Oğuz Sel

Wode…

Yabancı metal sitelerinde, ismiyle hunharca dalga geçilen, albümleri övüle övüle bitirilemeyip, yine de başka gruplarla kıyaslanarak hakları teslim edilmeyen İngiliz black metal grubu.

Wode…

Kuruluşunun altıncı yılında, bomba etkisi yaratan ilk albümünü çıkaran; yetinmeyip, bir yıl bir ay sonra ise ikinci albümünü, “Black metal öyle yapılmaz, böyle yapılır,” dercesine dinleyicilere sunan İngiliz black metal grubu.

Her zaman dediğim gibi yığınla albümün -iyi ki de- çıktığı black metal dünyasında,grupların ön saflarda yer alabilmeleri, sürekliliği, kaliteyle bir arada tutabilmelerine bakıyor artık. Yani gruplar, süper bir albümle açılışı yapsalar da ikinci albümle birincinin arasına uzun zaman girdiğinde; gruplar dinleyicinin gündeminden kolayca çıkabiliyorlar. İstisna olarak birkaç ekibi bunun dışında tutabiliriz tabii. Ancak biliyorsunuz, istisnalar kaideyi bozmuyor.

Wode da bu hesapların farkında olacak ki, altı yıllık bekleyişin ardından çıkardığı ve Ahmet’in kaleme aldığı ilk albümünün hemen arkasına, boğa billuru kıvamındaki ikinci albümünü patlattı, çok da iyi etti.

Yeni albüme dair bir iki farklılıktan bahsedeyim. Grupta artık üç yerine dört kişi var ve dördüncü üye, gruba 2017’de dâhil olan gitarist Daniel Shaw. Bir diğer değişiklik de ekibin daha bilindik bir plak şirketiyle, Avantgarde Music ile çalışmaya başlaması. İsmi Wode’a göre daha çok bilinen birçok gruba kucak açan şirketin, grubun müziklerini şekillendirmesinde ne kadar etkisi vardır bilinmez ancak Wode’un tanınırlığına büyük katkı sağlayacağı açık.

Geçen sene çıkan bir önceki albümün temel özelliği, melodi ve rif ağırlıklı bir albüm oluşuydu ve bunu yaparken “Ben şu grubun etkisi altındayım, bunun uydusu durumundayım,” gibi tavırlar sergilememesiydi. Beri yandan, uzun şarkı süreleri ve toplamdaki çalma süresi, dikkati çabuk dağılabilen dinleyicilerin canını sıkabiliyordu. Elbette albümün sonlara doğru, başlardaki dinamizmini koruyamayıp hafiften sönükleşmesi de -bana göre- bunda bir etkendi. “Servants of the Countercosmos” ise grubun; zayıf gördüğü yanları törpülediği veya tamamen rafa kaldırdığı, daha rafine ve dinlemeye doyulamayan bir yapım.

Şarkı süreleri ve toplam çalma süresi de kısa olan albüm, grubun kendi ismini taşıyan ilk yapımda kaçındığı “Hiç kimseye benzememe,” olayından da uzak duruyor. Zira “Servants of the Countercosmos”u dinlerken kendinizi Emperor ve hatta Dissection dinler gibi hissedebiliyorsunuz. Ekibe katılan ikinci gitarın, albümün kalitesini ve dinlenebilirliğini arttıran etmenlerden biri olduğu da şüphesiz. Bir gitarın iniş yönlü rif ve melodiler ortaya koyarken diğerinin, daha pes notalardan çıkış yönlü eşlikler gerçekleştirdiğini işitmeniz mümkün. Gitarlardan bahis açılmışken gitar tonunun ilk albüme göre daha tok olduğunu da belirtmeden geçmeyeyim. Genel sound açısından da gücünü kudretini sürdüren, davul tonlarıyla ve kullanımıyla kafalara onluk inşaat çivisi çakan yapım, çirkefliğe kaçmayan gaz rifleri sayesinde, evde yapılacak tüm tadilat işlerinin kısa sürede tamamlanmasına yardım ediyor. O rifler az daha çirkefleşse, tadilat işi bırakılıp tek kişilik yıkım ekibine dönüşülebilir, o kadar diyeyim.

Wode, tek atımlık kurşunu olmadığını “Servants of the Countercosmos” ile müzikseverlere kanıtlıyor. Sonraki albümleri ne zaman gelir, bu defa nasıl fikirlerle şarkılarını şekillendirirler bilmiyorum ama bildiğim bir şey var; Wode, black metal dünyasının baba gruplarından biri olma yolunda emin adımlarla ilerliyor.