6 albüm, 9 EP, bir dolu split ve 27 yıllık grindcore…

Orange Countyli grup PHOBIA’nın grindcore takipçileri için değerli bir grup olmasının altında yatan tek şey grubun bunca yıldır süren üretkenliği değil. PHOBIA’nın söylemi, duruşu ve bunu tamamlayan ezici müziği, grubun 27 yıl sonra bile dimdik ayakta durabilmesini, hâlâ aç olmasını ve “Lifeless God”dan da görüldüğü üzere, hâlâ ortalığı kırıp dökebildiğinin açık bir göstergesi.

Konu grindcore olunca öne çıkan özellikler arasında yırtıcılık, amansızlık, tekme tokat dalmak gibi kavramlar olsa da, PHOBIA bunlarla yetinmiyor ve çok net bir tecrübeyi de işin içine katıyor. “Lifeless God”ı dinlerken, grindcore adına yeni bir şey duymadığınızı, ancak ortaya konan şeyin bu işi bilir ellerden, zihinlerden çıktığını da net şekilde hissediyorsunuz.

Grubun yaptığı en iyi albümlerden biri olduğunu düşündüğüm “Lifeless God”a daha derinlemesine eğilmeden önce, grubun kadrosunda yaptığı iki değişiklikle nasıl güçlendiğinden bahsetmeden geçmek istemiyorum. “22 Random Acts of Violence”ta bas çalan ve IMPALED, MURDER CONSTURCT ve NAILS’de pena sallamak suretiyle hayvanlığını kanıtlayan Leon Del Muerte’ye 2. gitarı teslim eden grup, davula da metal aleminin en sağlam davulcularından Danny Walker’ı oturtmuş.

Daha önce PHOBIA ile “Cruel” ve “22 Random Acts of Violence” albümlerinde baget sallayan Walker, bir kez daha, yer aldığı her grubu yukarılara taşıdığını ve onlara mutlak bir değer kattığını kanıtlayan bir performans sunmuş.

“Lifeless God”a baktığımızda gördüğümüz ilk şey, elbette ki albüm kapağındaki Donald Trump. Grindcore ve bazı metal türleri adına eşsiz bir hazine olan Trump ve ABD eleştirisi, sloganlardan kaçınılarak ve müziğin vahşetine iyi yedirilerek sözlere yansımış ve “Lifeless God”a anlam katan bir unsur olarak kullanılmış. Albümü dinlerken, ilk günden beri grupta olan vokalist Shane Mclachlan’ın gırtlağından çıkan sözlerin, haykırışların ve çığlıkların bize bir şey anlattıklarını hissetmemek elde değil.

Müzikal olarak bakıldığında grubun dört koldan saldırdığını görüyoruz. Cayır cayır gitarlar, atarlı vokaller, tekme tokat davullar ve grubun kaos/yaratıcılık dengesini gayet iyi kurduğu besteler. 20 şarkı barındıran 31 dakikalık “Lifeless God”da, grindcore, yer yer hardcore punk ve belli ölçülerde de crust’a rastlıyoruz. Grubun yazdığı rifler büyük oranda yıkıma hizmet etse de at koşturur gibi üstümüze üstümüze gelse de, Devotion’da karşımıza çıkan türden hisli dokunuşlar, arkalara döşenen damar nüanslar da yok değil. Bu gibi kullanımlar hem müziğe derinlik katıyor hem de şarkıların tekil şekilde karakter kazanmasına vesile oluyorlar.

NASUM, REPULSION, PIG DESTROYER, NAPALM DEATH, WORMROT gibi grupların yaşattığı bağımlılık yapma ve bir süre kendinden başka şey dinletmeme muhabbetini “Lifeless God”la birlikte layıkıyla yapan PHOBIA, bir yerinizden yakalandığınız takdirde sizi gerçek anlamda kavrıyor, sarıp sarmalıyor; üstelik bunu henüz ilk dinlemeden yapıyor. Albümü daha ilk dinlememde, daha 5-6 şarkı ilerlemişken “tamam bu albüm iyi olacak belli, bir süre kendini dinletecek” diye düşündüm. Daha ilk dinlemeden, Damaged’ın ortasındaki groove’la coştum, New 4th Reich’ın 1.07′sinde air drum’lara giriştim…

Genel çerçevesine bakarsak, “Lifeless God” şüphesiz ki yılın en iyi grindcore albümlerinden biri olacak. Yılın daha yarısını devirmişken bunu söylemek ne kadar doğru diye sorabilirsiniz, ancak yaşını başını almış, grindcore’u yalayıp yutmuş adamlarca çıkarılmış bu albüme güvenmeyeceğiz de kime güveneceğiz diye sorar insan. “Lifeless God” ciddi anlamda sürükleyici, ağız burun kıran, kafa göz dalan, enfes bir grindcore şöleni.