“DEATHSPELL OMEGA incelemesi yazma hissi” diye bir şey var. O his içindeyken şakalar, kelime oyunları falan bir an olsun akla gelmiyor. İnsan farklı bir ruh hâline bürünüyor, ciddileşiyor. Benim durumumda, tıpkı dinlerken olduğu gibi, yazarken de tüyleri ürperebiliyor.

DEATHSPELL OMEGA’nın şarkı sözlerini kendi adıma çok kişisel ve bağlantı kurulabilir gördüğümden, bugüne kadarki DsO albüm incelemelerimde sözlerden özellikle bahsetmedim. “Kénôse” için bunu biraz esnetmeye karar verdim. Adını bileğimde taşıdığım “Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice”nin bir eklentisi hüviyetindeki “Kénôse” EP’sine adını veren kavram nedir, önce ona bakalım.

Şu anda bu satırları yazmakta olduğum Kos Adası da dâhil olmak üzere, Yunan halkının pek güzel konuştuğu Yunancada “boş” anlamına gelen “kenos” kelimesinden türeyen “κενόω” (boşaltmak) fiilinden ortaya çıkan “kenosis” (içini boşaltma); İncil düzleminde farklı bir anlam kazanarak derinleşiyor ve “kendini tamamen boşaltmak ve Tanrı’dan gelecek her şeyi kabul etmek” anlamına geliyor.

Adını, Yunan alfabesinin son harfi olduğu için “her şeyin sonu”nu ifade eden “Omega”dan alan grup (“Ω” aslında sadece “büyük O” demek (“O-mega”); alfabede bir de “küçük O” var (“O-micron”), Tanrı ile İsa arasındaki bağlantıya, İsa’nın dirilip geri dönmesi fenomeninden yaklaşıyor:

“Tanrı, İsa formunda ölümlü bir varlık olmak adına ilahi özellikleri kendi içinden boşalttı.”

Yine aynı minvalde başka örnekler de görebiliyoruz:

“O daha fazla olmalı; ben daha az olmalıyım” (John 3:0; Vaftizci John, İsa’dan bahsediyor.)

DEATHSPELL OMEGA’nın bu konuya yaklaşımı, İsa öldükten ve ölümsüzlüğe geri döndükten sonra, Tanrı’nın özünün eskiden olduğu gibi kalıp kalmadığına yönelik.

“Tanrı’nın dünya üzerindeki yansıması olan İsa ölünce, Tanrı varlığına aynen devam etti mi, yoksa öldü mü?”

Grup bu soruyu baz alıyor ve konuyu elbette ki son derece sarsıcı şekilde, referanslar ve alıntılar kullanarak işliyor. 37 dakikalık süresiyle bir EP’den ziyade albüm olarak değerlendirilebilecek (son albüm “The Synarchy of Molten Bones”dan 8 dakika daha uzun) olan “Kénôse”, az önce de dediğim gibi “Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice”nin bir uzantısı olarak yorumlanabilir. Notalarla fırtına koparabilen ender gruplardan biri olan DEATHSPEL OMEGA, “Kénôse”de de bu özelliğini sergiliyor ve aşırı derecede yıkıcı bir iş sunuyor. Grubun önceki ve sonraki tüm işlerinde gördüğümüz ve DsO dışında bir grubun ancak bir yere kadar yaklaşabileceği eşi benzeri olmayan kötülük, karanlık ve şiddet, “Kénôse”yi de baştan başa kaplıyor.

Grup yeri geldiğinde durulsa da, atmosfer yaratma amaçlı sakinleşmeler sunsa da, bu kapkara iblisin eninde sonunda zehirli salyasını tüküreceğini, black metali de aşan ve gerçekten de manevi boyutlara taşınan kudretinin kilise duvarlarında yankılanacağını her an biliyorsunuz.

Orta Çağ’ın karanlığı, engizisyon, meydanlarda asılan sayısız insan, cadı avları veya aynı dinin bir mezhebindeki insanların sadece 24 saat içinde karşı mezhepten 10.000 kişiyi katletmesi gibi, insanlık tarihine bakıldığında gayet sıradan, somut ve insani durumları akıllara getiren; bunun yanı sıra, belli ki insan olmanın bir gereksinimi olan inanma ihtiyacının onu nerelere götürebileceğini işleyen grup, bu minvaldeki en somut materyal olan İncil’i gerçek bir oyun alanı gibi kullanıyor ve tabii ki de diğer hiçbir grubun inemediği derinliklere iniyor.

Müzikten öte bir deneyim olarak gördüğüm DEATHSPELL OMEGA, pek çokları için aşırı kişisel bir kavram ve “Kénôse” de müzikal ve sözel olarak sadece DsO elinden çıkabilecek, derinliğini, yoğunluğunu tartışmaya bile gerek olmayan, eşsiz bir çalışma. “Si Monvmentvm…”la köklenen fikirlerin devam ettiği, hatta daha avangart tatlara sürüklendiği EP’de, teknik olarak da elbette ki kusursuz bir performans var. Yine de ben konu DEATHSPELL OMEGA olunca olayı teknik detaylara indirgemeyi, sunulan bu şeyi enstrümanlar ve vokal kullanılarak yaratılan bir müzik olarak görmeyi pek tercih etmiyorum. DsO’nun yarattıklarını, sizi birtakım şeyler düşünmek üzere provoke eden bir dışavurum, bir taciz veya kelimenin tam anlamıyla bir provokasyon olarak görmek bence daha uygun.

Günün birinde Vatikan’daki papazların ve Papa’nın bir odada toplanmasını ve DEATHSPELL OMEGA müziği eşliğinde, albümlerdeki sözleri hep birlikte okuyup düşüncelerini aktarmalarını çok isterdim. Acaba sadece tebessüm mü ederlerdi, yoksa hayatlarını bu yola koymuş insanlar olarak belli sözleri okuduklarında bir an olsun tüylerinin ürpermesini engelleyemedikleri, tatlarının kaçtığı, yahut 1 salise bile olsa kendilerini sorguladıkları olur muydu?

Olur muydu olmaz mıydı bilmem, ama olsaydı çok süper olurdu.