Seksenlerde çılgın atan crossover’ı günümüze taşıyan grupların bir numaralı bayrak taşıyanı şüphesiz ki MUNICIPAL WASTE. Bu cümleyi bundan 6-7 sene önce kurmuş olsaydım çok daha fazla kişi bana katılırdı, zira grup o sıralarda ortamlarda çılgın atıyor, başta “The Art of Partying” olmak üzere, yıllar sonra bu türü adeta tekrar şahlandırıyordu.

D.R.I., ANTHRAX, SUICIDAL TENDENCIES, BROKEN BONES, NUCLEAR ASSAULT gibi gruplardan aldığı ilhamı enerji içeceği kazanına düşmüş bir tavırla yansıtan MUNICIPAL WASTE, zaman içinde sanki biraz sıkılmış olacak ki, “The Art of Partying”in ardından çıkardığı iki albümde fazlasıyla sıradan işler ortaya koymuş ve havasını biraz kaybetmişti. Eğer MUNICIPAL WASTE gibi bir grupsanız ve crossover, pizza-thrash icra ediyorsanız, yapamayacağınız tek şey bayık ve durağan olmaktır.

İşte bu yüzden olacak ki, grup 2012′deki son albümü “The Fatal Feast (Waste in Space)”in ardından hibernasyona girmiş ve 5 yıllık bir albümsüzlük evresi içerisinde yan projelere ağırlık vermişti. Bu süre zarfında bu projelerden en etkini ve iyisi olan IRON REAGAN’ı coşturan grup üyeleri, yılların grubu bu kadar durmaz diyerek yeni albümleri “Slime and Punishment”ı nihayet piyasaya sürdü.

Öncelikle söylenmesi gereken, elbette ki MUNICIPAL WASTE’in sadece ve sadece bugüne dek bizlere sunduklarıyla sınırlı bir grup olduğu. MUNICIPAL WASTE’ten sound’unda bir çığır açmasını, akıl almaz bir başyapıt çıkarmasını falan bekleyen yoktur herhalde. Bu açıdan değerlendirdiğimizde, “Slime and Punishment” bence grubun “The Art of Partying”den bu yana çıkardığı en keyifli albüm.

Yeterince eğlenceli olmamasının sıkıntısını bir de 40 dakikalık süresiyle katmerleyen bir önceki albümden 10 dakika daha kısa olan “Slime and Punishment”, 2,5-4 dakika arası bir sürü şarkı barındıran önceki albümün aksine, 3 dakikaya yaklaşan sadece 1 adet şarkı barındırıyor. Albümdeki 14 şarkının yarısı 2 dakikanın altında ve bu da “Slime and Punishment”a daha tokatsı bir hava katıyor. Elemanların performansları içten ve güçlü; “5 yıl oldu, hadi bir albüm yapalım bari” diye düşünmediklerini ve ciddi anlamda gazlandıklarını hissediyorsunuz. Haykırışlar, pata küte davullar, yırtıcı gitar tonları ve Land Phil’in löngürlü basları; hepsi yerli yerinde.

MUNICIPAL WASTE elbette ki derinlemesine analizler gerektiren bir müzik yapmıyor. Albümü arkadaşlarınızla evde takılırken “içerken arkada çalsın” diye açıp, biranızı açmadan önce bir tuvalete uğrayıp sağlam bir kaka yaptığınız takdirde, çıktığınızda albümün neredeyse bitmek üzere olduğunu görebilir, “Dur lan albüm eşliğinde içemedik” deyip “Slime and Punishment”ı tekrar başlatabilirsiniz. İşte böyle, yarım saat içinde sağa sola koşturup pat diye biten bir albüm “Slime and Punishment”. Olması gerektiği gibi, MUNICIPAL WASTE’in olması gerektiği gibi…

Neyse ki 5 yıllık aranın ardından, grubun son 10 yıldır hiç ulaşamadığı düzeyde bir başarıya ulaştığı gibi.