Oğuz Sel

Kısa süre önce ülkemizi ziyarete gelen ve hem SpaceX hem de Tesla projeleriyle ortaya koyduğu ürünler sayesinde, yenilikçilik kavramının içini doldurabilen Elon Musk’ın dediği gibi, yapay zekâ insanlığın sonu olabilir mi? Günün birinde, insanların, aslında o kadar da gerekli olmadığının farkına varan yapay zekâ sistemleri, insanoğlunu köleleştirmeye götürüp, bunu kabul etmeyenleri ortadan kaldırabilir mi?

Stephen Hawking başta olmak üzere birçok bilim insanına göre bu mümkün. Ne zaman olur, bunu bizler görür müyüz, bilmek mümkün değil. Ancak yapay zekâ entegrasyonu sağlanan araçların ve aygıtların, kısa ve orta vadede, insanların ekmeğiyle oynayacağı su götürmez bir gerçek. Sürücüsüz otomobiller ve kamyonlar ise bunun başlıca kanıtlarından.

Yapay zekânın iş gücü konusundaki adımlarını şimdilik boş verelim ve bizi biraz daha ilgilendiren kısma bakalım. Yapay zekâ, sanata, sanat özelinde müziğe ve hatta black metale yönelirse ne olabilir? Çeşitli projeler kapsamında yapay sanatçılar geliştiren Dadabots ekibi duruma el atarsa ilginç şeyler olabilir.

NIPS 2017 Workshop for Machine Learning, Creativity and Design: “Generating Black Metal and Math Rock” kapsamında üretilen “Coditany of Timeness”, Krallice’ın “Diotima” albümünün küçük parçalara bölünüp yapay zekâ tarafından anlamlı bütünler oluşturmasıyla ortaya çıkan bir eser. The Beatles hâkimiyetim olmadığı için aynı proje kapsamında oluşturulan “Deep the Beatles!” albümü hakkında yorum yapmam güç. Ancak The Dillinger Escape Plan’in ilk göz ağrım albümü “Calculating Infinity”nin tam anlamıyla çakması olan “Calculating Calculating Infinity”nin süper olmadığını, yapay zekânın, taklitçiliğe fazlaca kaçtığını söyleyebilirim.

“Coditany of Timeness” ise Dadabots’un başındaki CJ Carr ve Zack Zukowski kişilerinin akıllıca hareket etmeleri neticesinde daha “başarılı” sayabileceğim bir eser. Zira zaten karmaşık olan Krallice müziğinin parçalara bölünüp, anlamlı biçimde birleştirilmesiyle ortaya çıkan albüm, Krallice albümlerini andıran ancak doğrudan “Aha işte şu şarkı!” dememizi engelleyen bir eser.

İsmini “Hyperion”dan esinlendiğini saklayamayan “Memoryearion” parçasıyla açılışı, epey ağır ve kasvetli yapan yapay zekâ, kendince intro oluşturuyor ve ardından davul ataklarıyla süslediği parçasını, ansızın sonlandırıyor.

Diğer parçalar ise kulağa daha anlamlı geliyor ve kendi içinde bütünlük gösteriyor. En azından yardıra yardıra giden ve blast beat’e yaklaşan groove ritimlerin ardından şarkılar fade out ile veya diğer parçaya doğrudan bağlanarak sonlanabiliyor. Tarama gitarlar, müzikle uyumlu baslar ve ne dediğini anlayamadığım vokaller de “Coditany of Timeness”ın dinlenebilir olmasını mümkün kılıyor.

Başlangıç aşaması için güzel ama esaslı albümlerle haşır neşir olan metal müzik dinleyicileri için çok fazla anlam ifade etmeyen yapım, gelecekte nelerle karşılaşabileceğimizin güzel bir göstergesi. Bahse konu yapay zekâ algoritmasının daha da geliştirilmesi sayesinde birkaç yıl içerisinde kendi müziğini, sample’lar olmaksızın üretebilen programlarla karşılaşmamız olası gibi görünüyor. Bekleyip göreceğiz, tabii o zamana kadar yapay zekâ sistemleri bizleri katledip, müziklerini de yalnızca kendi keyifleri için yapıyor olmazlarsa.