Oğuz Sel

Dinlediğim grupların üyelerinin görünümlerini ve adlarını çok uzun süre merak etmedim. Kasetlerini aldığım gruplardaki üyeleri iyi kötü tanıyordum ama öyle tesadüfen keşfettiğim gruplardaki üyeler kimmiş, grup nereliymiş, yan projeleri var mıymış veya önceki albümleri nasılmış gibi detayları ciddi ciddi merak etmiyordum. Tek odaklandığım şey, müziğin kendisiydi. Buralarda mütemadiyen anlattığım Rock Market ve mp3 CD’si mevzuları aracılığıyla tanıdığım gruplardan Samael de, merak etmediğim gruplardan biri oldu.

Heriflerin geçmişte black metal yaptıklarından bihaber olarak, “Passage”ı dinlemeye başlamıştım; bunda “Jupiterian Vibe”ın klibinin sıklıkla dönmesinin de etkisi vardı tabii TRT’de. TRT’ye bak, o zamanlar Samael ve daha nice grubun klibini/konserini yayınlayabiliyormuş. Neyse konumunuza ve konuğumuza dönelim ve bakalım,“Passage”ın nasıl bir albüm olduğuna.

Katatonia’nın “Brave Murder Day”i, Opeth’in “Morningrise”ı, In Flames’in “The Jester Race”i, Amorphis’in “Elegy”si, pek yakında bu sayfalardan okuyacağınız Rotting Christ’ın “Triarchy of the Lost Lovers”ı ve daha sıralamaya kalksam bitiremeyeceğim nice bomba albümün piyasayı şenlendirdiği 1996 yılında, takipçilerinin bir kısmını kaybetme pahasına da olsa önemli bir adım attı Samael ve black metal olarak başladığı kariyerini, karartılmış endüstriyel metale doğru yönlendirdi.

Aslında bunun ayak sesleri, çok sonra fark etsem de zaten “Ceremony of Opposites” albümünde verilmeye başlanmış bile, zira “Passage” bu albümün dijitalleştirilmiş, biraz daha melodikleşmiş ve nispeten yumuşatılmış hâli kabaca. Vorph ve Xy kardeşlerin sinerjisinin bir göstergesi olan ve her ikisinin sıra dışı müzisyenlikleriyle vücut bulan albümde dikkat çekici pek çok nokta olsa da, kendi hâlinde klavye çalan bir insan evlâdı olarak konuya, klavye kullanımıyla başlamak istiyorum.

O dönemde destek aldığı enstrümanın markasını modelini bilemesem de bugün bile dinlendiğinde sırıtmayan ve atmosfer oluşturma açısından gayet yeterlilik gösteren sesleri seçen Xy, şarkılarda; piyano, koro ve kilise orgu seslerini çekinmeden kullanıyor. Çok katmanlı klavye kayıtlarıyla zenginleştirilen atmosfer, Xy’nin bireysel yeteneği ve ürettiği üst düzey melodilerle dinleyeni bir anlamda kozmik geziye davet ediyor. Şarkı yazımı ve klavye kullanımının yanı sıra davul programlamadan da sorumlu olan Xy, metal dinleyicisinin kulaklarına ara ara tecavüz edebilecek elektronik tempolara yer verse bile, albümün geneline dijital de olsa standart davul tonları hâkim ve bu albümün dinlenebilirliğini ciddi anlamda arttırıyor.

Grubun oluşturduğu buz gibi atmosferin bir diğer müsebbibi de gitar ve vokaldeki diğer kardeş Vorph tabii. Çok öne çıkmayan gitarlarla ancak gayet ön planda olan vokalleriyle “Passage”ın “Passage” olmasını sağlayan Vorph, kendine özgü gırtlağıyla, dinleyiciyi kâh gazlıyor, kâh düşünce dünyasına daldırıyor, kâh hüzünlendiriyor. Bunlara en güzel örnekler; “Rain”, “Angel’s Decay”, “Jupiterian Vibe”, “Moonskin” ve süper melodiler barındıran bir diğer parça “Born Under Saturn”.

1996 yılında Avrupa’da yaşasaydım, aklımı yitirebileceğim çok sayıda albüm dinlemiş olacaktım ve bunların başında “Passage” yer alacaktı kesinlikle. Türlere takılıp “Şunu dinlemem, bunu dinlerim,” demiyorsanız, biraz eskice de olsa albüme kulak verin derim. Unutmadan, “CAPİTERİYAN VAAAAAAYB!”