Oğuz Sel

İsveç’in, metal dünyasına kazandırdığı grupları yazmaya kalksam,başıma iki türlü şey gelebilir. Birincisi, kendi cehaletimden ötürü birçok gruba değinmeden yazıyı tamamlarım. İkincisi, tanıdığım, sevdiğim grupları alabildiğine methetmem yüzünden yazı gereğinden fazla uzar. İsveç’in, metal dünyasına kazandırdığı müzisyenleri yazmaya kalksam, ömrümün ciddi bir kısmını bu konuya ayırmam gerekir. Hele ki ortada “versus” geyikleri dönen Dan Swanö ve Peter Tägtgren gibi muazzam şahsiyetler varken…

Geçen hafta yayınlanan Tsatthoggua kritiğinde Peter Tägtgren ve Mikael Hedlund’un kulaklarını çınlatmışken, 24 sene önce çıkan ve güncelliğinden bir şey yitirmeyen Hypocrisy albümü “Osculum Obscenum”a bir uğrayalım dedim. Tägtgren’in, Hypocrisy öncesi ABD yolculuğunun en olgun meyvelerini verdiği ilk albüm, şüphesiz “Osculum Obscenum”dur diyerek kavgayı başlatay… Şey yani açılışı yapayım.

Death metalin, köklerini taşa toprağa saldığı; Malevolent Creation, Morbid Angel, Deicide, Obituary, Monstrosity ve daha nice grubun,bugün klasik olarak nitelendirilen albümlerini ardı ardına patlattığı 1990’lar Florida’sında seneler geçiren Tägtgren, işin inceliklerini ustalarından öğrendi ve zihnindeki fikirleri birer birer uygulamaya koydu. “Osculum Obscenum”un ayak sesleri sayılabilecek 1992 çıkışlı “Penetrelia” ile ne yaptığının gayet farkında olduğunu gösteren Tägtgren ve Hypocrisy, üç köfteli hamburger kıvamında bir death metal yapıyordu. Güçlü gitarlar, duvar çatlatan baslar, büyükbaş sürüsünün tepinmesi ayarında davullar ve zihinsel tahribat yaratacak, hayvan çocuğu gibi vokaller “Penetrelia”nın olayıydı. Deicide etkileniminin had safhada olduğunu gösteren lirik konsepti de o dönemin Hypocrisy’sine ışık tutuyordu. 1992 yılında çok sayıda grubun çıkardığı albümlerle katıldığı death metal saldırısından etkilenmediğini ve dimdik ayakta durduğunu göstermek isteyen Peter Tägtgren öncülüğündeki Hypocrisy; tekmelemedikçe adamakıllı çalışmayan ve doğru düzgün ses efekti sunamayan ekipmanlara sahip Studio Rockshop’a uğramakta geç kalmadı. Önceki albümün çıkışının aşağı yukarı 6 ay sonrasında yapılan kayıt, Hypocrisy’nin adeta cehennemin kapılarını aralamasıydı. “Penetrelia”dan birkaç gömlek üstün olduğunu daha açılışıyla gösteren “Osculum Obscenum”, önce sound’uyla, sonra bitip tükenmek bilmeyen riflerle tıka basa dolu olmasıyla kendine hayran ediyordu.

Örnek aldığı Floridalı grupların karbon kopyası olmayı tercih etmediğini,İsveç death metal devlerinin kendilerine özgü çizgilerini de kendine rehber almadığını dünya âleme ilan eden grup, albümle dinleyiciyi avucunun içine almayı çok iyi başarıyor. Kükreyen ama ne dediği net anlaşılan gitarlarla hemen her şarkının içine birkaç ayrı rif serpiştiren, yetmezmiş gibi bas partisyonlarıyla şarkıların azametini arttıran Hypocrisy, tansiyonun düştüğü kimi noktalarda Tägtgren destekli klavyelerle o döneme göre zengin sayılabilecek bir atmosfer oluşturuyor. Sürprizli kısımlara sahip olabilen, yavaş başlayıp sonradan açılan, sağ-sol gitar dönüşümleriyle “Haydi gaz bölüm başlasın artık!” dedirten anların neredeyse baştan sona yaşandığı “Osculum Obscenum” şarkı kurguları sayesinde, dönemin civcivli nesi varsa hepsini toparlayıp sofraya getiriyor.

Albüm, sound açısından güçlü olsa da günümüzün iyi mikslenmiş albümlerinden biraz geride olduğu çok açık.Şarkıları dinlerken, vokaldeki Masse Broberg kişisinin ağzından saçılan tükürükleri yüzünüzde hissetmeniz mümkün.Hatta Venom cover’ı “Black Metal”in ortasında azmanlığını iyice gösteren vokalin ses şiddetinin, mikrofona yakınlığıyla doğru orantılı olduğunu rahatlıkla tahmin edebilirsiniz.Sağda solda da yazıldığı üzere “Hell over Sofia – 20 Years of Chaos and Confusion” DVD’sinde, Masse de bunun son derece farkında olduğunu söylüyor ve olayın detaylarını inceden inceye anlatıyor.Tabii dönemin imkânsızlıkları, gençlerin yeterli deneyime sahip olmamaları gibi etkenler de devreye girince, şimdi hoş görülebilecek ufak tefek aksaklıklar, bir şekilde albüme yansıyor.

Klasiklere hayat veren grupların şarkılarını nasıl dizayn ettiklerini başarılı şekilde çözüp, kendisi de bir death metal klasiğine imza atan Hypocrisy, geçireceği önemli müzikal dönüşümünün kazasız belasız gerçekleşmesini, belki de attığı sağlam temellerden biri olan “Osculum Obscenum”a borçludur. Death metale ilginiz varsa ve Hypocrisy’nin, şimdiki tarzına mesafeliyseniz, bu albüme mutlaka şans verin. Metal tarihi için önemli bir başka klasik albümde görüşmek üzere.