Oğuz Sel

6 yıl, 5 ay ve 14 gün. Toplama vurduğunuzdaysa 2359 gün. Samael’in son albümü olan “Lux Mundi” ile bugün ele alacağımız “Hegemony” arasındaki zamandan bahsediyorum. Kişinin hayata bakışının, sanatsal yöneliminin ve genel beklentilerinin bırakın değişmeyi, tepe taklak bile olabileceği kadar uzun bir süre bu. Tabii karşımızda İsviçre’yi; Alpler, çikolata ve saatlerin yanı sıra metal müzikle de anımsamamıza yardım eden Samael konumuz ve konuğumuz olduğu için bahse konu tepe taklaklığın, taklaklık kısmını geçip tepe kısmına odaklanmak daha yerinde olacaktır. Çünkü grubun pek de âdeti olmadığı üzere iki albüm arasına giren kocaman bir zaman dilimi var ve buna karşın karşımızdaki albüm, adı gibi güçlü, bazen can sıkıcı ve muhtemelen Samael’den başka kimsenin yapamayacağı türde bir eser. Girişi biraz uzattım her zamanki gibi. Hadi başlayalım bakalım.

Samael’in zaman içindeki değişimini/dönüşümünü üç aşağı beş yukarı biliyorsunuzdur, bu yüzden grubun kariyerine dair detayları uzun uzadıya anlatıp kafa ütülemeyeceğim. “Hegemony” topluluğun 11. albümü. Evet, kapakta açıkça bir Illuminati göndermesi var, ilk parça da keza bu “Karanlık Arkadaşlar”ı tarif ediyor. Her ne kadar Vorph, benim takıldığım bu meselelere pek takılmıyor olduğunu ifade etse de, dünyadaki hiçbir şeyin nedensiz ve tesadüfen meydana gelmediğine inanan bir adam olarak buradaki göndermelerin de çeşitli dayanaklarının olduğunu varsayıyorum. Grubun müzikal kariyerini yönlendirebilecek kadar ciddi bir Hindistan ziyareti var grubun geçmişinde, o “Jupiterian Vibe”lar “Infra Galaxia”lar filan boşuna değil yani; bir etkilenim, bir ruhsal yönelimin sonucu. Gerçi bana ne tüm bunlardan, adamlar ister spiritüelizmin derinliklerine dalarlar isterlerse Illuminati sponsorluğunda Yogi’liğie başlarlar, beni ilgilendiren mevzu grubun müzikleri. Ancak şarkıların arasına sıkıştırılan mesajlar vesaire olunca iki lafın belini kırmadan edemedim.

“Hegemony”nin içeriğine doğru ilerleyelim ufaktan. Gruba dair detaylardan bahsetmeyecek olsam da müzikal gidişattan azıcık söz etmem, albümün diskografi içerisindeki yerini daha net belirleyebilmemiz açısından faydalı olabilir. Black metal, baya melodik endüstriyel metal, etnik etkilenimli garipli metal, endüstriyel metal, black metal ve endüstriyel metal şeklinde ilerleyen grubun çizgisi, “Hegemony”de endüstriyel metal tarafında devam ediyor.

Benim çok beğenemediğim “Lux Mundi”ye oranla daha iyi noktada hatta Samael’in kariyerinin en önemli eserlerinden biri olarak kabul gören -kendileri de aynı görüşte- “Solar Soul”la kapışabilecek kalibrede bir eser “Hegemony”. Albüm, bir konsepte bağlı olarak ilerlemese de yukarıdaki paragrafta bahsettiğim konulardan hareketle olduğunu düşündüğüm bir ciddiyet zuhur etmiş yapıma. Samael’in çılgın çocukluğunu pek ortaya çıkarmadığı, dijital orkestrasyon ve korolarla desteklenen şarkılar, biraz da oluşturuldukları notalardan sayesinde karanlığı ve kasveti dinleyicisine başarıyla yansıtıyor.

“Storm of Fire” adlı eserle birlikte 13 parçadan oluşan “Hegemony”, Samael’in en yaratıcı şarkılarını içinde bulunduran bir albüm değil. İlk birkaç parçanın albümün geneline nazaran daha vurucu ve üzerine uğraşılmış olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Bazı bölümler haricinde öyle aman aman melodiler ve dinlerken kendinizi yerlerde yuvarlanırken bulmanıza neden olabilecek rifler yok ancak şarkıların kurguları vokal temelli form kazandığında bile kendilerini güzel güzel dinletiyor.

Hatta albümün, “Passage” albümünden bazı eserlerle bağ kurdurabilecek (“Angel of Wrath ile “Born Under Saturn gibi) yanlarının olduğunu belirtmeliyim. Enstrümantasyon tarafında ise açıkçası Samael’den daha güçlü, canlı kanlı, gümbür gümbür bir davul düzenlemesi beklerdim. Belki de grubun en yeni üyesi olan Drop’un basgitarından dökülen notaların daha rahat işitilebilmesi için böyle bir yol izlenmiştir, bilemiyorum.

Şüphesiz karşımızda 1990’lar sonu Samael’i yok, zaten o dönemdeki gibi işleri bugün onlardan beklemek de haksızlık olur. Sanatsal üretimi aynı çizgide sürdürebilmek pek kolay bir şey değil, bunu irili ufaklı sayısız gruptan biliyoruz. “Hegemony” Samael diskografisinin önemli eserlerinden biri, elbette konser setlist’lerine bu albümden kaç parça eklerler bir fikrim yok. Lâkin çok da uzun olmayan bir zaman önce “Ceremony of Opposites”i baştan sona canlı çalan ve en güçlü buldukları yeni albümlerinde 1990’lar esintisinden kaçınmayan bir topluluğun bundan sonra, güçlü olduğu yanların üzerine yoğunlaşıp müzikal serüvenini yönlendireceğini tahmin etmek hiç de güç değil.