bu defa negatif yorumda bulunmayacağım; bazı psikiyatr ve sinirbilimcilerin dediği gibi bu, kolektif bilincin bir tezahürü olabilir; dolayısıyla çok kurcalamıyorum.

Fransa ve black metal ikilisi söz konusu olduğunda ortaya genellikle iyi şeyler çıkıyor ve Aorlhac da sağ olsun, “L’esprit des Vents” ile genel gidişata katkıda bulunmaktan çekinmiyor. Size düşen, bu müzikal ziyafete bir defa konuk olmak; sonrasında zaten yatıya kalmak isteyeceksiniz.