İçselleştirilmiş hüzün ve kalıtsal sıkıntının sanatçının yaratımı üzerindeki olumlu etkisi hepimizin malumu. Merhum Harun Kolçak’la yaptığımız bir muhabbette, “Aşkı severim ama ayrılığı da ayrıca severim. İkisi farklı yönlerden sanatçıyı besler; görebilen için o ayrılığın da seni besleyen bir artısı vardır” demişti. Bunu bana ilk söylediğinde doğal olarak mazoşist bir bakış açısı olarak gelmişti, ancak yaratıcı beyinlerin her duyguyu kendisi adına kullanabilmesi de gayet doğal. Sırf sanatına farklı bir boyut katsın diye süper giden ilişkisini bitiren kimse var mıdır bilmem, ama doğal akışı içerisinde bu tür olumsuzluklar sanata olumlu şekilde yansıyabiliyor.

Önceki EL TOPO işlerinde de bahsettiğim üzere, Yağız’ın CHOPSTICK SUICIDE’dan beri önümüze serdiği içselleştirilmiş bir sıkıntısı var. Bu tam bir kazanamamışlık duygusu veya içi boş bir loser edebiyatı değil. Hepimizin yaşadığı ve sürekli olarak var olan sıkıntıların, içinde kalmışlıkların ve keşkelerin anlamlı bir şekilde notalara dökülmesi. Bunu değerli kılansa, bunun Yağız özelinde kişisel bir durumdan ziyade, hepimizin yaşıyor ancak görmezden gelmeye, mücadele etmeye, yenmeye çalışıyor oluşumuz.

Görünürde bir sıkıntı yokmuş gibi gözükse de kentli olmanın insanın sırtına kelepçelediği dertler, sorumluluklar, zorunluluklar bütününün müziğini yapan EL TOPO, enstrümantal olmasına rağmen bana böyle düşündürtebildiğine göre, belli bir başarıya mutlak şekilde ulaşıyor. Şarkıları şekillendiren rifler, tekrarlar, düzenlemeler, ara ara sapıtmalar, dellenmeler, durulmalar, kabullenmeler, isyanlar, meydan okumalar ve yenilgiler, size dinlediğiniz şeyin aslında bu tür konuları işleyen sözleri varmış da, siz vokal kanalı çıkarılmış hâlini dinliyormuşsunuz hissini uyandırıyor.

EL TOPO’nun bunu dramatik melodiler, minör akorlar veya ağlak notalarla yapmaması ve kükreyen gitarlarla, aralara serpiştirile belirsiz, atonal seslerle verebilmesi, bana kalırsa grubu değerli kılan özelliklerden. 20 Kasım’da çıkacak “Santa Muerte”de de bu durumu görüyoruz. Önceki işlere oranla daha ayağa kalkma ve meydan okuma hissiyatına sahip olan “Santa Muerte”, 23 dakikalık süresi ve içerdiği dört şarkı boyunca size hızla akan bir görüntüler silsilesi sunuyor. CONVERGE veya BOTCH gibi grupları akla getiren lezzetli olaylar soluduğumuz bu süreçte, EL TOPO’nun bugüne dek yayınladığı materyallerde mevcut olan tutarlılığı bir kez daha görebiliyoruz.

Ansiedad’daki clean gitar ve bas ağırlıklı orta bölümün ardından şarkının bir anda hiperaktifleşmesi, El Pozo Negro’nun 10 kilo kuru fasülye yemiş at gibi gaz atarak girip sonra orta bölümlerinde yine durulur gibi olması (bu bölümlerdeki bas partisyonu nefis), EP’ye adını veren şarkıdaki tecrübe kokan birtakım hareketler ve Sin Sentido’daki steroidli QOTSA tadı, hepsi de EP’yi keyifli ve sürükleyici bir işe dönüştüren detaylar.

“Santa Muerte”; “Dust & Pavements”la gözlerini açan ve “Ye’cüc Me’cüc”le kimliğini daha bir belirginleştiren EL TOPO’nun, şu ana dek gördüğümüzden daha fazlasını yapabileceğini gösteren bir çalışma. Genel düşünce ve karakter belli, ancak belki müziğin yazıldığı dönemde yaşananlardan, belki de başka birtakım sebeplerden, “Santa Muerte”nin EL TOPO diskografisinde önemli bir yerde durduğunu, hatta şu ana kadarki diskografinin en değerli parçası olduğunu ve bundan sonrası için de önceki EP’lerden daha iştahlı ve gösterişli ışıklar yaktığını düşünüyorum.