Oğuz Sel

Müzik dinlerken genellikle zaman kaybettiğimi düşünmesem de kimi albümler öyle canımı sıkıyor ki, şu şarkıları dinlemeye/anlamaya ayırdığım zamanı keşke bir biçimde iade etseler diyorum. Bazı albümler de bunun tam tersi. Onları dinlemek için hususi zaman ayarlıyorum, öylesine takıldığım zamanlarda değil de şarkıların içeriklerini irdeleyebilmek ve eserin oluşturduğu havaya anında dâhil olabilmek amacıyla kendimi zihnen hazırlıyorum.

Konu hazırlanmaya gelmişken, şarkı üretimi/kaydı tarafında da planlı hareket edilmesinin, dinleyicilerin düzenli olarak yeni albümlere kavuşmasını sağladığını belirtememe sanırım gerek yok. Bu bağlamda, aralık ayının Grafvitnir için özel olduğunu, geçen sene çıkan kritiğin sonlarında yazdığımı anımsatmak isterim. Adamlar her albümlerini aralık ayına denk getirerek yayınlıyorlar ve bu geleneklerini 2012’den bu yana aksatmadan sürdürüyorlar. Kaliteli materyal hazırlamanın yanı sıra istikrarlı olabilmenin de müzik sektöründe kendine önemli bir avantaj kazandıracağının çok farkında olan Grafvitnir, underground black metal dünyasının sistemli çalışan gizemli kahramanlarından birine dönüştüğünü böylece ispat ediyor.

Söz ve bestelerin arkasında olduğunu öğrendiğim Niantiel kişinin başı çektiği topluluğun yeni albümü “Keys to the Mysteries Beyond” 2017’yi yolcularken, yeni yılın da bir an evvel sona erip, yeni bir Grafvitnir albümü çıkmasını istememe vesile oldu. Bunun başlıca sebebi, yapımın içerik açısından doluluğu. Pek çok noktada “Obeisance to a Witch Moon”u yakalayan albüm, yine; bol melodi, mükemmel pasajlar, iyi kurgulanmış şarkılar ve artık insanlığından çıktığını epeyce belli eden çılgın vokallerle karanlığı ete kemiğe büründürüp görünür kılıyor. Klasik black metal ögelerinin mükemmel şekilde ele alınıp Grafvitnir’e göre şekillendirildiği eser, önceki albümün bıraktığı yerden devam ediyor gibi hissettiriyor dinleyene. Grubun yaptığı esasında, çalıştığını gördüğü ve bozmak istemediği bir kurgu üzerinden ilerlemek. Tabii önceki albümle tamamen aynı mekanikler işlemiyor “Keys to the Mysteries Beyond”da; aralara serpiştirilen atmosferik unsurlar, birtakım kötücül enstrümantal parçalar da albümün olgunlaşmasına katkı sağlıyor. Lakin albüm bittiğinde zihninize kazınan ilk şey bolca melodi, ikinci şeyse akıl almaz vokaller.

Konsept olarak karanlıklı, iblisli meselelerden ayrılmayan Grafvitnir, öyle tapınmalı, ritüelli işlerde olmadığını yine gösteriyor. Fırsat bulduğu anda çevresindekilere saldırmak için bekleyen vahşi bir yaratık kıvamındaki şarkıları, durmak yorulmak nedir bilmeyen blast beatsever davulcusuyla şenlendiren grup, tarama gitarla icra edilen şarkıların daha ne kadar muhteşemleşebileceği noktasındaki sorulara tumturaklı yanıtlar veriyor. Prodüksiyon tarafında her kim varsa vokallerin sesini önceki albüme nazaran bir iki tık arttırdığı ve çeşitli şekillerde sert hâle getirdiği de anlaşılıyor. Bu bana göre gayet iyi bir şey. Vokaller kulak tırmalasın, melodiler daha çok olsun, atmosfer daha pislik olsun.

2018’in henüz başlarında olmama karşın, bu senenin sonunda yeni bir Grafvitnir albümü görmeyi bekliyorum. Grubun albümlerini şu durumda bir tek ben dinliyormuşum gibi hissetsem de internette çok yaygın olmamakla birlikte sağda solda konuşulduğunu ve takip edildiğini görmekten mutluluk duyuyorum. Bu herifler hakikaten kaliteli müzik yapıyorlar ve geniş kitleler tarafından tanınmayı, piyasada ismi çokça bilinmesine rağmen rezil müzik yapan gruplara göre daha çok hak ediyorlar. Ne diyeyim; başarıları daim olsun, 2018 hemen bitsin.