Oğuz Sel

2017, ikinci yarısından itibaren tansiyonu yükselten kucak dolusu albümle biz müzikseverlere, 2016’nın yaşattığı şaşkınlığı yaşatmak için elinden geleni yapıyor. İşin ilginç ve güzel yanı ise dünyanın dört bir yanından albüm yağarken bu topraklardan da kalite çıtası epeyce yüksek yapımlar gelmeye devam ediyor. Bir süre önce bizi karanlığın derinlerine doğru çağıran Zifir’in yeni albümünden sonra Dishearten’ın “Portal of Anatolia”sını da ele almaktan büyük mutluluk duyuyorum.

Geçmişi 1997 yılına kadar uzanan ve ilk albümlerini birkaç ay önce çıkaran Dishearten, black metalin gayet rahat dinlenebilir bir formunda müzik icra ediyor. Yaşadığımız coğrafyanın müzikal zenginliğinin farkında olarak ortaya çıkardıkları eserleri zenginleştiren grup, 1990’ların ortasında dalga dalga gelen melodik yönü ağır basan black metal gruplarından da izler taşıyor. Zira “Portal of Anatolia”yı dinlemeye başladığım ilk dakikalarda; Old Man’s Child, “For All Tid” dönemi Dimmu Borgir ve Mystic Circle gibi toplulukların bazı kayıtları kafamda canlandı. Bu etkilenimin 2017 yılına geldiğimizde olmaması zaten mümkün değil, beri yandan mütemadiyen black metal albümlerini dinleyip inceleyen biri olarak, kamyonla grubun eserlerini -buraya yazmasam da- dinlemeyi/keşfetmeyi sürdürüyorum. Bu bağlamda son zamanlarda 1990’lar havasını modern elementlerle bir araya getirip sunabilen pek bir gruba denk geldiğimi anımsamıyorum. Biliyorsunuz, grupların büyük kısmı yenilik peşinde koşuyor, diğer bölümü ise hâlihazırda yarattıkları formüller ve şarkı trafikleri üzerinden yeni eserlerini şekillendiriyor. Dishearten’ın yaptığı benim nazarımda biraz daha kıymetli bu açıdan.

Cahit Berkay’ın, Moğollar’ın bazı parçalarında esas adam bazılarında ise yardımcı oyuncu olarak yer verdiği yaylı tamburun ilgili parçalardaki etkisini, dinleyiciye yaşattığı hissiyâtı anlatmama gerek yoktur sanırım. Grubun kadrosunda yer alan Ozan Bircan, şarkıların havasını bir anda değiştirebilen zevkli patch seçimi ve başarılı klavye kullanımının yanında, black metal albümlerinde pek rastlanmayan kabak kemaneden dökülen notaları aracılığıyla “Portal of Anatolia”nın ismi ile müsemma olmasını sağlıyor.

Pek çok bakımdan doluluk arz eden albüm, takip edilebilir gitarlarıyla da dikkat çekiyor. Beklenmedik anlarda atılan akılda kalıcı sololar, enstrümantal parçalarda konuşturulan akustik gitarlar, kolaycılığa kaçılmadan açık açık rif ve melodi üreten gitarlar, albümün değerini katbekat arttırıyor.

Enstrümantal bölümleriyle de üzerine emek verildiğini gösteren “Portal of Anatolia”da albüme adını veren eser ise yapımı tam bir Doğu Batı sentezine dönüştürüyor. Dede Efendi’nin “Yine Bir Gülnihâl”inden esintiler barındıran gitar bölümleri sonlara doğru kendini, Kafkas rüzgârlarına bırakıyor ve parçanın bütünü “Ah Bir Ataş Ver”in kıyılarına yanaşıyor meselâ.

Albümün bu yıl dinlediğim en iyi black metal işlerinden biri olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Çalma süresi içinde dinleyicisini yormayan, ele kâğıt kalem aldırıp matematik hesabı yaptırmayan, içeriğiyle buram buram 1990’lar kokan ve daha da önemlisi, müzik yapmak üzere yola çıkıp gerçekten de “müzik” üretebilen birilerinin zihinlerinden çıkan bir yapım “Portal of Anatolia”.