Oğuz Sel

Metal uğruna yaptığım savaşlardandı arkaik kılıcım ve baltamın körelmeye yüz tutuşu; olsun varsın, her savaşın ardından gelen zaferle içim doluyordu derin bir huşu. Biledim her ikisini de gururla, Metal Şafağı’nın tam da ortasında. Biliyordum ki kadim ruhlar benimleydi, o yüzden korktuğum asla yenilgi değildi. Savaş Tanrıları beni ve arkadaşlarımı daima selamlıyordu, bu sayede gönlümüz huzur ve inanç doluyordu. Gücümüzü aldığımız şey silahlarımızdı; ama bu satırları Ensiferum’un yeni albümü hakkında bir şeyler yazmak adına uzatmamak lazımdı.

Nasılsınız arkadaşlar? “For Those About to Fight for Metal” parçasından aldığım ilhamla ilkokul terk düzeyinde birkaç satır karalayayım dedim, iyi etmiş miyim? Biliyorsunuz birkaç gün önce sevdiğimiz, takdir ettiğimiz, yeni albümlerini dört gözle beklediğimiz Finli Ensiferum’un “Two Paths” albümü çıktı. Çok ekstrem bir şeyler olmazsa ya da aşırı dozda gaza gelmezsem sevdiğim grupların albümleri çıkmadan önden yayınladıkları parçalara pek bakmıyorum. Benzer şeyi, merakla beklediğim filmlerin ve oyunların trailer’larını izlememek şeklinde de uyguluyorum, tat kaçıranlardan uzak durmak önemli.

Ensiferum’un neci olduğunu, çizdiği rotayı, izlediği yolu, eleman değişikliklerini filan uzun uzun sıralamayacağım. Kendi adıma konuşmam gerekirse beni son iki albümde epeyce hayâl kırıklığına uğrattı grup ve kendi adıma aman aman beklentilere girmeme konusunda karar aldım. Grubun popülerleşmesine bağlı olarak şarkı yazım tekniklerinde ve kompozisyonlarında yaşanan farklılaşma sizin de dikkatinizi çekmiştir. Buna ek olarak grubun zamanla sound açısından yumuşaması ve enstrümanların kullanımı noktasında “mainstream” grupların izinden gitmeye başlaması da benim canımı sıkan başlıca olgulardan oldu. Artık kulaklarımıza yer eden Nordik ezgileri de etkili kullanmaması veya kullanamaması da Ensiferum’un, zihnimde pozitiften nötre doğru evrilen gruplardan biri hâline gelmesini neden oldu maalesef.

Metal Blade etiketiyle çıkardığı ikinci albümünde az önce bahsettiğim mainstream çizgisini kendine kılavuz edindiğini hicap duyarak belirtmek zorunda kaldığım Ensiferum, melodik açıdan doyuruculuktan uzak, artık gruba ve benzeri türlerde müzik yapan ünlü başkaca gruplara âşinâ olanların, zerre kadar heyecanlanmayacakları şarkılar üretmiş. Bazı eserlerin kendi içlerinde bağlamdan kopuk ve anlamsız gibi görünen ancak konser alanlarındakilerini coşturmak için yapılandırıldıkları belli olan noktaları da, müziklerin artık müzik için değil de, daha çok ticarî kaygılar neticesinde şekillendirildiklerini ilân ediyor bir bakıma. Sert vokaldeki tecrübesini ezelden beri gösteren Petri’nin sesinin, enstrümanların arasına kaynamış olması ve buna karşın, kadın vokallerin yanı sıra temiz erkek vokallerin gayet işitilebilir olması, grubun yumuşama konusunda ne derece ciddi olduğunun göstergelerinden.

Bir de tabii genç metalci dostları gazlamak için takınılan tavır ve lirikleri buna alet etme mevzusu var ki, açtırmayın bayramlık ağzımı kıvamındayım sizi temin ederim. Grubun, yeni nesil Manowar’culuk oynama isteğini anlamlı bulmasam da anlayabiliyorum, lâkin bu kafanın değiştiğini ve genç metalcilerin bu tip şeylere prim vermeyeceklerini tahmin edebiliyorum; bana göre hayâl âleminde yaşamanın âlemi yok.

Albümün tamamına kötü dersem taş olma ihtimâlim yüksek. Gruba yeni katılan, geri vokal ve akordeonda yer alan Netta Skog isimli şirinlik muskasının Facebook hesabında “Millet, yeni albüm hakkında ne düşünüyorsunuz?” sorusuna bir arkadaşın yanıtını ben de aynen onaylıyorum: “Feast with Valkyries tällä hetkellä henkilökohtainen suosikkini.” Evet, odaklanmanız gereken bölüm “Suosikkini” kısmı değil “Feast with Valkyries” idi. Bu parçayla birlikte sözlerine ağzımı bırakıp kıçımla gülsem de “For Those About to Fight for Metal” ve bana kalırsa en Ensiferum işi şarkı olan “King of Storms” gibi eserler yabana atılacak gibi değil.

Her ne kadar albüm, sonlara doğru baymaya başlasa da, kulaklarım takır takır blast beat’ler ve hayvanlar gibi kükremeler işitmek istese de, “From Afar” kıvamında karanlık şarkıları heyecanla bekleyip bulamasam da, “Two of Spades” gibi soytarılıkları bulundurmayan “Two Paths” dinlenebilir kıvamda olan ancak birkaç ay içinde unutulmaya mahkûm kalacak bir eser. Seneler sonra “Ya Ensiferum 2017’de bir albüm çıkardı, ne unutulmaz eserdi!” diyecek kimse olmayacağına neredeyse eminim.

Popüler etiketini iyiden iyiye sırtlanan ve popülerliğin getirdiği olumsuzlukları, güzel hazırlanmış senfonik kısımlar barındıran fakat yaratıcılıktan uzak şarkılar üreterek en acı şekilde hissettiren Ensiferum, umarım günün birinde eski güzel günlerine dönebilir. Umudum çok yok ama en azından yazıyı bu temenniyle bitireyim istedim. Daha suosikkini albümlerde görüşmek üzere.