Oğuz Sel

Üretkenliği konusunda birçok grubun örnek alınmasını istediğim birkaç gruptan biridir Pathology. On bir yıla, kendilerini biraz daha sıksalar on albümle gireceklermiş adamlar ama dokuzda kalmışlar, o da büyük olay bence. Kickstarter destekli son albümü “Throne of Reign” ile kırılmadık kol bacak, ezilmedik et parçası bırakmayan Pathology, üç senelik bir ayrılıktan sonra kendi ismini taşıyan albümle iddialı bir dönüş yaptı. Ama ortada, misafir umduğunu değil bulduğunu yer misali bir durum var. Uzatmayalım, başlayalım.

Pathology’nin yeni işlerini kovalayan ve albümlerinin genelinden gayet de keyif alan bir adam olarak yeni albümü de heyecanla beklediğimi söyleyebilirim. Grubun, kendine has hareketlerini ve aralara serpiştirdiği çok klas rifleri layıkıyla kullandığı albüm, baya baya paldır küldür başlıyor. Amansız, tavizsiz, her bir yanından kanlı kusmuklar akan bir albümle karşı karşıya kaldığınızı daha ilk baştan anlıyorsunuz. Tarama gitarlar, dinleyeni duvardan duvara halı yapan geçişler, beklenmedik blast beat’ler, çift kros davullar, Allah ne verdiyse abanmış arkadaşlar. Buraya kadar her şey normal ancak yolunda gitmeyen bir şeyler var. O da şarkıların ağızlarının orta yerine sıçan vokaller ve Oscar Ramirez gibi birinin ellerinden çıkan ama duyulmayan baslar. Albümün prodüktörünün ve miksçisinin kim olduğunu bilmiyorum ama imkânım olsa kendilerine sormak istediğim bir soru var: Birader, sizin kafanız mı güzeldi bu albümü düzenlerken?

MattiWay kişisinin yapmak istediği ve prodüktörlere tarif ettiği muhtemelen; kaotik, kakofonik ve bilumum “ka” ile başlayan enteresanlı atmosferik kelimelerdir ama bu kesinlikle “kaka” değildir herhalde. Karşımızda Eximperituserqethhzebibšiptugakkathšulweliarzaxułum grubunun “Prajecyrujučy sinhuliarnaje wypramieńwańnie Daktryny Absaliutnaha j Usiopahłynaĺnaha Zła skroź šaścihrannuju pryzmu Sîn-Ahhī-Erība na hipierpawierchniu zadyjakaĺnaha kaŭčęha zasnawaĺnikaŭ…” isimli albümü olsaydı, bu anormallikleri normal görmeye çalışırdım ama grup on bir senelik Pathology. Kaldı ki bahse konu garip isimli ve garip albümlü grubun bile sound’u böylesine underground bir gruba göre çok klas ve tatmin edici. Sanki bir şeyler olmuş, bir anlaşmazlık yaşanmış ve Matti “Yapacağınız işi silerim!” diyerek albümün basımına başlanmadan önceki master proje dosyalarını çalıp evine götürmüş, 1k ve 2k’lık eko değerlerini yukarılara çekmiş, sonra da proje dosyalarındaki değişiklikleri save edip yerine bırakmış gibi. Niye mi? Çünkü ekolayzır ayarlarına gidip normal ekolayzır dengesindeki 1k’lık ve 2k’lık slider’ları aşağı çekmeye başladığınızda süper sound’lu bir albümle karşılaşıyorsunuz da ondan. Şaka gibi ama gerçek, deneyin siz de duyacaksınız.

Vokal konusundaki kadar çok giydirmeyeceğim diğer olumsuzluk da baslar. Referans monitörleri mi bozuk, çok konser vermekten kulaklarda hâl mi kalmadı, stüdyonun çaycısı prodüktör/mixer koltuğuna oturup ayarları mı bozdu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var: Basçı Oscar Ramirez reise yanlış yapılmış. 2017 yılında ben yayıla yayıla şarkıların bana toplamda neler hissettirdiğiyle ilgili şeyler yazmak istiyorum uzun uzadıya ama hâlâ bir şekilde sound konusuna takılıp kalıyorum maalesef.

Pathology’nin “Pathology” albümü, bahsettiğim olumsuzlukları bünyesinde barındırmasa, diskografideki en iyi eser olmayacaktı belki ama daha dinlenebilir, daha az yoran ve daha çok gaza getiren bir iş olacaktı kesinlikle. Ekstrem türleri sevip takip etmemizin karşılığı, kulağımızın içine içine kusan bir Matti Way olmamalıydı diyorum ve geri planda kalan diğer ögelerin de bu durumdan hoşnut olmadıklarını hissediyorum. Yazının girişinde bir üretkenlik mevzusu açmıştım. Tabii her şeyin olduğu gibi üretkenliğin de bir bedeli var sanırım; her zaman süper olmayan albümlere de imza atmak gibi. Bu sefer olmadı Pathology. Sayende albümü baştan sona her dinleyişimde RPG oyunlarında büyü yemiş düşman karakteri gibi dolanıyorum ortalıkta.