Birkaç yıl önce Kvarforth, “When Prozac No Longer Helps” kitabının Türkçe baskısının imza günü için İstanbul’a gelmişti. İstiklal Caddesi’ndeki bir kitapçıda gerçekleşen imza gününde ben de oradaydım. İlk sayfasını kendi kanıyla numaralandırdığı (#95) kitabı imzalatmış, Türkçesini de almıştım.

Bildiğiniz gibi Kvarforth sağını solunu kesen; jiletle, kanla dost; sürekli bir serserilik, itlik kopukluk peşinde koşan bir arkadaşımız. Tüm bunlar SHINING olgusunun bir parçası olduğundan, bunları yadırgamak SHINING müziğini de tam olarak içselleştirememek olarak görülebilir. O gece kitapçıda, imza günü için gelenlerle tek tek fotoğraf çektiren ve herkesle ayrı ayrı ufak tatlı ahlâksızlıklar, hınzırlıklar yapan Kvarforth (fotoğraf çekildiği birisinin boğazına bıçak dayamak, ağzına şarap alıp yukarıdan bir kızın ağzına boşaltmak gibi standart şeyler), tüm bu ibişlikleri bir kenara bıraktığınızda, müziği konusunda gayet ciddi bir insan.

En sevdiği iki SHINING albümü “V – Halmstad” ve “VII – Född Förlorare” olan bir insan olarak, yeni albümün “Halmstad”ın devamı, yahut kardeşi olacağının açıklanması, muhtemelen tüm SHINING severler gibi beni de heyecanlandırmıştı. Bunun sebebi elbette ki “Halmstad”ın DSBM adına bir başyapıt olmasıydı. Kariyerine Stockholm’da başlayan Kvarforth’un sonradan çok daha ufak bir yer olan “Halmstad”a yerleşmesi, belki de Niklas’ın bu küçük, dar ve muhtemelen epey sıkıcı şehirdeki hayatın müziğine yönelik olası olumsuz etkilerinden faydalanmak istemesinden kaynaklanıyordu. Belki de bunu planlamamıştı ama böyle olmuştu. Kesin olan bir şey varsa, o da Niklas Kvarforth’un, ister poser olsun ister olmasın, amaçladığı çöküşü ve perişanlığı müziğinde yansıtmayı başarıyor oluşuydu.

Sürüsü olmayan kurt… “X – Varg Utan Flock”a gelince, bahsedilen bu “Halmstad” benzerliklerini ilk andan görüyoruz. Açılışı yapan Svart Ostoppbar Eld, tıpkı “Halmstad”ı açan Yttligare ett steg närmare total jävla utfrysning gibi Niklas’ın -bu kez İsveççe- bir şeyler fısıldamasıyla başlıyor. Şarkının 40. saniyesinde başlayan ana rif ise “Halmstad”taki Besvikelsens Dystra Monotoni’nin 1.16’da giren rifine bir gönderme, hatta bu rifin kardeşi olarak karşımıza çıkıyor. Aynı şarkının 4.11’de giren bir de enfes solo var ki, süper yetenekli gitarist Peter Huss’un değerini bir kez daha gösteriyor.

İki albüm arasında hissedilen atmosfer ortaklıklarının yanı sıra, SHINING’in her albümünde karşımıza çıkan 6 şarkı olayı ve çoğu albümde yer verilen “son şarkıdan bir önceki kısa enstrümantal” olayını “Varg Utan Flock”ta da görüyoruz. Çılgın blast beat’leriyle albümün en atarlı, kuduruk şarkısı konumundaki Han Som Lurar Inom’dan, Japonya’nın ünlü İntihar Ormanı Aokigahara konu eden son şarkı Mot Aokigahara’ya, albüm gayet çok yönlü bir SHINING karakteri sergiliyor.

Bu noktada, kardeş görülen iki albümü biraz karşılaştırmak istersek, “Halmstad”ın “Varg Utan Flock”a nazaran çok daha derin, can yakan ve daha çeşitli dinamikler barındırdığını söyleyebiliriz. Yeni albümü en az 20 kez dinlemiş bir insan olarak, az önce, sabahın karanlığında kulağımda “Halmstad” eşliğinde dışarı çıkıp karanlıkta biraz yürüdüm. Sadece bu 5-10 dakika bile, “Halmstad”ın aşırı içselleştirilmiş, kalıtsal ıstırabını, perişanlığını bir kez daha hissedip ürpermeme yetti. “Varg Utan Flock” elbette ki çok taze bir albüm ve böylesi bir etkiyi beklemek haksızlık olur, ancak objektif olarak bakıldığında da “Varg Utan Flock”un “Halmstad”a göre daha düz bir albüm olduğunu söyleyebiliriz. Daha az akustik gitar, daha az mahvolmuş vokal oyunu, daha az drama… “Varg Utan Flock”taki metal, “Halmstad”a göre çok daha metal, çok daha atarlı, daha cayır cayır, daha direkt. Albümün hiçbir anında, misal bir Besvikelsens dystra monotoni’nin ortasındaki efsane:

“Vänner till fiender
Kärlek till hat
Beundran till avsky
Glädje till sorg”

bölümü gibi saçını başını yolan mahvolmuş vokal dramatizasyonlarına rastlamıyoruz. Burada ıstırap çeken, boktan hayatının yansımalarını gözler önüne serip depresyonun kıyılarında gezen bir Niklas’tan ziyade; öfkeli, hırslı, daha bilge, daha korkusuz bir Kvarforth var. Bunu albümün genelinde görmek mümkün. Belki de bugüne dek yazdığı en hızlı blast beat’lerle dolu aşırı agresif Han som lurar inom’da da, ilk üçte ikilik damar kısmının ardından son kısmında dellenen Gyllene portarnas bro’nun gırtlak söken kısımlarında da.

Albümü iyice sindirip baktığımızda, “Varg Utan Flock”un pek çok grubun düştüğü türde bir “eski başyapıta yanlama” albümü olmadığını net şekilde görüyoruz. Kvarforth albüme başlamadan kafasında “Halmstad”ın devamını getirmek var mıydı, yoksa bu durum yoldayken mi oluştu bilemem, ama sonuçta belli orandaki benzerlikler dışında iki albüm arasındaki ilişkiyi ancak birkaç referans ve Kvarfoth’un albüme dair açıklamalarına dayanarak kuruyoruz.

“Varg Utan Flock” bence duygusal bir yıkım değil, ama zaten böyle bir amacı da yok ve bu yüzden de “Halmstad”la bu açıdan karşılaştırmak, albüme yapılabilecek en büyük haksızlık olur. İçinde yeterli ölçüde keder, acı, öfke, iştah ve isyan barındıran, hepsinden öte iyi besteler içeren ve her şeyiyle SHINING olduğunu size hissettiren bir albüm. Burada sağını solunu kesen, kanlarla dolu küvette şekillere giren bir Niklas’tan ziyade, daha ne yaptığını bilen, façayı düzeltmiş, daha tehditkâr bir Niklas var. Albümün akılda kalıcılık ve yaratıcılık namına SHINING’in bazı albümlerine göre biraz geri planda olduğu söylenebilir, ama bütüne bakınca bunun da çok önemli bir dert olduğunu düşünmüyorum.

Zaten oturup bile isteye SHINING dinleyen insanlarız, bir de başka dert aramayalım.