Danimarka… Diğer İskandinav ülkeleriyle kıyaslandığında biraz geride duran, ancak çok önemli ve çok iyi pek çok gruba da ev sahipliği yapan bir ülke. Bugünkü konuğumuz bu serin ülkenin başkentinden bizleri selamlayan death metal grubu PHRENELITH.

Son dönemin pek çok kaliteli death metal grubunda olduğu gibi yine bir Dark Descent ürünü olan ilk albümü “Desolate Endscape”i Mayıs ayında yayınlayan bu birkaç yıllık grup, death metalin en karanlık dehlizlerinden bizleri selamlayan dört arkadaştan oluşuyor.

PHRENELITH epey kaotik gözüken, ancak detaylı bakıldığında son derece ayrıştırılır rifler ve düzenlemeler barındıran şarkılara imza atan bir grup. Müziğin yavaşladığı anlarda INCANTATION’ı anımsatan, hızlandığı ve karambole bağladığı yerlerde akıllara DISMA’yı, CHTHE’ILIST’i, FUNEBRARUM’u, hatta yer yer DEAD CONGREGATION’ı getiren PHRENELITH, anlaşılacağı üzere tavizsiz ve ezici bir duruş sergiliyor.

Müziğe epey dışarıdan bakarsanız “Desolate Endscape”teki şarkıların birbirlerine bir hayli yakın karakterde olduklarını görebilirsiniz. Şarkıların genelinde benzer anlayışlar var; taramalar, duvar gibi açık akorlar, kafaya balyoz gibi inen double-bass’ler… Hepsinin bir araya gelmesiyle ortaya çıkan 34 dakika da doğal olarak kimine son derece tatmin edici, kimineyse monoton veya yorucu gelebilir. Eğer sertlik, amanzsızlık açlığınız varsa, bir albüm sizi yarım saat boyunca acımadan dövsün istiyorsanız, “Desolate Endscape” son zamanlarda aradığınız en doyurucu dayağı size sunabilir. Grubun amacı da bu olduğundan, biz aradığı şey bu olan kitleyi baz alarak yorumlayalım.

Albüme adını veren şarkının son birkaç dakikasına kadar sürekli yardıran, sürekli kükreyen albüm, ancak burada bir nefes alma imkânı tanıyor ve gitarları akustiğe alıyor. Bu bölüm ve son şarkı Channeling a Seismic Eruption’ın başındaki clean gitar girişi dışında albümde sükûnet veren, huzur içinde geçen bir an bile yok. Zaten bu bölümlerin de pek huzurlu oldukları söylenemez.

Müziğin gaddarlığını pekiştirmesi dolayısıyla vokallerden de biraz bahsedersek, “Desolate Endscape”te, “DEMILICH insanı Antti Boman’ın “Nespithe”teki vokallerinin ekosuz hâli” diye dandikten tanımlayabileceğim, büyük oranda anlaşılmaz, derin bir brutal var. Bu sayede albümün şiddet dozu epey artıyor ve PHRENELITH standart bir death metal grubundan çok daha fazla boğucu bir yöne doğru gidiyor. İyi de yapıyor.

Death metal adına bu sene çıkan gayet sağlam ilk albümlerden biri olan “Desolate Endscape”i adını andığım grupları sevenlere mutlaka öneriyorum. Önünü açık gördüğüm ve bir ilk albüm için baya tutarlı bir işe imza atan PHRENELITH, devamlılığını sürdürürse underground death metal ortamında adını daha geniş bir kitleye duyuracaktır.