Oğuz Sel

Bazen hiçbir işime yaramayacağını düşündüğüm şeylerin peşinde saatlerimi harcayabiliyorum; gerçi bu işime yaramayacağını düşündüğüm şeyler, vakti geldiğinde işime yarayabiliyor da. Begerith’i keşfetme hikâyemdeki gibi. Kendi kendime “Behemoth’un “The Satanist” albümünü pek sevmiyorum, niye sevemiyorum, hâlbuki parçalar da enteresan, kapak da şahane… Harbiden, albümün kapağını kim yapmış acaba?” derken kendimi Begerith’in az sonra ele alacağım “A.D.A.M.” albümünü dinlerken buldum.

Begerith Polonyalı black/death grubu. İnternette acayip kavgalar dönüyor, biri öbürüne “Bu grup Rus ulan Rus!” diyor, öbürü de Polonyalı oldukları iddiasını nazik (!) bir biçimde kanıtlamaya çalışıyor. İşin detayını bilemiyorum, çok merak da etmiyorum. Yalnız dikkatimi çeken temel nokta şu: Herifler Polonyalı, black/death yapıyorlar, “A.D.A.M.” albümlerinin kapağını da, “The Satanist”in kapağını yapan Denis Forkas Kostromitin kişisi hazırlamış. Haydi tahmin edin bakalım, grubu şimdi hangi gruba benzeteceğim? Evet, doğru tahmin ettiniz.

2003’ten bu yana aktif görünen ancak 2010’lu yıllara gelindiğinde ortaya materyal koyabilen Begerith, Polonyalı türdaşı Behemoth’un başarılı bir “kopyala/yapıştır”ı sayılabilir. Vokalinden oluşturduğu havaya, deli manyak davullardan zaman zaman kulağa çalınan riflere kadar ayan beyan açık şekilde bir Behemoth öykünmesi ve hatta taklidi var. Başarılı olan projelerin taklit edilmesi aşırıya kaçılmadıkça ve ortaya özgün bir şeyler konulduğu müddetçe kabul edilebilir diyor, bir sonraki paragrafa geçiyorum.

Albümün tansiyonu genellikle yüksek seyrediyor ve temponun düştüğü anlarda yaratılan karanlık hava, iyiden iyiye belirginleşiyor. İlk birkaç dinlemede öyle “Yuh rife bak,” dediğim bölümlere denk gelmesem de, dinledikçe açılan bir yapıya sahip “A.D.A.M.”. Aralara serpiştirilen şık sololar ve lead gitar melodileri de yapımın albenisini arttırıyor. Her şey çok güzel giderken şarkıların ansızın değişen trafikleri ve davul ritmleri hemen her defasında bana Behemoth’u anımsatıyor, ayrı mesele.

Bunların yanı sıra, sound ve enstrüman hâkimiyeti ne kadar on numara olursa olsun, yapımı her defasında sonuna kadar dinlemek mümkün olamayabiliyor. Hani bu tür müzik yapan gruplarda genel bir akıcılık mevcuttur da albümün sonuna kadar zamanın nasıl geçtiğini bilemezsiniz ya, işte bu albümde, bunun maalesef tam tersi geçerli ve kimi parçalarda “Bitse de öbürü başlasa,” demeniz muhtemel.

Kayıt, mix ve mastering’i çok öncesinde tamamlanmış olmasına karşın 2017’nin ocak ayında bağımsız olarak çıkan “A.D.A.M.” belki bundan 15 sene önce oluşturulmuş olsaydı dinleyiciler, duvarları yumruklamak için sıraya girebilirlerdi. Lâkin önceki satırlarda da belirttiğim gibi ortada can sıkıcı düzeyde bir benzerlik var malûm grupla. Bazı şarkıları dinlerken heyecanlanacağınızın garantisini veriyorum ama albümün geneli için aynı şeyi söylemem mümkün değil. Yine de bu ilginç kapaklı albüme bir zaman ayırın, olanı biteni kendiniz görün derim.