İnsan büyüdükçe, yaşı ilerledikçe, atasözlerinin değerini ve pek çoğunun gerçekten de hayatta karşımıza çıkan olayları bire bir karşıladığını fark ediyor. Özellikle son dönemde hayatta karşıma çıkan, başıma gelen neredeyse her şeyin bir atasözü tarafından karşılık bulduğunu fark ediyor ve onlarca, yüzlerce yıl önceki insanlardan o kadar da farklı hayatlarımız olmadığını, zaman ve mekân fark etmeksizin birbirinin kopyası deneyimler yaşadığımızı tekrar tekrar görüyorum.

THE HAUNTED da böyle düşünmüş olacak ki yeni albümüne “birlikten kuvvet doğar” ismini koymuş. Belki Anders Björler’in ardından şarkı yazım işlerini grup içinde bölüşmeleri ve başarılı bir sonuç ortaya koyduklarını düşünmelerinden, belki de bambaşka bir sebepten. Bakalım birliğin arttığı bu güzide gruptan, gerçekten de kuvvet doğmuş mu…

AT THE GATES’i 1997′de, THE HAUNTED’ı ise 1998′de keşfetmiş bir insanım. İkisi de çok fazla sevdiğim gruplar. Özellikle gitara başladığım yıllarda, çalışımda ve rif yazımımda Anders Björler’in rif yazım tarzının etkilerini net şekilde görebiliyordum.

“Exit Wounds” ile kendi ifadeleriyle aceleye gelen bir geri dönüş yapan THE HAUNTED, Anders’in yerine gelen sevimli insan Ola Englund ile yeni bir başlangıç yapmak, Anders’ın ayrılığıyla büyük darbe almasının ardından tekrar şahlanmak istemişti. “Exit Wounds”dan bu yana geçen sürede, albümdeki bazı şarkıları ara ara dinleme isteği duyduğumu, albümün tamamını ise 2,5 senedir dinlemediğimi fark ettim. Bunun başlıca sebebi, her ne kadar süper bir adam olduğunu bilsem de, Ola’nın rif yazım tarzının THE HAUNTED karakterini yansıtmadığını düşünüyor olmam. Bu sebepten, yeni şarkıları -ister istemez- 19 yıldır deli gibi dinlediğim, 2 kez canlı izlediğim, 3 ayrı elemanıyla röportaj yaptığım, tüm albümlerine orijinal olarak sahip olduğum bu grubun eski şaheserleriyle karşılaştırıyorum.

Bugüne geldiğimizde, THE HAUNTED yepyeni albümü “Strength in Numbers” ile karşımızda. Tıpkı “Exit Wounds” gibi yine cayır cayır, yine tekme tokat bir albüm. Taş gibi prodüksiyon, cipcilalı bir sound, Ola’nın bebeksi dokunuşları…

Müzikal açıdan baktığımdaysa aynı lezzeti, aynı eziciliği ne yazık ki bulamıyorum. “Strength in Numbers”ı dinlerken karşımda THE HAUNTED’dan ziyade, yer yer FEARED, yer yer de Amerikanlaştırılmış bir HATESPHERE karşımı buluyorum. Anders olaydan çekilince ve Patrik ile Ola kalınca böyle olması elbette ki normal, ancak deneylerle dolu “Unseen” bile bu son 2 albümden daha fazla THE HAUNTED karakterine sahipti diye düşünüyorum. Preachers of Death gibi şarkıların nakaratlarında “One Kill Wonder“dan bu yana kullanılan nakarat olaylarının benzerlerini, albüme adını veren şarkıda “rEVOLVEr”a yahut “Versus“a konsa sırıtmayacak THE HAUNTED’lıkları görüyoruz, ancak genele bakınca karşımızda karakteri biraz fazla değişmiş bir grup var.

Bunun sebeplerinden biri elbette ki Ola. Ola’dan Anders’ın rif karakterini tekrar etmesini isteyemem elbet. Lakin FEARED’da ortalama bir müzik yaptığını düşündüğüm Ola, THE HAUNTED için yazdığı riflerde de beni ne yazık ki etkileyemiyor. İsveçli bir insan olmasına rağmen İsveçli’den ziyade Amerikalı gibi rif yazan ve bu albümde de çok net hissedilen LAMB OF GOD ve PANTERA ilhamlarına sahip olan Ola, bence THE HAUNTED’ın başına gelmiş kötü şeylerden biri. Şahsen çok seviyorum, çok kral adam, ama rif konusunda ciddi anlamda hayal kırıklığına uğrattığını düşünüyorum. 20 yıldır Anders Björler, AT THE GATES ve THE HAUNTED dinleyen, 22 yıldır da gitar çalan ve iki de albüm çıkarmış bir insan olarak, yeni THE HAUNTED’ı her dinleyişimde elime gitarımı alıp gerçek THE HAUNTED karakterinde rifler yazasım geliyor. Bu konuda da iddialıyım, gruba beni alın, özlenen THE HAUNTED’ı geri getireyim (bokunuzu yiyim alın).

Devam edelim. Ağır Peter Dolving hastası bir insan olarak, Marco Aro’nun THE HAUNTED’la yaptıklarını da çok seviyorum. Tekdüze olsa da çok yırtıcı, dayak gibi bir böğürtüsü var Marco’nun. Yine de şu albümü dinlerken “ah ulan Dolving olsa burada neler yapardı” diye düşünmekten de kendimi alıkoyamıyorum. THE HAUNTED’ı ve Peter Dolving’i sevenlere sesleniyorum; Means to an End’in 0.22-.0.33 arasını dinlerken, “burada Dolving olsa, “I can use a little…” kısmında psikopat sinirini üzerimize yığsa” diye düşünmediniz mi? Düşündünüz biliyorum; düşünmeyen bizden değildir.

Yavaştan kapatayım. Dile kolay, 20 yıldır dinlediğim bir grup olunca eskiye saplanmak veya eskinin güzelliklerini öne çıkarmak da kaçınılmaz oluyor. “Strength in Numbers” kötü bir albüm değil. İyi bir albüm olup olmadığınıysa bilmiyorum. Güzel şeyler barındıran, etkileyici fikirlere rastladığımız, en acısı da büyük oranda “herhangi” bir albüm. Akılda kalıcı rif bakınıyorum, çok az var. “THE HAUNTED ULAAAAAN!” diye bağırtacak bir şeyler arıyorum, anca yokluktan sarıldığım bazı anlar var. Böyle olunca da güzel prodüksiyon, taş gibi sound falan pek bir anlam taşımıyor.

Uzun yazdım ama fark ettiğiniz üzere albümün barındırdığı zenginliklerden değil, benim grubun şu anki durumuna dair hüznünüm derinliklerinden…

Neyse bir The World Burns açıp gitarla eşlik edeyim de neşem yerine gelsin.