Müzik dünyası gizemli yollarla çalışıyor… Bazen sağda solda bir grubu öylesine gazlanmış görüyorsunuz ki, o gruba ve müziğine dair yorumlarınız ister istemez değişiyor. “Kim ulan bu adamlar?” diye merak ediyor, başta erteleseniz bile bir yerden sonra daha fazla dayanamayıp bahsi geçen grubu diliyorsunuz. Grubun müziği beklediğiniz gibi çıkmazsa “bu mu lan övdüğünüz şey?” deyip basıyorsunuz ekstra düşük puanı. “Ben anladım bunları, öyle övüldüğü gibi bir olayları yok” diye böbürleniyorsunuz kendi kendinize. Tam tersi olur da grubun ilginizi çeken bir müzik yaptığını görürseniz, bu sefer pozitif ayrımcılıkla gruba methiyeler düzüyor, tüm bu olumlu yorumlar tarafından manipüle oluşunuzun sıcaklığını hissetmeden “Bakın bu grup gerçekten çok rererörö” diye bal kaymak kusuyorsunuz.

CODE ORANGE benim için böyle bir gruptu. O kadar çok turnede açılış grubu, ön grup ya da headliner olarak karşıma çıktı, o kadar çok yerde yılın albümleri arasında gösterildi ki, nedense başta çok yakınlık duyamayıp geciktirdiğim dinleme sürecini bana nihayet yaşattılar.

“Ellerim kardeşimin cebinde yakalandığımda, tanrılarımı yakacağım.”

Bu çarpıcı sözle başlıyor albüm. Virgülün öncesindeki kısımda çocuksu bir masumluk, suç işlemenin utancı, yakalanmanın verdiği öfke, kardeşe zarar vermedeki umursamazlık, aileden birine ihanet, belki de belli oranda pişmanlık var. Virgülün sonrasındaki iki kelimede ise meydan okuma ve korkusuzluk…

Hardcore’u son derece metal bir anlayışla sunan, içine bolca endüstriyel etki katan ve tüm bunları çok net bir duruşla sergileyen CODE ORANGE, yaşları tutmadığı için kulüplerde çalmalarına izin verilmeyen ergen bebelerinden, yaptıkları müzikle biz büyüdük diyen ve her ne kadar fotoğraflarında hâlâ Ayşegüller, Aslılar gibi çıksalar da müzikal olarak çoktan Necati’ye, Sedat’a bağlamış elemanlardan kurulu.

Kendi kendisiyle kavga eden bir müzik sunan ve bir hayli karanlık portreler çizen grup, “hanimiş de metal mi yaparmış” ile “la bızdık sen ne zaman büyüdün de böyle böğürtülü metal yapar oldun” arasında gidip gelse de, “Forever” ile iyice ayyuka çıktığı üzere son derece ne yaptığını bilir ve pek kimseye eyvallahı olmayan bir profil çiziyor. Bunun başarılı şekillenmesini sağlayan ise, grubun yaşlarına kıyasla son derece olgun müzikal kararlar veriyor ve sertliğini nasıl yansıtacağını biliyor oluşu. DEFTONES’dan TRIVIUM’a, MESHUGGAH’dan GOJIRA’ya, HATEBREED’den TERROR’a pek çok önemli grupla birlikte turlayan, SYSTEM OF A DOWN’ın alt grubu olarak çıkan CODE ORANGE, yaşları ve vizyonları düşünüldüğünde uzun vadede adı en çok duyulacak gruplardan biri olduğunu dosta düşmana kanıtlıyor.

Düşmana ifadesini öylesine kullanmadım, müziklerindeki atarlı tutumu gerçek hayatta da sergileyen grup, yeri geldiğinde ASKING ALEXANDRA gibi göz önündeki gruplara laf sokmaktan çekinmeyerek olayın sansasyon boyutunu da iyi idare ediyor. Bu açıdan bakınca, elimizde gerçek bir yumurcaklar topluluğu var ve önceki işlerinin aksine, artık sapanla değil çekiçle can yakıyorlar.

“Forever” baştan sona bir mücadele ve kargaşayla dolu bir albüm. Hardcore’un -ama gerçek hardcore’un- ezici gücü, brutale kayan haykırışlarla pekişen kaos, araya bir alternatif rock şarkısı sokacak kadar umursamaz bir tavır, NINE INCH NAILS’e yaslanan elektronik olaylar, ses pasajları, gerginlik girişimleri gibi pek çok detayla, ortaya üzerine eğilinmesi gereken bir albüm çıkmış. Pek çok basın organının yılın albümleri arasında gösterdiği “Forever”ı dinlerken, ne zaman nereden ne çıkacağının belli olmadığı sürekli bir koşuşturma, saklanma, sonra tekrar koşturma, sonra can havliyle önüne gelene saldırarak ve olabildiğince fazla zarar vererek bir hayatta kalma mücadelesine tanık oluyoruz. Grup yeri geliyor GOJIRA gibi groove’un dibine vuruyor, yeri geliyor misal bir THIS GIFT IS A CURSE gibi ezici bir paçozluk sergiliyor. Sonuçta tüm bunlar birleştiğinde, hiçbir şeyini beğenmeseniz bile sunduğu yoğunluğu ve ateşi değerli bulmanızın büyük olasılık olduğu bir müzik ortaya çıkıyor.

Yazının başında dediğim gibi, CODE ORANGE’ı ne bekleyeceğimi bilmeden dinledim. Adı bu kadar sık ortalarda olduğundan, daha ana akım, daha genel uyan ve yer yer tribüne oynayan bir iş bekliyordum. Her ne kadar belli açılardan bu gibi şeyler olduğunu gözlemlesem de, bu kadar büyük grubun bu adamları yanlarına almasının bir sebebi varmış.

Hardcore’un metalik tarafını, endüstriyelle iç içe geçtiği tarafını seviyorsanız ya da seveceğinizi tahmin ediyorsanız, boyundan büyük işlere sokak çocuğu hoyratlığıyla kalkışan CODE ORANGE’a ve “Forever”a kayıtsız kalmayın.