Oğuz Sel

Belphegor’un beyni ve en eski üyesi Helmuth Lehner’i tanıyorsunuzdur. Hatta Helmuth’u tanımayanlar geçen sene, Vitali Milonova Anatoly Artyukhov isimli “Ortodoks Aktivist” kisvesi altında din faşistliği yapan işsizin, kendisine tükürmesi ve ardından yumruk atmaya çalışmasıyla muhtemelen tanımışlardır. Epeyce uzun zaman önce kendini karanlığa teslim eden Helmuth’un öfkesini o an bastırmasını takdirle karşılamış, onun yerinde ben olsaydım neler olabilirdi diye uzun uzun düşünmüştüm.

Tabii bastırılan bu öfke bir yerden patlak verecekti ve derdini davasını müzikle anlatan Helmuth ve başında bulunduğu Belphegor, bu öfke patlamasının yansımasını en iyi bildiği şekilde gösterecekti; rahatsız edici, yıkıcı ve kapkaranlık bir müzikle, Belphegor müziğiyle…

“Totenritual” Belphegor’un 11. stüdyo albümü. 11 sayısının Luciferian tayfa ve Temple of the Black Light üyeleri için önemiyle ilgili bir şeyler karaladığım için yeniden üzerine konuşmayacağım ama albümün, karanlığından tutun, daha başlangıç parçasının “Baphomet” oluşuna kadar birçok detayıyla göndermeler yumağı olduğunu belirtmeden geçemeyeceğim.

Öncelikle karşımızda aşırı dozda saldırgan, sert ve bir ikisi dışında tüm şarkıları iyi kurgulanmış bir albüm var. “Walpurgis Rites – Hexenwahn”dan bu yana böylesine alevlenerek dinlediğim bir Belphegor albümü olmamıştı açıkçası. Büyük bir gazla başlayıp genellikle orta karar devam eden ve belirli noktalarda sıkıcılaşabilen Belphegor albümlerini deneyimleyen biri olarak yapımın konseptinden kaynaklı bir ilginçlik, bir farklılık olduğunu söyleyebilirim. Duyduğunuz anda “İşte bu Belphegor rifi,” diyebileceğiniz karakterde işlerin yanı sıra şarkıların dinlenebilirliğini hayli arttıran melodiler ve geçişler mevcut. Ekseriyetle yüksek seyreden tansiyonun yavaşladığı anlar da oluyor “Totenbeschwörer” gibi şarkılarla ama bu öfke fırtınası, albümün sonuna kadar sürüyor. Bahse konu öfke fırtınasında kendine sağlam bir yer edinen Helmuth ise artık sertlikten ürkütücülüğe doğru evrilen vokalleriyle albümün karanlığına karanlık, heybetine heybet katıyor.

Şarkıların vahşilik dozunu kuduz köpek mertebesine eriştiren gitar ve bas kullanımıyla birlikte; Der Weg einer Freiheit, Panzerchrist, Streams of Blood gibi gruplarda baget sallamış ve sallamaya devam eden Simon “BloodHammer” Schilling kişisinin bireysel hayvanlığıyla zıvanadan çıkan albüm, 41 dakikalık konsantre satanik öfke patlamasına dönüşüyor, çok da iyi ediyor. Bunlara Helmuth’un attığı fantastik soloları da eklediğiniz zaman dinleme de yanında yat kıvamında bir eser ortaya çıkıyor.

Sound açısından da çok vurucu, grubun önceki işleriyle kıyaslanmayacak düzeyde sert bir yapım “Totenritual”. Bunda mix ve mastering koltuklarında oturan isimlerin rol oynadığını tahmin etmek güç değil. Atheist, Quo Vadis, The Black Dahlia Murder gibi çok sayıda grubun albümlerinde mix ve mastering işlerinden sorumlu Jason Suecof albümün mix; Cannibal Corpse, Deicide, Kataklysm gibi gruplarda mix, mastering ve yapımcı koltuğunda oturan Mark Lewis ise albümün mastering tarafında görev almış. “Totenritual” aracılığıyla şimdiye kadarki en karanlık Belphegor albüm kapağının altına imza atan ise Septicflesh’ten Spiros Antoniou.

İşin açığı, ne zaman sevdiğim bir grubun yeni albümüyle ilgili olarak beklentilerimi yüksek tutsam, ortaya çıkan eserle canım sıkılır, beklediğimden daha azıyla yetinmek üzere boynum bükük şekilde sonraki albümleri beklemeye koyulurdum. Ancak Belphegor, bu albümle ilgili beklentilerimi boşa çıkarmayarak özellikle “Conjuring the Dead” gibi bir yapımdan sonra yüzümü güldürdü. Şöyle ağız tadıyla takır takır kazımalar eşliğinde canavar gibi rifler duymak istiyorsanız ve Helmuth’un şeytanî hönkürmelerinin hangi düzeyde korkunçluğa eriştiğini merak ediyorsanız, hiç vakit kaybetmeden “Totenritual”i dinlemeye başlayın.