Oğuz Sel

Soru:

Beş aydır yazılmayı bekleyen kritik olur mu?

Yanıt:

2017’nin son dönemindeki underground albüm sağanağına rutin koşuşturmacalar eklenince olur.

Kritiğe girişmeden, daha evvel de PA sayfalarından grup/albüm önerip kritiklerini yazmama vesile olan kavanozkafa’ya bir kez daha teşekkürler.

Vulturius adını daha önce işitmemiştim, Irae sayesinde zihnime kazımış oldum. Portekiz doğumlu ve asıl adı Hugo Leal olan müzisyen kişilik, heavy metalden black metale uzanan irili ufaklı birçok projenin içerisinde bulunuyor. Bununla da yetinmeyip, Corpus Christii gibi nispeten tanınmış grupların konser kadrosunda da görev alıyor. Kısacası bu arkadaş, 37 senelik ömrünün epeyce önemli bir kısmını müzikle içli dışlı geçirmiş. Vulturius tanıtımına burada son vereyim.

Irae, black metalin kaotik ve nefret dolu tarafının neferlerinden biri ve tahmin edeceğiniz üzere oluşumun başında Vulturius var. Grubun yaptığı müzik, vay şöyle açılış yapayım da dinleyeni atmosfere ısındırayım, yok böyle geçişler ekleyeyim de dinleyen hayret etsin kafasında değil. Paldır küldür başlayıp, pek de ara vermeden aynı kaos dolu, saldırgan ve sevgilisiyle kavga edip hıncını elektrik direğini tekmeleyerek çıkarmaya çalışan adam etkisini hemen her şarkıda gösteren albüm, vurucu ve kötücül riflerle derdini davasını gayet net ifade ediyor.

“In the Name of Satan” gibi provokatif isimli ve bir o kadar da pislik bir şarkıyla açılışı yapan albüm, yer yer Marduk’a (hâşâ) kafa tutan rifleri bünyesinde barındıran “Mastergoat” gibi parçaları da black metal dünyasına kazandırıyor. Şarkı tasarımlarından Alman, İsveçli veya Norveçli türdaşlarından çok Horna gibi Finli gruplara biraz daha öykündüğünü düşündüğüm Irae, her ne olursa olsun, dinlemesi ve yer yer eşlik etmesi keyif veren müzikler yapıyor.

“Crimes Against Humanity”yi dinlerken dikkatimi çeken noktalardan bir tanesi, davulların başarılı kullanılmasının yanı sıra, ara ara gerçekleştirilen Hi-Hat oyunları oldu. Mgła ve kudretli albümü “Exercises in Futility”deki kadar olmasa da yapımda göz ardı edilmeyecek hi-hat oyunları var ki bu tarz olayların, black metal işlerinde artarak sürmesini can-ı gönülden temenni ediyorum. Başarılı ve keskin riflerin, güzel kurgulanmış kompozisyonların, böyle güzelliklerle süslenmesinin albümün bütününe değer kattığı kesin. Dikkatimi çeken bir diğer nokta da albümün herhangi bir kaygı gütmeden dümdüz ilerlemesi ve buna karşın neredeyse hiçbir noktada can sıkan bir falsosu bulunmaması: Vulturius’un tecrübesinin bu konuda etkili olduğuna eminim. Sound açısından yeterli çiğlikte bulduğum yapımın vokallerle şaha kalktığı da çok açık. Vokallerden sorumlu olan Vulturius ile karşılaşsam, “Hayırdır, bu ne nefret, bu ne öfke?” diye sorarım kesin.

Intro ve outro’larla şişirilmiş, atmosfer yapayım derken müziği bir köşeye bırakan albümlerden ziyade, mahalle kavgasına giderken dinlenecekler listesine kafadan giriş yapacak ayarda bir albüm arıyorsanız, ne mutlu size ki “Crimes Against Humanity” imdadınıza yetişti. Hadi, şimdi işi gücü bırakın ve hemen albümü dinlemeye başlayın. Memnun kalmazsanız aynı gün paranız iade.