Oğuz Sel

Bünyesinde barındırdığı hemen her grubun kendi çapında süper işler yaptığı ve oluşturdukları müziğin, gerçekten başarılı birer temsilcisi olduğunu rahatlıkla kabul edebileceğim birkaç firmadan biri olan Unique Leader Records’un, 2016 gibi 2017’de de başarısını sürdüreceğini düşünüyorum. Hiç de fena olmayan bir albümle seneyi siftahlayan Beheaded, hayvan gibi albümle seneler sonra çıkagelen Vomit Remnants ve çok değil, Vomit Remnants’ın albümünden bir hafta sonra “Adveniens”i çıkaran Hideous Divinity, bu düşüncemi temellendirdiğim gruplardan bazıları. Kaldı ki, son dönemde yazdığım ve maalesef 2016’da yazmaya fırsat bulamadığım daha nice brutal death metal işlerinin çoğu yine Unique Leader Records imzalı. Bunların tamamı tesadüf olamaz sanırım.

ULR babamın oğlu değil, niye bu kadar övdüm ki? Neyse, belki de bunun nedeni, “Adveniens”in verdiği gazdır. İtalya’nın giderek daha çok kendine özgü bir karakter geliştiren teknik/brutal death metal üyelerini saymaya başlasak önlerde, son dönemde senfonik ögeleri fazlaca kullanan ve benim de dâhil olduğum pek çok dinleyicisinin canını sıkan Fleshgod Apocalypse ve Hour of Penance yer alır muhtemelen. Ancak bu listeye Hideous Divinity de girse güzel olur. Neden mi? Aborted’ın taze üyelerinden ve kritiğini yazamamış olsam da geçen yaz aylarında bolca döndürdüğüm Deceptionist isimli teknik/brutalci grubun baslarından sorumlu Stefano Franceschini ve Hour of Penance’ın güçlendiği dönemdeki gitaristlerinden Enrico Schettino gibi önemli isimler grubun lokomotifi görevinde. “Kişiler önemli değil, bana müzik gerek müzik!” diyorsanız ve hazırsanız başlayalım.

Kendi çizgisinde ilerliyor desem de, dinlemeye başladığınız anda şarkı kompozisyonları ve genel atmosfer itibariyle bir Nile, bir Hour Penance (son albümünden bahsetmiyorum kesinlikle) hissiyatını yaşayacağınız Hideous Divinity, “Cobra Verde” albümünden itibaren benimsediği, keskin ve tavizsiz müziğini yeni albümünde de sürdürüyor. “Keskin ve tavizsiz,” dedim, ne kastediyorum peki? Oluşturdukları sound ile enstrümanların net olarak duyulabildiği, gereksiz reverb’lerin uygulanmadığı, takır takır çalınıp bitirildiği bir yapı benim için keskinliği belirtiyor. Tavizsiz kısım ise gitar ve bas bölümlerinin yer yer öfke kusması ve dinleyiciyi mütemadiyen gaza getirirken, yarattıkları kaotik hava ile yine dinleyiciyi nefessiz bırakmaları. Buna davulları da katmak icap ediyor, davullar çok önemli bir oyuncu tabii.

“Adveniens” az önce izah ettiğim üzere “Cobra Verde”nin mekaniklerini devam ettiren ve o albümü geçme ya da teknik/brutal death metal tarafında süper yenilikler yapmak üzere ortaya konan bir eser değil. Rif ve melodi açısından grubun genel karakteristiğini yansıtan, esaslı gitar/bas/davul ortaklıklarının bulunduğu, enstrüman hâkimiyetinin ve kullanımının üst düzeyde olduğu bir yapım. Parça düzenlemelerinin tek sıkıntılı noktası, bir süre sonra albümün tekdüzeleşmesi ve parçaları öne çıkaran noktaların, albümün sonlarına doğru giderek azalması.

Vokal koltuğunda, 2012 yılından bu yana grupta yer alanEnrico Di Lorenzo kişisi var. Bu tarz işlerde daha boğuk da guttural vokalleri sevdiğimden olsa gerek beni pek açmayan bir vokal yapısı mevcut, onun haricinde brutal kısımları ve scream bölümleri gayet başarılı kotarıyor bu arkadaş. Bunun yanı sıra albüm gayet cilâlı her şey steril ve leşlikten eser yok. Mix ve diğer prodüksiyona dair düzenlemeler yerli yerinde. Şikâyet edebileceğim herhangi bir şey işittiğimi söyleyemem.

2017’nin en baba teknik/brutal işi olup olmadığını oturup uzun uzun tartışırım ama tartışmayacağım bir konu var; “Passages” ve “Feeding off the Blind” gibi bence bomba parçaların yer aldığı bir albüm 2017’ye damga vurur. İtalya’dan çıkan gruplara özel bir gıcığınız yoksa ve tavizsiz müziklere bayım bayım bayılıyorsanız, “Adveniens”i mutlaka öneririm. Albümün sonunda yer alan Sinister cover’ı da, orijinalinin yerini belki tutmaz ama takdire şayan. Unutmadan, albümün kapağı hakikaten dehşet verici.