POSION dendiğinde elbette ki herkesin aklına dolgun dudaklı, kabarık saçlı, makyajlı, taylı ve fındık götlü adamlar geliyor. Ne ilginçtir ki, o bilindik POISON’a dair mevcut olan her şeyin tam tersi olan bir POISON daha var. Müzikleri, görünüşleri, ülkeleri, duruşları; her anlamda taban tabana zıt iki POYZIN.

Şu an ele aldığımız Alman death/black/thrash metal grubu POISON, underground’luğun dibine vuran ve hiçbir ayrıntısıyla genele hitap etmeyen, son derece çirkin, aykırı, pislik içinde bir oluşum. HELLHAMMER, demo dönemi SODOM, MANTAS, ilk dönem BATHORY ve yine ilk dönem VENOM paçozluğuna sahip, ciddi anlamda çiğ müzik yapan bu POISON, en yüzeysel ifadeyle Şeytan ve Şeytan’ın çeşitli tatlılıkları teması üzerinden giden sözlere sahip. 1987’de çıkan “Into the Abyss” demosunun ardından dağılan grubun bu demosu, 1993 yılında aynı isimle tekrar piyasaya sürüldü, ki biz de şu an bu demo/albümü ele alıyoruz.

“Into the Abyss”e dair ilginç detaylardan biri, çalışmada yer alan şarkıların 8 ila 10 dakika arasında değişen sürelere sahip olmaları. Bu tarz paçoz gruplar genelde 2-4 dakika arasında vurup kırıp geçmeyi tercih ederken, POISON’ın böylesi uzun şarkılar seçmiş olması ilginç bir ayrıntı. Şarkılar baştan sona değişen rif çorbalarına benziyorlar ve grup bu 33 dakikadan 7-8 şarkı çıkarmaktansa, 4 uzun şarkılık bir ürün oluşturmayı seçmiş.

Şarkılarda durmayan bir vahşet ve hırs var. Kaydın doğal olarak baya kötü olduğu düşünüldüğünde, bu her şeyleri çirkin şarkıların daha da bir “trve” olmaları sağlanmış. Eğer kötü kaliteli, cazgır cazgır gitarlar ve ara sıra ritim kaçıran pata küte davullara ve kötü prodüksiyonlara bayılıyorsanız, “Into the Abyss” sizi çok mutlu edebilir. Bu özellikleriyle, hem “Into the Abyss” hem de grubun kendisi kısıtlı bir kitleye hitap ediyor. Bir kısım albümü çöp olarak görüp kafa şişirir düşüncesiyle saniyesinde kapayacakken, bir kısım dinleyici de tam aradıkları pisliği buldukları için mutlu olabilir.

Albüme tercihinize bağlı olarak hangi açıdan bakarsanız bakın, ben seksenlerin ortalarında yapılan bu gibi işleri çok ama çok değerli buluyorum. Bunun sebebi de bu tür albümlerin saf, yüzde yüz ve gerçek bir öfke, hırs ve açlıkla yapılmış olmaları; burada içlerinde çok fazla kötülük, çok fazla “fuck you” barındıran albümlerden söz ediyoruz. “Into the Abyss” de böyle bir iş. Hiç ama hiçbir şeyi sallamayan, sadece pislik kusmayı amaçlayan, azıcık bile adını duyurma ihtimali olmasa bile bu müziği yapmak zorundaymışçasına ağzından salyalar saçan bir çalışma.

Kuralsız, düzensiz, yer yer yanlış, hatalı, tatsız ve bir o kadar da gerçek.