Konu death metal olduğunda kendimi şanslı görmemi sağlayan çeşitli anlar ve durumlar var. Bunların en önemlilerinden biri, 12 yıl önce “Souls to Deny” turnesindeki SUFFOCATION’ı Mullen, Hobbs, Marchais, Boyer, Smith kadrosuyla izlemiş olmam. Vancouver’daki bu konserde grup efsane bir setlist çalmış, ABORTED, DESPISED ICON ve CRYPTOPSY ile birlikte hayatımın en hayvan konserlerinden birine tanıklık etmemi sağlamıştı (Souls To Deny, Thrones of Blood, Infecting The Crypts, Deceit, Catatonia, Subconsciously Enslaved, Liege of Inveracity, Breeding The Spawn, Tomes of Acrimony, Effigy of The Forgotten, Pierced From Within, Prelude To Repulsion, Devoid of Truth).

Bunları sadece reklam olsun diye değil, SUFFOCATION önemli bir grup olduğu ve bunları duymak bir SUFFOCATION sever için anlam ifade ettiği için söylüyorum. Tıpkı ofisinde oturan o gözlüklü elemanın Infecting the Crypts performansının bir internet fenomenine dönüşmesinin SUFFO’cular için önemli bir şey olması gibi, grubun doksanların başında çıkardığı her şeyle tarih yazmasının death metal açısından çok ama çok önemli olması gibi.

Grup yeni albüm haberini verdiğinde hem albüm isminden hem de kapaktan dolayı epey şaşırmıştım. İkisi de, özellikle de kapak, hiç ama hiç SUFFOCATION değildi ve “Pinnacle of Bedlam” da dâhil grubun tüm diskografisinde bağıran “DEATH METAAAAAL!!!”in aksine, “…Of the Dark Light” çok daha “light” bir grup izlenimi veriyordu.

“Pinnacle of Bedlam”ı sadece seven ve çıktığı dönemden sonra 1-2 kez dinleyen bir insan olarak, kadro konusunda büyük çaplı git geller yaşayan grubun bu albümde kendinden beklenen ezicilikte bir şey yapmasını diliyor, bunu gerçekten istiyordum. Bu grup SUFFOCATION’dı, sadece iyi olması yeterli değildi; mahvetmeli, paramparça etmeliydi.

“…Of the Dark Light” “Pinnacle of Bedlam”dan kesinlikle daha iyi bir albüm. Daha dinamik, daha yaratıcı ve SUFFO’yu SUFFO yapan özelliklere daha fazla yer veriyor. Önceki albümdeki birtakım “sevimli” şeyler (mesela solo karakterleri) bu albümde grubun alışık olduğumuz tavrına daha yakın, daha tatsız, daha çirkin. Bu açıdan albüm birkaç sene önceki SUFFOCATION deneyimimize göre ağızda daha lezzetli tatlar bırakıyor. Mesela giriş şarkısı Clarity Through Deprivation’ı ele alalım. yardıran bir rifle giriyor, Mullen’ın karakteristik havlamalarıyla şekilleniyor, grubun imza kazımalarını kafamıza kakıp 2. dakikayı geçerken konserlik bir break down sokuşturup yoluna devam ediyor.

Albümün genel soğuk ve ölü havasına iyi bir açılış yapan bu şarkının akabinde gelen şarkıların bazılarında grubun benzer karakteristikler kullandığına tanık oluyoruz. Açıkçası SUFFOCATION kariyeri boyunca yaptığı işi iyi, çok iyi ya da en iyi yapan grup olsa da, sound’unu çeşitlendirme açısından çok da uğraştığı söylenemez. “…Of the Dark Light”ın bir derdi varsa, bu da kimi şarkıların çok acayip ayrıştırılırlıkları, öne çıkarlıkları olmaması diyebiliriz. Kendi başlarına çok iyi olsalar da, bir araya geldiklerinde benzer görevler üstleniyor gibiler. Aynı orta sahada birbirinin görevini üstlenebilecek benzer karakterli çok oyuncu olması gibi.

Bu şarkılar arasından öne çıkan ve belki de albümün en iyi şarkısı olan parçalar; melodik yapısıyla Some Things Should Be Left Alone ve özellikle de ayılıp bayıldığım trafiği ve düzenlemesiyle Caught Between Two Wolds. Tek kelimeyle muazzam bir death metal şarkısı. Bu açıdan bakınca, ben iyi bir başlangıç yapan albümün ortalarında biraz ortalamalaşıp, sonradan tekrar açıldığını düşünüyorum. Misal çok ayılıp bayılmadığım şarkılardan biri olan Your Last Breaths ve The Violation benzer birtakım özellikler barındırıyorlar; özellikle ilk 2-3 dinlemede “bu çalan üçüncü şarkı mı yoksa beşinci mi?” diye düşünmeden edemedim.

Bunlar haricinde, “…Of the Dark Light” yeterlinin üstünde bir teknik/brutal death metal albümü. Aslında ne çok teknik ne de çok brutal, ancak SUFFOCATION’ın o kıvamı yerinde potasında gayet iyi bir denge tutturmayı başarıyorlar. Ha, SUFFOCATION için “yeterlinin üstünde” olmak ne kadar kabul edilir, orası ayrı bir konu. Yine de grup hâlâ taş gibi bir performans ortaya koymayı başarıyor. Gitarların kimi anlarda ders verdiği, yeni davulcu Eric Morotti’nin görevini gayet iyi yaptığı , grubun bir bütün olarak geçmişinin gerisinde kalmadığı bir albüm.

Sonuçta ne derler bilirsiniz: form geçicidir, kalite kalıcı.