“A Voice Within“in uzun süredir en çok dinlediğim albümlerden biri olduğunu söyleyerek başlayayım yazıya. Üstelik de albümü son 1 yıldır en fazla 2 kez baştan sona dinlemiş biri olarak söylüyorum bunu. Albümü 2014-2016 arasında o kadar çok dinledim ki, bu sene dinlememiş olmama rağmen hâlâ son 4 yılımın en çok dinlenenleri arasında. O albümdeki bestecilik, yaratıcılık, tazelik ve özellikle de vokal fikirlerine ciddi anlamda hasta bir insanım. Aaron Marshall gerçekten de ilham verici bir gitarist.

INTERVALS’ın grup olgusundan çıkıp enstrümantallaşması ve Aaron’ın solo projesine dönüşmesi beni epey üzdüyse de, “The Shape of Colour“ın renkleri ve güzellikleri sayesinde kırıklığım bir nebze onarılmıştı. Aaron melodiler ve rifleri iç içe sokma ve baştan sona aydınlık, güler yüzlü müzikal pasajlar yaratma konusunda aşırı derecede yetenekliydi. Albümde shred namına az şey vardı, lakin her şeyiyle üst düzey bir müzisyenlik dinliyordunuz.

“The Way Forward”dan yayınlanan ilk single olan Touch and Go’yu dinlediğimde kafamda beliren düşünce, “Hadi bakalım” şeklinde bir bekleme süreciydi. Halbuki “The Shape of Colour”ın ilk single’ı ve açılış şarkısı “I’m Awake”i ilk dinlediğimde “vay anam” demiş ve şarkının her şeyine hasta olmuştum. Dolayısıyla “The Way Forward” bir nebze coşkusu az şekilde karşılandı tarafımdan.

Ancak sadece bir şarkıyla karar verecek değildim, bu yüzden albüm çıkar çıkmaz arka arkaya bir, iki, üç kez dinledim. Her dinlemede daha da güçlenen düşüncelerim ne yazık ki albüme dair ilk intibamı pekiştirdi.

“The Way Forward” büyük oranda güvenli sularda yüzen, tempo değişimleri vb. olaylar dışında fazla progresif bir yanı olmayan, metal yahut djent de çok olmayan, büyük oranda -ve sadece- “keyifli” bir enstrümantal progresif rock albümü. Her zamanki gibi sevimli, güler yüzlü, mutlu ve umutlu bir müzikle dolu, en yakın dostu olarak CHON‘u görebilecek bir çalışma.

Bu yüzden de albümü INTERVALS’ın önceki işlerine kıyasla heyecanı düşük ve fazlasıyla ılıman buldum. Önceki işlerdeki çılgın gitar fikirlerinin yerini bu albümde yer yer fon müziği olabilecek caz tabanlı geçişler, bir bekleme odasında kısık sesle çalınabilecek bekleme müziği kıvamında olaylar almış. Buna yaratıcılık eksikliği mi, tembellik mi, yoksa kasmamak mı demek daha doğru bilmiyorum, ama “The Way Forward”ın INTERVALS diskografisinin en özelliksiz ve uzun vadede yokluğu hissedilmez albümü olduğu ortada.

Grubu henüz hiç dinlemediyseniz ve “The Way Forward”la başlarsanız büyük hata yaparsınız. Vokalli hâlini görmek için “Automaton“, enstrümantal hâli için de “I’m Awake” öneriyor, muhtemelen bir daha baştan sona dinlemeyeceğim bu albümün kendisini de, incelemesini de kapatıyorum.