Senfonik black metal olarak nitelenmesine rağmen bu minvalde değerlendirmekte zorlandığım bir grup CARACH ANGREN. Belki konseptlerini black metale tam oturtamadığımdan, belki de genel olarak uysal bulduğumdan. Senfonik black metal deyince aklına “In the Nightside Eclipse”, “Enthrone Darkness Triumphant” gibi albümler gelen bir insan olarak, CARACH ANGREN’in yaptığı müziği senfonik black metalden ziyade teatral bir ekstrem metal olarak görüyorum. Konseptlere aşırı yaslanması dolayısıyla KING DIAMOND’ın ekstrem hâli olarak bile görülebilecek bir karakteri var bence.

Grubun bugüne dek yaptığı albümlerde çizdiği yol, kitle edindikçe daha iddialı ve risk alır hâle gelen konseptleri ve olayın sanatsal tarafına abanan yaklaşımı, CARACH ANGREN’i “çok gecikmeden kendi başyapıtını çıkarması gerek” gibi bir duruma sokmuştu. CARACH ANGREN gayet sağlam şekilde turluyor, konserleri dilden dile dolaşıyor, grup belli bir seviyeyi aşarak kendi kalibresinin büyükleri arasına girmeye başlıyordu. Bu noktada grubun bir adım öne çıkması, bir sıçrayış yapması gerektiği ortadaydı. Arkasında bıraktığı 15 yıl ve 4 albümden sonra, CARACH ANGREN artık adını daha üstlere yazdırmalıydı.

Bunun olacağına dair ilk işaret Charlie’yle gelmişti aslında. Albümden yayınlanan ikinci şarkı olan Charlie, şahsen bugüne dek dinlediğim en iyi, en ustalık kokan CARACH ANGREN şarkısıydı. Gayet basit formüller kullanıyor, ancak bana kalırsa her şeyi doğru yapıyor ve ortaya mükemmel bir sonuç çıkıyordu.

Bu merak eşliğinde albümü bekledim. CARACH ANGREN’in önceki işlerine leke sürmek istemem, ancak “Dance and Laugh Amongst the Rotten”ın daha şimdiden grubun yaptığı en iyi albüm olduğunu düşünüyorum. Senfonik unsurlar daha bir akıllıca düzenlenmiş, enstrümanların senfonik kısımla olan uyumları daha bir tecrübe kokuyor ve kimi şarkılardaki vokal fikirleri de tam büyük/büyümeye müsait grup gibi kokuyor.

Yazının başında “konseptlerini black metalle bağdaştıramadığımdan” gibi kısmen gelenekçi bir laf ettim. Benim bağnazlığım mı bilmiyorum, ancak aslına bakarsanız konu o kadar da laylaylom değil. Bir kız bir ruh çağırma tahtası buluyor ve bu tahtayı kullanırken karşısına kötü bir varlık çıkıp onun epey canını sıkıyor. Charlie’de bu kötü varlığı tanıma şansını yakalıyor, Blood Queen’de zamanında inancı olmayanlara kan kusturan (gerçek anlamda) Bloody Mary’nin hayaletiyle karşılaşıyoruz. Ruh çağırma tahtası Charles Francis Coghlan’da eski bir Amerikalı aktörün hayaletini kızımızın karşısına çıkarıyor, bir sonraki şarkıda ise ölülerin kıyafetlerini giyen, onlardan kopamayan bir abiyle muhatap oluyoruz.

Albüm böyle birbirinden ayrı gibi duran ama nihayetinde bütünün parçaları olan hikâyelerden oluşuyor. Grubun bu noktadaki başarısı, tüm bu farklı hikâyelerin fon müziklerini oluşturan şarkıları gayet tutarlı biçimde bir araya getirmiş olması. “Dance and Laugh Amongst the Rotten”ı dinlerken bir korku çizgi filmi ya da animasyon izlediğinizi, yahut bu tarz bir kitap okuduğunuzu hissediyorsunuz. Grup şarkıları bu hikâyelere ayrı karakterler katabilecek şekilde planlamış ve her şarkıya çeşitli öne çıkarlıklar katmış.

Tüm bunları toplayınca, “Dance and Laugh Amongst the Rotten”ın bugüne kadarki en güçlü CARACH ANGREN albümü olduğuna inanıyorum. Başta dediğim gibi, grupla çok haşır neşir değilseniz ve etiketlendiği üzere senfonik black metal dinliyor gibi dinlerseniz istediğinizi bulamayabilirsiniz. Ancak sinematografik, teatral ve ekstrem bir şey dinlemek için dinler ve dramatizasyona kendinizi biraz kaptırırsanız, sizi epey sürükleyici bir 50 dakikanın beklediğini söyleyebilirim.