Oğuz Sel

Uzun zaman önce uygulamaya başladığım ve zaman zaman uygulayabildiğim bir şey var; gözlerimi kapatarak müzik dinlemek. Gözlerinizin çevreyle olan temasını kestiğinizde müziğe daha fazla yoğunlaştığınız bir gerçek, müziği dinlediğiniz ortam da şarkıların oluşturduğu atmosferle uyumluluk gösteriyorsa ne âlâ. Herkesin yaz aylarında koşa koşa gittiği yazlıkta ve sahilde, yaz aylarında aradığımı bulamadığımdan mıdır bilemiyorum ancak aynı mekânlarda kış aylarında daha mutlu oluyorum ve kendimi çok daha iyi hissediyorum. Yanımda “Triarchy of the Lost Lovers” gibi bir albüm de varsa, pek güzel, pek âlâ. Yolculuğumuz 1996 yılına, konuğumuzu ise biliyorsunuz, komşu ülke Yunanistan’dan Rotting Christ.

Her şeyin birbirine benzediği müzik dünyasında aynılıktan sıyrılıp farklılıklara imza atmak, bazı yazılarda da bahsettiğim özgür düşünme ve yaratıcılığın bir araya gelmesiyle mümkün oluyor çoğu zaman. İşte 1990’lı yılların o haşin ve herkesin tanınmak ya da yaratıcılıklarını sergilemek adına gösterdikleri çaba içerisinde bambaşka bir topluluk çıkmıştı black metal sahnesine. Ne Kuzeyli türdaşları gibi öfkesini/nefretini kusacak yer arıyordu Rotting Christ ne de dünyanın diğer ülkelerindeki türdaşları gibi bilumum aykırılıklar peşindeydi. Grubun bir derdi vardı ve derdini paylaşmak istiyordu; hem notalarla hem de liriklerle. İçindeki hüznü bastıramıyordu grup ve ortaya koydukları her nota gözyaşlarına bir adım daha yaklaştırıyordu önce kendilerini sonra dinleyicilerini. Anlattıkları öykülerin derinliği ve kasveti içinde boğulmamak ne mümkündü, belki de bunlar öyküden ziyâde gerçeğin çarpıtılmış bir yansımasıydı belki de ve soğuğun dondurduğu gözyaşları da pekâlâ gerçekti bu dünyada bile.

Bilerek veya bilmeyerek oluşturdukları devasa atmosferin içinde dinleyici hapsetmeyi başaran nadir gruplardan biriydi Rotting Christ ve “Triarchy of the Lost Lovers” bunun en güzel örneklerinden biriydi. Bedenin, ebedileşen ruhlar için bir hapishane olduğunun farkındaydılar ve ruhlarını belirli aralıklarla azad ederek şarkılarını oluşturuyorlardı, kim bilir… Yoksa bunca melodi, nereden nasıl bulunacaktı? Zira azad edilen ruh her yere gidip her şeyi görebilecekti; belki de dinleyiciler için albüm boyunca sunulan tüm bu efsanevi melodiler, tüm bu görülenlerin neticesinde elde edilmişti.

Beynin yalnızca iyi anıları hatırlanabilir kılmasıyla ilgili bir şeyler biliyorum, bunu 1990’lı yıllara takılmakla o yılları anlamaya çalışmak arasında kalan biri olarak belirtme ihtiyacı hissediyorum.“Triarchy of the Lost Lovers” ile tanışmamın üzerinden çok değil 15 sene civarı zaman geçti, ancak albüm bana 1990’lı yıllarda yaşadığım hissiyatı derinden verebiliyor, albümü her dinleyişimde. 1990’ların bugünle karşılaştırdığımızda iptidai kalan teknolojilerine, çözülemez görülen sorunlarına ve tabii ki samimiyetine doğru geçiyor, sanki boyut değiştiriyorum. Albümü türlerden azade ele almak ve doğrudan bir müzik olarak değerlendirmek istediğim için tür kıyaslamalarına girmiyorum, zaten 1996 yılının Rotting Christ’ı da münezzeh ve hatta müberradır çoğu noktada.

Uzun zaman önce uygulamaya başladığım ve bu yazıdan sonra daha çok uygulamam gerektiğini düşündüğüm bir şey var; gözlerimi kapatarak müzik dinlemek. Gözlerinizin çevreyle temasını kestiğinizde işittiğiniz şeylerin beyninizdeki yansıtması daha farklı oluyor, bu çok açık.O an bulunduğunuz yer, işittiklerinizle örtüşüyorsa ne âlâ. Ebedileşme peşindeki ruhunuzu, hapis kaldığı bedenden uzaklaştırmak istediğinizde “Triarchy of the Lost Lovers”çalıyorsa pek güzel, pek âlâ.