Sumeriancore muhabbetinin gelmiş geçmiş en iyi albümlerinden biri, şüphesiz ki VEIL OF MAYA’nın küçük çaplı bir başyapıt olarak gördüğüm çalışması “[id]”dir. O albümdeki gitar işçiliği, yaratıcılık, zeki fikir bolluğu ciddi anlamda takdire şayandır. “[id]” ilham verici, kanı kaynatıcı, coşturucudur.

“[id]”in ardından gelen VEIL OF MAYA çalışmalarında, hep o albümün yakınında durabilecek bir özgünlüğü aradım, aramaya devam ediyorum. Bir önceki albüm “Matriarch”ta olayı büyük oranda djent’e bağladılar, yeni vokalistin clean’leriyle de bir nevi “olduğu kadar PERIPHERY”ye evrildiler. Bu durum bana garip geliyor; djent daha geçen sene ortaya çıkan bir tür olsa anlarım. Ancak bunca yıllık grubun bir anda çok net biçimde djent’leşmesi ve aşırı özgün (Mowgli, Resistance, The Unbreakable, vb.) atarlı, aksak, teknik taraflarını ciddi anlamda PERIPHERY’leştirmesi, bence çok süpre bir fikir değil.

Marc Okubo’nun çok yetenekli olduğu, grubu ve türü takip eden herkesin malumu. Teknik metalcore ile djent’i harmanladığı “Matriarch” bence Okubo’nun beste namına biraz güvenli sularda yüzdüğü bir albüm olsa da, acayip nota bileşimleri, melodik rifleri ve tadında break down’larıyla VEIL OF MAYA türü adına kaliteyi yansıtan bir grup olduğunu 13 yıldır kanıtlıyor.

1984’ü konu eden ve sözel bazda konsept bir albüm olan “False Idol”, grubun bu djent işini devam ettirmeye kararlı olduğunu gösteren bir yapıt. Grubun tüm diskografisini dinlemiş ve VEIL OF MAYA’nın özel hareketlerini iyi bilen biri olarak, albümün pek çok yerinde gerçekten de PERIPHERY dinlediğimi hissettim. Özellikle vokalist arkadaşın Spencer’a çok benzeyebilen vokal kullanımı, arkadaki gauv gauv’lu djent karakterli gitarlarla ve nakaratlarda birden bürünülen şeker çocuk olayına girince, ortaya görmezden gelinemeyecek bir PERIPHERY’lik çıkıyor.

Bu durumu görmezden gelip -ki zaten bu durum bir suç değil- albümün içeriğine baktığımızdaysa, VEIL OF MAYA’nın çeşitli zenginliklerini görüyoruz. Okubo her ne kadar çılgın parmak hareketleriyle dolu çılgın riflerini aratsa da, aralara serpiştirilen numaralar yine tebessüm ettiriyor. Tahmin edileceği üzere albümde çok keskin, sağlam bir davul performansı var. Misal Follow Me’nin sonundaki bölümde aralara sokuşturulan splash’lere, ribbon crasher’lara falan hasta oldum. Bunun dışında, prodüksiyon olarak da albümün canlı ve organik bir duruşu var. Ancak…

Ancak asıl önemli kısım olan besteler konusunda bence “False Idol” çok da altı dolu bir albüm değil. Albümü dinlerken bu şarkıların konserlerde büyük iş yapacağını hissediyorsunuz, ancak Fracture’da hissedilen BORN OF OSIRIS etkilerini, genele yayılan PERIPHERY tatlarını görünce, VEIL OF MAYA’nın kendi güçlerini en aza indirgeyip neden özgünlüğünü geri plana attığını sorgulamadan da edemiyorsunuz. Bunun sebebi, yani yeni vokalist ve “Matriarch”la birlikte tutacağı kesin bu formüle dönmek, VEIL OF MAYA’nın kariyerinin başından bu yana çok net şekilde “alt grup olmaya mahkum” bir grup izlenimi vermesi ve grubun artık bunu kırmak adına teknik tarafını asgariye indirip konserde gaz verme tarafına yüklenmesi olabilir.

Gerçekten de ilk üç, hatta dört albümde MESHUGGAH izler gibi izlenebilecek, çok daha matematikli pek çok şarkı, fikir, anlayış vardı ve grup belki de bu şekilde istediği etkiyi canlı/ticari/popülerlik anlamında sağlayamıyordu; bu nedenle de tuttuğu kanıtlanan bu groove tabanlı, conk conk gitarlı tarafa kaydılar.

Sebep her ne olursa olsun, “False Idol” her ortamda baya yüksek notlar alırsa alsın, ben albümde bir derinlik, özgünlük bulamıyorum. En önemlisi de; bunları hayvan gibi, kimseye benzemez düzeyde sağlamış bir grubun tüm bunlar hiç olmamış gibi birden bu şekle bürünmesini kabul edemiyorum.

Bence “Eclipse”i, “Matriarch”ı ve “False Idol”ı toplasanız birlikte bir “[id]” etmezler. “[id]” 2010’da çıktı ve ben o zamandan beri VEIL OF MAYA’dan istediğimi alamıyorum.