Karambol parçalar beni her daim geriyor. Buna yer yer boy-nuz- gösteren karanlık melodiler de eklenince, şarkıların ya da albümün toplamda yaşatmak istediği hissiyat -en azından benim tarafımda- başarıya ulaşıyor. Albümle aynı adı taşıyan “Fall from Reality” parçasına her başlayışımda hissettiklerim nedeniyle böyle bir giriş yapayım dedim, hem laf lafı açar, albüm hakkında da aklıma gelenleri ifade ederim dedim böylece.

Geçen sene pusuya yatıp, ses soluk çıkarmayan ne kadar tanınmış ya da tanınmamış grup varsa, eteklerindeki taşları birer birer dökmeye başladı bu sene; onlardan biri de 2007’den beri faaliyet gösteren ama pek üretken olduklarını söyleyemeyeceğim Evil Warriors. 2011 çıkışlı albümlerini gözden kaçırsam da bu kritiğin hazırlandığı günden tam 8 gün önce çıkan eserleri “Fall from Reality” için iyice duygular içerisinde olduğumu belirtmeden edemeyeceğim. Grup, thrash ve death metal etkilenimli black metal işleriyle uğraşıyor. Albümden çıkardığım sonuç, ekibin, Marduk’un “Opus Nocturne” albümüne ve o kafada olan başkaca albümlere epey kafayı takmış olduğu yönünde. Bu kesinlikle kötülemek için sarf ettiğim bir cümle değil, 1990’lar kafası olsun, taştan olsun diyenlerdenim.

Evil Warriors; ciddi anlamda çok saldırgan, ağlaklığa kaçmayan, taş gibi bir müzik yapıyor. Grup, ne atmosfer oluşturmak için ses efektlerinden destek alıyor ne de albümün genel havasını yumuşatacak olaylara bulaşıyor. Leş gibi gitar tonu ve vokalin dipsiz kuyulardan gelen haykırış kıvamındaki yapısı da, icra edilen müzikle gayet uyum gösteriyor. Artık birçok black metal oluşumu için trend hâline gelen bas gitarı arkaya atma mevzusuna da hiç bulaşmıyor ekip ve böylece, basların yürümeleri, gitarlara yaptığı yancılıklar rahatça işitilebiliyor. Ki bu, albümün sertliğini de bayağı bir arttırıyor, kendi adıma bundan çok memnunum. Keza davullara da diyecek pek bir sözüm yok; kâh çift krosu ağlatırcasına kick’lere abanıyor davulcu arkadaş, kâh deli gibi kazıyor…

Aslında bazı noktalarda bu “deli gibi”liği abarttığını söylersem hata etmiş olmam. Çünkü davulcunun kimi zaman gaza gelip “Pillow of Cold Water” gibi eserlerde metronomu kaçırdığı ve snare’i dengesiz kullandığı açık açık duyuluyor. Bu, prodüksiyon işinin özenle yapılmadığının bir göstergesi maalesef. İşin daha da can sıkıcı noktası, bahse konu metronom kaçırmaların, tam da vurucu noktalarda gerçekleşiyor olması. Eğer dinlediğiniz müziği dikkatle takip ediyorsanız, sizin de canınız biraz sıkılabilir.

Güzel güzel överken aniden tokatlamaya başladığım albüm, bahsettiğim prodüksiyon sıkıntılarının ettiği gölgeyi saymazsak, eli yüzü düzgün yapımlar kategorisine rahatlıkla giriyor. Tüm bunların yanında, albümün kapağı hakkında da iki çift laf etmezsem ölme ihtimalim olduğu söyleniyor.

2000’lerin başında çıkan FPS oyunlarındaki, düşük çözünürlüklü yer kaplamaları ayarındaki kapak, bence albümün kalitesine yakışmamış. Yine de en iyisini kendileri bilir ve Mevla’m neylerse güzel eyler diyerek cümlelerime son vereyim.