Oğuz Sel

Adı, bize göre garip, albüm kapağı biraz kötü ama müziği süper gruplardan birinden daha merhaba. Fransız black metalinin giderek Laetitia Casta’nın gençliğine dönüştüğü son zamanlarda birbirinden süper albümlere denk geliyorum. Geçenlerde yazdığım Catacombes’un “Le Démoniaque”’inden sonra (yazma tarihine baktım, oha üç koca ay olmuş) taktığım bir başka grup ve albüm var: Karne ve albümü “Symposium of Torments”

Sağa sola bakıyorum; ben mi başka bir boyutta yaşıyorum da milletin bu albümlerden haberi yok ya da gündemlerinde değil yoksa bu albümler leş gibi de benim mi müzik algım lağıma dönüştü bilemiyorum. Ama 2017’nin önemli sayılabilecek albümlerinden biri “Symposium of Torments”, niye mi? Altı sene önce kurulup 2012’de demo ve 2014 yılında çıkardıkları ilk albümleriyle Fransız metal sahnesinde olduklarını ilân eden Karne, çok da süper olmayan ilk albümlerinden sonra kendilerini nadasa almışlar anlaşılan. 2017’ye geldiğimizdeyse önümüze, acayip yaratıcı olmasa da; geçmişle günceli harmanlayan, bol melodili, bol gazlı, dinlemesi kolay ve hayli keyifli bir albüm koymuşlar. Nota aralıklarından kullanılan riflere, şarkı kompozisyonlarından geçişlerde kullanılan mini melodilere kadar pek çok elementiyle nazarımda değerli bir albüm hâline gelen “Symposium of Torments” başarılı enstrüman kullanımıyla lezzetini katlıyor.

Türün artık vazgeçilmezlerinden olan tarama gitarlardan aldığı güçle ve Karne’a özgü riflerle dinleyicisini avcunun içine alan yapım; davulların ani ataklarıyla, amansız kazımalarıyla ve şarkıların gidişatını belirleyen baskınlığıyla dikkat çekiyor. Dünyada en sevdiğim birkaç şeyden biri olan hızlı blast beat+güzel melodi ikilisini bolca hissettiren parçalarla bezeli olan albüm, besteler için özenildiğini hemen her parçada gösteriyor. Bazı noktalarda 1349’un “Hellfire” zamanlarına benzettiğim grup, günümüzde bolca görebileceğiniz her taraflarından sahtelik akan gruplardan farklı olarak gayet içten. Gereksiz klavye kullanımı, anlamsız efektler, atmosferik olacağım derken maymuna dönüşen şarkılar yok albümde. Bilâkis kimi zaman alevli kimi zaman uysal rifler kucaklayacak sizleri; ritimlerin delirmişliğine aldırmadan melodilerin güzelliğiyle ruhunuza dans ettireceksiniz albüm boyunca.

Sertlikten taviz vermeden hoş melodiler duymak istiyorsanız, Fransa’nın yetiştirdiği ve gelecek vadeden black metal gruplarından biriyle tanışmayı arzu ediyorsanız, daha da önemlisi, 2017’nin pek de konuşulmayan ama bence konuşulması gereken albümlerinden birini daha deneyimlemeyi amaçlıyorsanız, “Symposium of Torments”e mutlaka şans verip bir tur döndürün. Bir sonraki “Pek bilinmeyen” albümlerden birinde daha görüşmek üzere.