Gautier Serre’nin mutant bebeği IGORRR’la birlikteyiz bugün. Kariyerine 2006’daki “Poisson Soluble” ile başlayan grup/proje, zaman içinde değiştirdiği ve geliştirdiği ucube müziğini kusursuzlaştırma yolundaki en büyük adımı olarak gördüğüm yeni albümü “Savage Sinusoid”i kısa süre önce piyasaya sürdü.
IGORRR’a dair söylenmesi gereken şeylerin başında grubun duyabileceğiniz en sayko müziklerden birini yapması geliyor. Serre’nin şarkı besteleme konusunda neredeyse hiçbir sınırının olmaması ve IGORRR’un şekilsizliği ve kimliksizliği bir kimlik olarak kullanması, grubu metal çerçevesinden bakıldığında büyük ölçüde eşsiz kılıyor. Black metal, trip hop, avangart, barok, opera, endüstriyel, elektronik gibi bambaşka türleri son derece eklektik ve sofistike bir düzlemde sunan IGORRR, “kim böyle bir şey yapmayı düşünür ki?” dedirten sayısız fikriyle dinleyiciyi allak bullak eden bir karaktere sahip.
Grubun ve albümün çok iyi olmasını sağlayan asıl şey, tüm bu fikirlerin çorba olmadan ve bir IGORRR kimliği yaratılarak sunulabiliyor oluşu. Damardan çığlıklarla başlayan albümde, blast beat’li saf black metal kısımlarının bir anda psikopat elektonik düzlemlere çıktığına, DIABLO SWING ORCHESTRA’vari bir girişin bir anda Nintendocore’a; balkan müziğine kayan bir akordeon, klarnet bölümünün blast beat’le sapıttığına tanık oluyoruz. Bu açıdan bakıldığında, “Savage Sinusoid” bu kadar alakasız fikri bir arada kullanma anlamında hayatımda duyduğum en başarılı albümlerden biri. Kadın opera vokaller üstüne blast beat atıp bir anda blok flütlü bir geçişle nefis drum and bass sample’larına geçip, oradan da arcade oyunu müziği altına slap bass solosu attırabiliyorlar. Sadece şu Houmous’u dinlemek bile 3,5 dakika içine bu kadar fikrin nasıl sıkıştırılabileceğini görmek adına müthiş bir deneyim.
Tüm bunlar birleştiğinde Gautier Serre’nin müzikal anlamda bir deha olduğu sonucunu çıkarmak gayet olası. Ne yaptığının bu denli farkında olmayan birine bu kadar fazla malzeme verseniz ortaya cidden korkunç kötü bir iş çıkabilecekken, Serre adeta dinleyiciye, kendine ve hatta müziğe meydan okuyor ve “neyiniz varsa verin ulan” dercesine her şeyle oyun hamuru gibi oynayarak ortaya nefis bir şey koyuyor. Her şeyin iç içe geçmişliğini başarıyla sunmak bir yana, her şeyin gerçekten de iç içe geçebileceğini bize göstermesi, ciddi anlamda “oha” dedirtiyor.
“Savage Sinusoid”i dinlerken kendinizi tebessüm ederken, neler olduğunu anlamaya çalışırken, hisli bir ibişe dönüşürken, hatta baya baya asfsdagsdg diye gülerken bulabilirsiniz. IGORRR sizi işte böylesi karman çorman ama nefes kesici müzikal dehlizlere sokuyor.
Çok fazla deşme gereği duymuyorum çünkü ortada müzikten ziyade gerçek anlamda bir deneyim var ve açık fikirli her müzik dinleyicisinin bu görkemli meydan okumadan payına düşeni almasını istiyorum. Metale şöyle ya da böyle bir yerinden bulaştıysanız bu 39 dakikayı deneyimleyin. Ne kadar tecrübeli bir dinleyici de olsanız, şaşıracağınız ya da en azından içten içe sırıtacağınız bir şeyler bulacağınızı garanti ederim.
“Savage Sinusoid” bence tartışmasız yılın en iyi albümlerinden biri ve müzik dünyasında biraz olsun adalet varsa, IGORRR ve Gautier Serre bugüne dek elde etmedikleri düzeyde bir ilgiyi ve takdiri bu albümle göreceklerdir. Görmelidirler.
Loading ...
bir çok yerde albümün övüldüğünü gördüm, elektronikli ekstrem işlere merakım olduğundan kağıt üzerinde seveceğim bişi gibi geldi gözüme, bir dinleyeyim dedim, dinlerken yemin ediyorum fenalıklar geçirdim.
sonuna kadar sabredeyim dedikçe afakanlar bastı, henüz yarısında bir daha sonsuza dek açmamak üzerine kapadım albümü. sevenlerin neden sevdiğini az çok anlayabiliyorum ama ben almayayım.
Kritikten anladığım kadarıyla bildiğin ıslak rüyamı gerçekleştirmiş adamlar. Hemen açıyorum.
Sürreal metal
Çok merak ettim.
Dinlediğim en deneysel şey. Ve deney aşırı başarılı.
Çıktığından beri paso dinliyorum. Bir önceki albümleri Haleluyah’tan çok daha iyi bence. Çok daha eğlenceli ve ciddiyetsiz. Houmous açık ara favorim. Bana eski Taksim’i hatırlatıyor.
:(
muhteşem bir album… immolation ile beraber açık ara en iyi albümleirnden biri.
Üç kelimeyle özetliyorum: “Ahahaha muazzam lan”.
Beyin tokatlayan bir albüm, sonunu getiremedim maalesef.
Çok uğraşılmış olabilir, ama beni sarmadı. Avangart, deneysel müziklere kapalı biri değilim. Sarmamasının nedeni albümde etnik öğelerin fazlaca yer almış olması. Sesinden hiç hoşlanmadığım akordeon da kullanılınca albümü zor bitirebildim. Bir daha dinleyeceğimi sanmıyorum. Bide bu opera, barok türlerine de hiç tahammülüm yok, onun da etkisi var.
18.07.2017
@deadhouse, aynen. ben 4 e kadar dayanabildim.
18.07.2017
@deadhouse, offf akordeon deme ya. ben ki sokak müzisyenlerini severim, her gördüğümde bozuk param varsa kesin veririm, akordeon çalana denk geldiğimde uçan tekme atasım geliyor. nasıl işkence bir enstrümandır o. direkman eziyet.
Biber bile kurtaramaz.
Notum: 6 + 1(Kapak resmi)=7
Piçin şimdiye kadar yaptığı en iyi albüm aq. İnşallah sonraki albümler bu sentezleri gelir. Kendi tavuğundan bile kolajlar yapıyor ya tam Avant ruhu bu işte aq. O operatik kadın vokalleri o agresif erkek vokali ve ekstrem kolajlar. Zor bulunur bu sentezi böyle iyi başarabilen adamlar. Albüm sike sike 10/10
05.02.2019
@Ritüelklast, Tavuğundan kolaj yaptığı için “tam avant-garde” olması demek.
Kafirler için yaşasın cehennem.
2 Ekim’de Salon IKSV’deler.
Spaghetti Forever’ın girişindeki akustik gitarları daha evvelden başka yerde duyduğuma neredeyse yemin edebilirim.
Müthiş albüm. Houmous ve Cheval’i 100′lerce kez dinlemişimdir abartısız. Bir de Opus Brain’in giriş kısmı yuutup’daki davul eğitim videolarında kullanılan tarzda müziklere benziyor dskjgdlg
şimdi konu hortlayınca baktım kimse dinlerken sinüzidim azdı dememiş….fena baş ağrısı yapıyor meret
Cidden olmamış aq. Genelde opera vokali kullanan grupları çok sevmeme rağmen buna tahammül edemedim.
Houmous acayip bir şey