Oğuz Sel

Sokakta yürürken biri beni durdurup “İyi günler beyefendi, grindcore sever misiniz?” dese, vereceğim yanıt muhtemelen “İyi günler. Sanırım grubuna bağlı…” olacaktır. Aslında buradaki gariplik, sokakta yürürken birinin beni durdurup grindcore sevip sevmediğimi sorması değil verdiğim yanıtın muğlaklığı. Ama işte hayâli senaryo bu ya, tanımadığım biri tarafından ayaküstü sorulan spesifik bir soruya anca bu kadar yanıt veriyorum, vereceğimi düşünüyorum.

Aslına bakarsanız, türün öncülerini keşfetmekte teknik imkânsızlıkların yanı sıra bulunduğum çevrenin etkisiyle biraz geç kalmam ve daha modern gruplara kapılıp sonrasında türün atalarına ait eski işleri yer yer beğenememem (meydan dayağı yiyeceğimi bile bile yazdım, evet) “Sanırım grubuna bağlı…” yanıtımın altında sere serpe yatan neden.

Açılıştan tahmin edeceğiniz üzere bugünkü konuğumuz Belçikalı grindcore cengâverlerinden oluşan Leng Tch’e ve albümü, grubun yaptığı türün yorumunun da ifadesi olan “Razorgrind”. 2005 yılında çıkardıkları “The Process of Elimination”la tanıdığım grubun başlıca özelliği, acayip akıcı ve yıkıcı şarkılar üretmesi, üstüne bunu, süper riflerle destekleyerek tam bir adrenalin bombası oluşturması. Yazdıklarımın en güzel örneğini az önce belirttiğim albümde de rahatlıkla gösteren Leng Tch’e, 7 koca yıl süren suskunluğunu sona erdirdiği “Razorgrind”da, kadro değişikliklerine rağmen hâlâ ayakta kaldığını gösterircesine bildiği yolda öyle veya böyle ilerlemeye devam ediyor.

Kısa süreli parçaları, kendine özgü tekniklerle ve genellikle albenili olacak şekilde iç içe geçirmeyi başaran grup, vahşiliğini ve saldırganlığını albümün tamamına yaymayı başarıyor. Yapımda öne çıkan eserlerin bir kısmı zaten albüm çıkmadan önce yayınlandığı için işin sürprizi biraz kaçmış olsa da, karşınıza çıkan kimi şarkılarda kendinizi kaybetmeniz mümkün.

Grubun 2010 çıkışlı albümünden bu yana vokalde yer alan siyahi dostumuz Serge Kasongo’nun derin, vahşi ve zaman zaman da ciyak ciyak vokalleriyle şenlenen albümün genel havası, sağlam enstrümantasyon sayesinde taş gibi. Çivici katilin amansız darbelerini andıran davullar “Razorgrind”da öne çıkan unsurlardan bir tanesi. Gitar ve bas tonlarının da önde olması, parçaların canlı kanlı olmasını sağlıyor. Albümün prodüksiyon tarafı, dinleyeni yormayacak ama sertlikten de ödün vermeyecek şekilde. Kısacası hem rahat dinlenebilir hem de sert albüm “Razorgrind”.

Buraya kadar her şey güzel lâkin albümün tat kaçıran kısımları da yok değil. Gruptaki kadro değişikliklerinin nelere mâl olduğunu veya olabileceğini sayısız grupta gördük, görmeye devam ediyoruz. Leng Tch’e de kurulduğu günden bu yana yaşadığı kadro değişikliğinin meydana getirdiği sıkıntıları, şarkı yazım düzeyinde bir miktar yaşıyor. Öyle ki, kimi parçaların süreleri kısa olmasına karşın genel bir yavanlık, bir boşluk hissediliyor. Bunun temel sebebi, gruba özgü riflerin her şarkıda bulunmaması ve kompozisyonların biraz gelişigüzel hazırlanmış olması. Dönüp eski albümlere baktığınızda o kabına sığmayan, dinleyeni de yerinde durdurmamaya yeminli şarkıları “Razorgrind”da mumla arayabiliyorsunuz. Grubun önceki albümlerinde de uyguladığı, en uzun süreli şarkıyı albümün en sonuna yerleştirme olayı da devam ediyor, gözler aydın olsun.

Leng Tch’e’nin eski güzel günlerine dönmesi şu saatten sonra mümkün olur mu olmaz mı bilemiyorum ancak 7 senenin ardından bizleri yalnız bırakmayıp fena olmayan bir albümle geri dönmüş olmalarından gayet memnunum. Sert, kafa göz yaran bir albüm arıyorsanız “Razorgrind”a şans tanıyın. Şayet süper bir grindcore albümü arıyorsanız, grubun eski albümlerine yönelmenizi öneririm.