Мольфа’nın ilk dakikası dolarken yazıyorum bu satırları. Lezzetli bir rif, folk unsurlar, Varggoth’un vahşi vokalleri, tabiatın kalbinden kopup gelen NOKTURNAL MORTUM’un bitki örtüsü kokan, kurt postu gibi yumuşak ancak bir o kadar da vahşi karakteri…

NOKTURNAL MORTUM görece az kişinin bildiği, bilenin de çok fazla sevdiği gruplardan biri. Kariyerinde 23 yılı dolduran grup, bugüne dek verdiği en uzun aranın ardından çıkan “Істина” ile nihayet sevenlerinin karşısına çıktı. Grubun uzun süreli bir dinleyicisi olarak albümü çıkışından 12 hafta kadar sonra yazabiliyor oluşumun altında çeşitli sebepler var. Bunlardan biri, nedense albümü dinleyecek kafa yapısına ve ruh hâline girebilmek adına biraz beklemiş olmam. NOKTURNAL MORTUM, yeni bir yapıtını dinlemek adına zaman, mekân ve ruh hâlinin önemli olduğunu düşündüğüm, özel bir grup. İncelemenin gecikmesindeki diğer ve asıl önemli sebep ise, “The Voice of Steel” başyapıtının ardından “Істина”nın NOKTURNAL MORTUM adına nerede durduğu konusunda hemen bir fikir sahibi olamayışım ve albümü iyice sindirmek isteyişim. Bu sebepten albümü defalarca dinledim, dinledim, dinledim.

“Істина” gruba dair fikirleriniz doğrultusunda iyi ile çok iyi arasında duran bir albüm. NOKTURNAL MORTUM black metal ve folk metal unsurlarını gayet kapsamlı bir biçimde ele alıyor, bu nedenle de grubun her yeni albümünün önceki işlere kıyasla nerede durduğuna bakmak gerektiğini düşünüyorum. “The Voice of Steel”ın modern zamanların bir başyapıtı olduğunu düşündüğümüzde, grubun folk yanını daha bir öne çıkardığı “Weltanschauung”u NOKTURNAL MORTUM’un kariyerini belirleyen esas albüm olarak görmek mümkün. BU şekilde düşünürsek, “Істина” bir “The Voice of Steel” değil.

Ancak albümü bu kıyaslamayla özetlemek hem “Істина”ya hem de NOKTURNAL MORTUM’a haksızlık olacaktır. Bir kere grup folk kavramını “folk etkiler”in çok daha ötesinde bir biçimde kullanıyor. NOKTURNAL MORTUM şu noktada asla “folk etkili black metal” olarak yüzeyselleştirilemez diye düşünüyorum. Grubun kullandığı folk unsurlar, NOKTURNAL MORTUM müziğinin demirbaşlarından biri ve bunu black metal ile iç içe geçirme konusunda grubun çok açık bir meziyeti var.

74 dakikalık albüm boyunca, ki bunun gerçekten de emeğinizi ve dikkatinizi isteyen bir 74 dakika olduğunu söylemeliyim, 6. şarkı Вовчі ягоди dışında beğenmediğim bir şarkı olmadı. Mevzubahis şarkının sürekli tekrarlanan ufak melodisinin böylesi uzun bir şarkıyı taşıyamadığını bir yerden sonra resmen kendine gıcık ettiğini söylemem lazım. Bunun haricinde albümde kulağa batan herhangi bir şey bulamadım. Yaratıcılık namına albüm bence bu 8 yıllık bekleyişe değmiş.

Benim için NOKTURNAL MORTUM’a dair “konu” özelliği taşıyan şeylerden biri, grubun böylesi pastoral ve doğadan fışkıran karakterli bir müzikle dev kontrastlar oluşturan blues etkilenimli sololar kullanması. Bu konu beni genelde rahatsız eden ve özellikle de black metalle ilişkili müziklerde eğreti bulduğum bir durumdur. Aynı olay “Істина”da da mevcut, ancak neden bilmem, bu kez albümü dinlerken kendimi bu konuyu yadırgarken bulmadım. Bu kendi adıma güzel bir şey.

“Істина”nın yüzleri gülümseten taraflarından biri olan coşkusunun folk bölümlerde hayat bulması ve bunun bir an olsun laylayloma kaymadan epik tandanslı olarak devam etmesi, albümün gücüne güç katan konulardan biri. NOKTURNAL MORTUM müziğinin folk tarafında çok net bir çimen kokusu, black metal tarafında ise sert bir ağaç kabuğu dokusu var. Grup bu iki dengeyi yer yer progresifleşen, yer yer de senfonikleşen dış dinamiklerle harmanlayarak gayet dengeli ve karakterli bir müzik yapıyor.

NOKTURNAL MORTUM’la henüz tanışmadıysanız ilk intibanızı “The Voice of Steel” ile almanız daha iyi olabilir, yine de bu albüm de her türlü zenginliği içinde barındıran, baştan sona uğraşılmış, nefis mi nefis bir albüm ve türü seviyorsanız, açacağınız herhangi bir şarkı size baya lezzetli şeyler verecektir. Şu anda albüm arkada çalıyor, Дика вира 3.42’si falan insanı yalın ayak ormanlarda koşturuyor yeminlen.