Bugüne dek toplam 2 aya yakın Yunanistan’da yaşama şansı elde etmiş bir insan olarak, bu ülkenin görünüşte hiç ama hiç metal gözükmeyen toplum dokusunun altında fokurdayan ve sanatın farklı dallarında kendini belli eden yoğun bir karanlığa sahip olduğunu düşünüyorum. Tıpkı Mezopotamya’nın eski kavimlerinin tüyler ürpertici geçmişi gibi, Yunanistan da -görmek isteyen gözlere- mitolojik bağlamda içine işlemiş bir karanlık ve farklı uygarlıklar ile olaylara sahne oluşu dolayısıyla artık pıhtılaşıp dokusuna işlemiş kadim bir gizem sunuyor.

Kiklad, Minos, Miken uygarlıklarından tutun da 50 yıl süren Pers savaşlarına, tüm dünya kültürünün çehresini değiştiren mitolojik girdaplarına kadar, bugünkü Yunan toplumunda da, içine karşı konulmaz bir karanlık işlemiş ve bunu sanatla yansıtma yolunu seçmiş insanlar var.

Zeus ve Mnemosyne’in Muse olarak anılan ve “müzik” kavramına adını veren dokuz kızından tutun da; tabiatın, çobanların, sürülerin, dağların ve köylerdeki müziğin tanrısı olan Pan’ın flütüyle dolaşıp korkunç sesiyle herkese korku salmasına (“panic”) dek uzanan bu gelenek, günümüzde ROTTING CHRIST’lara, RAVENCULT’lara, DEAD CONGREGATION’lara, HAIL SPIRIT NOIR’lara, SEPTICFLESH’lere kadar uzanıyor.

Mevzubahis bu karanlığı en görkemli şekilde sunan oluşumlardan biri olan SEPTICFLESH’le birlikteyiz bugün. “Communion” ile destansı bir geri dönüş yapan, “The Great Mass” ile senfonik death metalin gelmiş geçmiş en iyi albümlerinden birini, kimilerine göre birincisini çıkaran grup, son olarak da karışık reaksiyonlar alan “Titan“la selamlamıştı dinleyicilerini.

SEPTICFLESH konusunda önemli olan konu şu: SEPTICFLESH çok ama çok karakteristik bir müzikal anlayışa sahip ve grubun her yeni işinde karşımıza çıkan kimlik, bu karakteristik anlayışın ne denli esnetilebilir olduğuna bağlı olarak değişiyor. Misal bir OPETH, sahip olduğu yanlardan birini öne çıkarıp bir anda bambaşka bir gruba dönüşebiliyor. Yahut en önemli dinamiklerinden biri olan brutal vokali bir anda ortadan kaldırıyor ve OPETH olmaya devam ediyor. Benzer şekilde, kariyerine ızdıraplar ve kederlerle başlayan KATATONIA, birkaç albüm içinde aksak ritimler saçan, gaza getiren bir grup hâline gelebiliyor. SEPTICFLESH ve benzeri gruplar ise, zaman içinde kendi yarattıkları bu özgünlüğün içine sıkışma tehlikesiyle karşı karşıya kalabiliyorlar. Kendi kimliğini korursan “yine aynı şeyler” oluyor, deney yaptığında ise kendinden uzaklaşıyorsun. Şöyle bir bakınca, SEPTICFLESH müziğini oluşturan unsurlardan herhangi birini olaydan çekip alsak, çıkacak şey hiçbir şekilde SEPTICFLESH olmayacaktır.

Bu yüzden, kendisi de beste yapan bir insan olarak, SEPTICFLESH’in besteleme aşamasında zaman zaman minik duvarlarla karşılaştığını ve varyasyon konusuna ekstradan kafa yorduğunu düşünüyorum. Bu konuyu yakın zaman önce Atina’da, grubun esas bestecisi Christos’la yaptığım görüşmede de off the record olarak konuştuk. Bunlar bir albüm besteleme sürecinin içindeki parçalar olduğundan, bu durumu o da kabul ediyor ama -belli olduğu üzere- üstesinden de geldiklerini söylüyor.

Bu uzun girişin ardından “Codex Omega”nın dünyasına girelim. Bildiğimiz gibi “Omega”, Yunan alfabesinin son harfi olduğu için pek çok bağlamda “son”u temsil eder. “Codex Omega”, yani basit bir ifadeyle “Sonun Kitabı/El yazması”, büyük oranda toplum, sistem ve din eleştirileri hâlinde seyreden ve tüm bunların yarattığı yıkımı konu eden bir sözel yapıya sahip. Enemy of Truth’ta basın ve toplum ilişkileri konu edilirken, 3rd Testament’ta ise grubun tasavvur ettiği ve ilk iki ahitte yer alan korkunçlukların ışığında şeytana yazdırılmış bir Üçüncü Ahit konu ediliyor. Marytr’de ise, tıpkı ülkemizden FURTHERIAL’ın Light Has Died adlı şarkısında konu ettiği gibi, Yunan matematikçi, astronom ve filozof Hypatia’nın fanatik yobazlar tarafından öldürülmesi konu ediliyor.

Müzikal tarafa baktığımızda, “Codex Omega”nın son üç albümün bir birleşimi olduğunu görüyoruz. Bir kere şurası kesin ki, “Codex Omega” “Titan”dan daha iyi bir albüm. Daha tutkulu, daha bütünlüklü, daha yaratıcı. “The Great Mass”teki gibi her şarkının aşırı karaktersitik ve hit potansiyelli oluşu durumu burada söz konusu değilse de, bir araya geldiklerinde tekil olarak sahip oldukları değerlerin toplamını aşan bir bütün meydana getiren bir şarkılar grubu var. Üç paragraf önce dediğim gibi, albüm tabii ki de, yadsınamaz ve bundan sonrakilerin de yadsınamayacağı şekilde SEPTICFLESH diye bağırıyor. Şarkılarda karşımıza çıkan fikirler, grubun alışık olduğumuz formülleri, özel hareketleri, hepsi “Codex Omega”da da mevcut. Lakin…

Grup “Codex Omega”yı “Titan”ın eksik gördüğü yanlarından sıyırmak ve farklılaştırmak adına çeşitli işlere girişmiş. Bazı şarkılarda son üç albümün yanı sıra “Revolution DNA” dönemini anımsatan çeşitli tatlar da alıyorum. Dark Art, Our Church Below the Sea, Faceless Queen ve Trinity gibi şarkılarda Sotiris’in öne çıktığını görsek de “Codex Omega” clean vokale çok seyrek rastladığımız bir albüm. Misal “The Great Mass”teki Rising türünde melodik yanı ağır basan bir şarkı yok.

SEPTICFLESH’in bu albümde de başarılı uyguladığı önemli şeylerden biri, elbette ki miks konusundaki tartışmasız üstünlükleri. Benzer dinamiklere sahip müzik yapan gruplar düşünüldüğünde, SEPTICFLESH albümlerindeki miksler FLESHGOD APOCALYPSE, CARACH ANGREN, AETERNAM gibi grupların albümlerine göre çok çok daha iyi miksler barındırıyorlar. Bu sayede SEPTICFLESH müziğindeki senfonik unsurlar, diğer hiçbir grupta olmadığı kadar müziğe entegre şekilde duyulur. Zaten genelde orkestra ve diğer enstrümanlar birlikte yazılıyorlar, miks sayesinde bir de fazladan iyi duyuluyorlar. Bunu sağladığı için, son 4 yıldır Fascination Street’te Jens Bogren’in asistanı olarak çalışan ve “Codex Omega” ile birlikte asistanlıktan çıkıp ilk profesyonel miks işine, hem de böylesi zor bir albümle imza atan Linus Corneliusson’u tebrik ediyorum.

Başarılı olunan diğer bir konu da şarkılardaki müzik/söz uyumunu iyi yakalamış olmaları. 3rd Testament’ta cehennemvari bir hissiyat her yanı sararken, Cthulhu konseptli Our Church Below the Sea kaotik deniz dalgaları arasında boğuşup delirmiş hâlde diplere iner gibi bir başlangıç yapıyor, Faceless Queen’in 0.43-0.51 arasında ise daha sarı yanar yanmaz arkamızdaki taksici seri hâlde kornaya yükleniyor. Grup bu olayı önceki albümlerinde de iyi yapıyordu, “Codex Omega” da bu konuda aynı başarıyı yakalıyor.

Toparlarsak, “Codex Omega” bence “The Great Mass” > “Communion” > “Codex Omega” > “Titan” şeklinde bir sıralama oluşturuyor ve bu sayede “Titan”ın ardından gelen daha güçlü bir adım olarak kayıtlara geçiyor. SEPTICFLESH deneyimini, kudretini, karakterini sonuna kadar barındıran ve bir yandan da taze ve yeni gelmeyi başaran “Codex Omega”, nasıl baktıklarına bağlı olarak SEPTICFLESH severlerin ya bayılacağı, ya seveceği, en kötü ihtimalle de hayal kırıklığına uğramayacağı bir albüm.