Oğuz Sel

İtalya’dan çıkan brutal death metal grupları arasında büyük abileri kadar tanınmadığı için türün takipçileri tarafından es geçilenler de olmuyor değil; Antropofagus gibi. Kariyerine 20 sene önce başlayan ve dağılıp yeniden toplanma meselelerini de göz önüne aldığınızda üç albüm, bir split ve bir EP ile hayatına devam eden Antropofagus, benzer türde müzik yapan sonsuza yakın grup arasından sıyrılmak için sound ve lirik noktasında ciddi adımlar atarak işi kesme biçme olaylarından din-diyanet taraflarına doğru kaydırmış. Bence bir sorun yok, yeter ki yapılan müzik özgün ve kaliteli olsun. Şimdi gelin, raflardaki yerini birkaç ay önce alan “M.O.R.T.E. – Methods of Resurrection Through Evisceration” albümüne şöyle bir göz atalım.

Morbid Angel, Malevolent Creation, Deicide gibi baba gruplardan etkilendiğini biraz fazla belli eden Antropofagus, brutal death metali hayli sert icra eden gruplardan bir tanesi. Rif ağırlıklı değil de ritim gitar ağırlıklı ilerleyen şarkılarla şekillendirilen albüm, bu türde müzik yapan gruplarla default olarak gelen vahşiliği ve yırtıcılığı biraz yapay da olsa barındırıyor. Dinledikçe içine kolayca girebileceğinizi düşündüğünüz bir yapım gibi duran ancak defalarca dinleseniz bile size yüz vermeyen “M.O.R.T.E. – Methods of Resurrection Through Evisceration” dinleyiciyle arasında herhangi bir bağ kurmak istemiyor son dakikasına kadar. Bunda mükemmellikten robotlaşmaya doğru kayan enstrüman kullanımı ve dinleyenin “Aha şurası süper,” diyebileceği ayarda bölümün bulunmaması önemli rol oynuyor maalesef. Yalnızca riflerin yerlerinde yeller esmesi değil bir de bazı parçalara konumlandırılan soloların anaokulu seviyesinde kalması meselesi var; 2017 yılına gelinmişken insan daha yaratıcı, komplike olmasa da kulağa hoş gelen bir şeyler işitmek istiyor.

Karanlık liriklerine uyum sağlamak bir kenara; müzikal anlatım yoksunluğu, beste fakirliği ve tekdüzelikten kendi kendini yok etmeye meyilli olan albümün bana göre tek olumlu tarafı davullar. Şaka yapmıyorum, dinlerken beni yakalayan tek şey, Beheaded ve Hour of Penance gruplarında da baget sallayan Davide “Brutal Dave” Billia kişisinin çift kros ağırlıklı köpek gibi davulları. Şarkıların karakterden ziyâde kanlı canlı olmasını sağlayan Billia, zayıf olan şarkıların, dehşet verici davullar sayesinde dinlenebilmesine imkân tanıyor. Cilâlı prodüksiyondan da destek alan davullar, “M.O.R.T.E. – Methods of Resurrection Through Evisceration”ın başrol oyuncusu oluyor her şekilde.

Eğri oturup doğru konuşmaktan yanayım ve bu yüzden albümü gereksiz yere övme niyetinde değilim. Sert müziklerde dinleyiciyi cezbeden unsurları çekip aldığınızda ortada kuru gürültü kalıyor ve dinlerken boşa geçen dakikalara yanıp duruyorsunuz sonra. Keşke albüm biraz daha rif ağırlıklı kurgulansaydı ve enstrüman kullanım kabiliyetine sırt dayayıp bestecilik yönü pas geçilmeseydi. Kritiklerini henüz yazmasam da olayları “Fuck the melody!” olan Torsofuck ve Rompeprop gibi manyaklıkları bile büyük keyif alarak dinleyen biriyim ama “M.O.R.T.E. – Methods of Resurrection Through Evisceration”dan pek keyif aldığımı söyleyemem.

Umarım gruba katılan yeni vokalin de beste tarafında bir biçimde katkısı olur ve daha dinlenebilir, daha keyifli albümler üretirler ilerleyen zamanlarda. Daha başarılı albümlerde görüşmek üzere.