Oğuz Sel

Uykuyla uyanıklık arasında nedensizce korktuğunuz olmuştur. Sanki odanızda hissettiğiniz ama göremediğiniz bir varlık varmış da siz ona bakarken o sizden saklanıyor, siz başınızı çevirdiğinizde o, tekrar size doğru yöneliyor gibi hissettiniz değil mi? Ve bunların neticesinde, kalkıp yatağınızın altına bakmaktan bile ürktünüz belki de. Hattao kısa zaman diliminde aklınıza, büyüklerinizin anlattığı esrarengiz olaylar, cinler ve daha nice mevzular gelince, kalp atışınız hızlandı ve uykunuz da kaçtı…

Tamam, bu kısmı sonlandırıyorum. Şimdi derin bir nefes alın ve bilinçaltınızdaki negatif her şeyi kendinizden uzaklaştırın, aklınıza gelen kötü anları ve anıları bir tarafa atın. Çünkü az sonra anlatmaya başlayacağım albümün karanlığı, kendinizdeki negatiflikle birleşirse, beklemediğiniz sonuçlarla karşılaşabilirsiniz ve bunun en temel göstergesi, albümü dinledikten sonraki ilk uyku süreciniz olabilir. Baştan uyarmakta bir sakınca görmüyorum; 2017’nin en rahatsız edici, en ürkütücü ve en karanlık black metal albümlerinden birini ele alıyoruz; Inferno’nun “Gnosis Kardias (Of Transcension and Involution)” albümünü.

Çek Cumhuriyeti’ndeki metal müzik piyasası ve müzisyenlere ilham kaynağı olması noktasındaki detayları PA sayfalarından muhtemelen okumuşsunuzdur. Inferno da Çek Cumhuriyeti’nden çıkan, 21 senedir sahnede bulunan ve üretkenlik açısından hiç de fena olmayan bir grup.Ancak Inferno, “Black Devotion” albümünden sonra nedenini bilemediğimiz bir biçimde aldığı kararla black metalin bence en karanlık tarafına, okült ve ciddi anlamda ürpertici tarafına doğru kaydı. Bunun ilk örneğini “Omniabsence Filled by His Greatness” ile veren ve World Terror Commitee saflarına katılarak kötülüğünü adeta tasdik eden Inferno, her black metal dinleyicisinin arkasına yaslanıp dinleyemeyeceği işlerle yoluna devam edeceğini “Gnosis Kardias (Of Transcension and Involution)” ile bir kez daha kanıtladı.

Albüm, inceden inceye hesaplanmış, tansiyonu genellikle düşmeyen ve kendi içinde yaşadığı değişimlerle normal dinleyicilerini ciddi ciddi ürpertirken, karanlık tarafa baş koymuş dinleyicilerini de tam anlamıyla ihya ediyor. Kendi adıma ürperen taraftan bildiriyorum, albüm daha başlarken bana “Tövbe bismillah, bu ne böyle?” dedirtti, şaka yapmıyorum. Albümün kapağından zaten alengirli bir şeylere denk geldiğimi anlamıştım da müzikal açıdan bu denli karanlık bir yapı beklediğimi söyleyemem. Crimson Moon’daki ezoterik ve ürpertici havadan ziyade, pisliği paçalarından akan ve bu sayfalarda ziyadesiyle kulağını çınlattığım Prosternatur kafasında bir müzik yapan yeni nesil Inferno; tarama gitarları bir tarafa bırakan, ayinsel vokalli, bas gitarın zaman zaman şarkıları alıp yükselttiği ve davulların gidişata göre ya sakinleştiği ya da karanlık güçlerin, ordularına yeni askerler toplama tamtamı görevini üstlendiği bir tavrı benimsiyor.

“Gnosis Kardias”ta öne çıkan üç etmen var: çeşitlilik gösteren ve çoğu zaman “Acaba burayı da mı klavyeyle yapmışlar?” dediğim gitarlar, 80’li yıllarda çevrilen korku filmlerindeki müziklerden fırlamışçasına bölümlere hayat veren baslar ve albümün ürkütücülüğünü zirveye taşıyan vokaller. Tüm bu etmenler bir araya geldiğinde gerçek manâda enteresan bir yapım hâsıl olmuş ve dinlerken çoğu zaman, bunun bir müzik albümü olduğunu kendime anımsatmam gerekti.

Prodüksiyon ve oluşturulan atmosfer noktasında yıldızlı pekiyi verdiğim yapım, Inferno’nun kaydığı karanlık tarafının hakkını fazlasıyla veriyor. Birbirine benzeyen atonal black metal gruplarının her geçen gün arttığı black metal piyasasında işte şu grubun aynısı diyemeyeceğim Inferno, 2017’nin en esaslı işlerinden biriyle birçok grubun yaptığı gibi dinleyicide akıl fikir bırakmamaya oynuyor. Bazı başka “karanlık” gruplarla adı geçse de Inferno, yaptığı işi bir tiyatrodan ziyâde gereklilik olarak gördüğünü, albümün hemen her dakikasında dinleyicisine kanıtlıyor. O gereklilik emrinin nereden geldiğinin yanıtı ise gayet açık. Ben kafamı dağıtmak için Teletabiler’i izlemeye gidiyorum arkadaşlar, bir sonraki kritikte görüşmek üzere.