THE FACELESS “Akeldama”yı çıkardığında pek çok insan grubun yaptığı müziğin tazeliğinden ve bu kadar genç müzisyenlerin bu denli tecrübe kokan bir albüm yapmış olmasından çok etkilenmişti. Neredeyse başka kimseye benzemiyorlar, çok yaratıcı şarkılar yazıyorlar, kısacası adlarını çok sağlam şekilde duyuracaklarını belli ediyorlardı.

“Planetary Duality” çıktığında bu düşünceler iyice pekişti. Grup belli kadro değişikliklerine gitmiş ve 2000 sonrasının ikonik albümlerinden birine imza atmıştı. Michael Keene adı geniş çevrelerce biliniyor, kadro değişikliklerine rağmen grubun müziğini geliştirmesi Keene’i daha bir göz önüne çıkarıyordu.

THE FACELESS her normal ve aklı başında grup gibi yoluna normal, istikrarlı ve olaylardan uzak devam etmeyi seçseydi, eminim şimdiye en az 2 tane daha albümü vardı ve en azından Summer Slaughter’ın gedikli headliner’larından biriydi.

Peki bu neden olmadı?

Çünkü Michael Keene gerçek bir göt oğlanıydı.

Evet, Michael Keene bir denyoydu ve bu durum THE FACELESS’ı içeriden çökertiyordu. Birbirinden yetenekli davulcular, basçılar, vokalistler gruba dâhil oluyor ve bazısı bir albüm, bazısı bir turne, bazısıysa grupta yer alacağı açıklanan turneye kadar bile sabredemeyerek gruptan ayrılıyordu.

Hepsi bir yana, grubun konser ve turne iptal etmesi adeta bir gelenek hâline gelmiş, menajeri bile grubu terk etmiş, THE FACELESS adı -organizatör aleminde- güvenilmezlikle eş anlamlı olmuştu.

Pek çoklarına göre grup herhangi bir bahaneyle son anda turne iptal edebilir, gerekçesi olarak gerekirse yalan söyleyebilir, hayranlarını hayal kırıklığına uğratma konusunda herhangi bir sıkıntı duymayabilirdi.

Peki bu elemanlar neden patır patır THE FACELESS’tan ayrılıyordu? Bu sebeple sayısız turne neden son dakikada çöpe gidiyordu? Neden grubun hiçbir fotoğrafı birkaç aydan uzun süre güncel kalamıyordu? Bir grup neden düzgün bir promo fotoğrafındansa, alelade bir konserde çekilen dandik seyirci önü fotoğraflarını kullanmak durumunda kalıyordu?

Neydi Keene’i böylesi dayanılmaz, baş edilmez, uğraşılmaz kılan?

Gruptan ayrılan müzisyenlerle sonradan yapılan röportajlarda doğal olarak bu konuyu hep “uyuşamadık”, “bazı fikirlerimiz çelişiyordu” şeklinde geçiştiriyorlar. Kimi dinleyiciye göre Keene sürekli kafası iyi takılan ve bu nedenle bir yaptığı bir diğerine uymayan biri. Benzeri türde müzisyenler müzik dünyasında binlerce olduğundan, bu önermeyi “haa o zaman tamam” şeklinde göremiyorum; Keene’in sürekli ot kafası yaşamaktan daha ötede sıkıntıları olduğu belli.

Bu minvaldeki diğer ve daha geçerli gibi gözüken bir diğer önerme, Michael Keene’in -bence haklı bir düşünce olarak- müzikal anlama bir dehâ olması ve ne yazık ki bunun yarattığı kibir ve göt kalkıklığı içerisinde gruba giren insanlara illallah dedirtmesi, onları birer ikişer, üçer beşer kaçırtması. Açıkçası bunu gayet olası görüyorum. Grupta öyle ya da böyle yer almış müzisyenlerin ciddi anlamda aşırı yetenekli oldukları düşünüldüğünde, Keene’in ego zehirlenmesine yakalanması ve bir şekilde olay çıkarıp bunları geldikleri gibi göndermesi -eğer narsist ve aşırı benmerkezci bir manyaksanız- gayet makul bir şey.

Öküz gibi yetenekli basçı Evan Brewer’ı gruba alıp, bence modern bir başyapıt olan “Autotheism”deki basların son derece geri planda bırakılması belki de derinlerde bu egosal durumları barındırıyordur. Yahut son birkaç yıldır THE FACELESS kadrosunda yer almayı başarabilen Justin McKinney’in, ne tesadüftür ki, kendi grubu THE ZENITH PASSAGE’da da devasa düzeyde THE FACELESS benzeri bir müzik yapıyor oluşu, bir biat edişin ve bu sebeple de grupta kalabiliyor olmanın göstergesi midir?

Müzik dünyasında denyo olmak, dayak arsızı olmak gayet sıradan şeyler. Herhangi bir grup olsa, “ahahah mallara bak” der geçebilirdik. Lakin THE FACELESS’ın tüm bunlara rağmen silinmemesi ve hâlâ turnelere davet ediliyor oluşu, grubun yaptığı müziğin gücünden kaynaklanıyor. Bu nedenledir ki THE FACELESS hayranları tam da bu yüzden; kendi yarattığı müziğe saygısızlık ettiği, kendi grubunu itibarsızlaştırdığı için Keene’e kızıyorlar.

Evet; “Autotheism”in modern bir başyapıt olduğunu düşünüyorum. Bana kalırsa THE FACELESS, her ne kadar Sumerian âleminde yer alan bir grup olmasından dolayı bazı çevrelerce hor görülse de, 2000 sonrasının en özgün, yaratıcı ve ilham verici oluşumlarından biri. İlk üç albümünde böylesine değerli işler ortaya koyan THE FACELESS’ın, dramalarla geçen yılların ardından yeni albümü “In Becoming a Ghost”u nihayet çıkarmış olmasından dolayı son derece mutluy(d)um diyerek albüme giriş yapayım.

Baştan söyleyeyim. Albümden istediğimi alamadım. İlk yayınlanan single The Spiraling Void da aklımı almamıştı, Black Star da. Digging the Grave’de belli oranda çok güzel şeyler var, lakin o da grubun ilk üç albümündeki heyecanı yansıtamıyordu. Neden istediğimi alamadığıma gelince, onun için alt paragrafa geçeyim, çünkü “In Becoming a Ghost” incelemesi asıl şimdi başlıyor.

Michael Keene’in “hayatım boyunca üzerinde en çok çalıştığım ve her şarkısında sonsuza dek orada kalacak şekilde bir parçamı bıraktığım şey” olarak özetlediği “In Becoming a Ghost”ta net şekilde hissettiğim birkaç şey var. Bunlardan birincisi, her ne kadar o bu albüme böyle büyük anlamlar yüklese de, bence Keene’in bu albüm öncesinde kafasını tam olarak toplayamamış olması, en azından öyle hissedilmesi. THE FACELESS’ı ÇOK fazla seven bir insanım, en ufak notasına dek ezbere bilen bir dinleyiciyim ve albümü ilk dinleyişimde de, 20. dinleyişimde de ilk 3 albümdeki tutarlı havayı, atmosferi neredeyse hiç bulamadım. Sadece “Autotheism”den örnek verirsem, ne zaman “Bir Emancipate dinleyeyim” diye şarkıyı açsam, albümü kapatamadığımı ve komple dinlediğimi görüyorum. Bu albümdeyse bunun yakınından geçen bir bağlılık, içselleştirme, empatiyi asla ve asla kuramadım.

Keene; belki “Autotheism”den bu yana bu kadar zaman geçmesinden, belki aradaki sayısız dramayı unutturma ve herkesin aklını alma çabasından, albüme bir dolu şey katmış ancak bunlar “In Becoming a Ghost” adını duyduğumda aklıma çok güzel şeyler getireck bir bütün oluşturamamış. Tabii ki Digging the Grave’in acayip koro vokalleri, flüt solosu gibi çok güzel şeyler var, olağanüstü müzisyenlik var, her şey cayır cayır falan, ama sonuçta şarkılar kendi karakterlerini bulma konusunda bence biraz zorlanıyorlar. Buna ister hit eksikliği deyin, ister yaratıcılık eksiği; etkileyicilik namına net bir düşüş var bence.

Kendi sound’unu yansıtan iyi bir albüm yapmak pek çok grup için normal ve yeterli olabilir, ancak istatistiğinizi “Akeldama”, “Planetary Duality” ve “Autotheism” gibi albümlerle oluşturduysanız, “In Becoming a Ghost” gibi sadece THE FACELESS 101 bir albüm yetmiyor. Riflerde görülen bariz yaratıcılık eksikliği, bu eksikliği niteliğe kıyasla nicelik düşüncesiyle kapamaya çalışan türlü türlü olaylar, albümün bütünlüğü içinde sırıtan Shake the Disease gibi mutlu mesut bir DEPECHE MODE cover’ı, Black Star gibi bence eldekilerin birleştirilmesiyle ortaya çıkan jenerik bir THE FACELESS şarkısı gibi şeylerle “In Becoming a Ghost”, her adımıyla ortalığı inleten önceki albümlere göre epey ortalama kalıyor.

İşte bu yüzden “In Becoming a Ghost”u hayal kırıklığı olarak görüyorum. Müziğini de, kapağını da, THE FACELESS’ın güzelim logosunu içermeyişini de… İçindeki güzellikleri takdir ediyor, ancak eksiklerin baskınlığını da göz ardı edemiyorum. İşte bu yüzden çok sevdiğim bir gruba bu denli acımasız yaklaşıyorum.

Albümü 20 küsür kez dinledim. İlk dinlemede bir kez olsun “oha bu nasıl bir şeymiş” demeyişimle başlayan süreç, 10. dinlemede bazı riflerin hangi şarkıya ait olduğunu henüz ayrıştıramıyor oluşumla daha da yoğunlaştı ve nihayetinde 20. dinlemede “tamam belli oldu, bu albümden etkilenmiyorum, bir şey hissedemiyorum” ile son buldu. Albümdeki bazı şarkıları zaman içinde ara ara dinleyeceğim, bazılarını cidden seviyorum, ama hiçbirini ilk üç albümdeki şarkıların bir tanesi kadar bile sevmiyorum. Bir Leica’yı, bir Xenochrist’ı, bir Emancipate’i bu albümün tamamına değişmem. Herhalde bu da, insanın çok sevdiği bir grubun yeni albümüne yönelik hissedebileceği en üzücü şeylerden biri.

Sevmesem, değer vermesem albüme böyle giydirmezdim, ama sonuçta insan en çok sevdiğine kızıyor, sevdiğinin yarattığı hayal kırıklığına üzülüyor.