Son birkaç haftadır Cuma günleri paylaştığımız ve daha çok kişiye ulaşması gerektiğini düşündüğümüz teknik thrash metal grupları konseptimizin bu haftaki ayağında İsveç’e gidiyor ve ülkenin önemli ancak bir o kadar da parlayamamış gruplarından HEXENHAUS’u ele alıyoruz.

1987 yılında KING DIAMON ve MERCIFUL FATE gitaristi Mike Wead tarafından kurulan Stockholmlu grup, sadece 5 yıl süren ve 2 albüm çıkardığı kariyerini 1992 yılında noktaladıktan sonra MEMENTO MORI adını alarak farklı bir türe kaymış, 1997′de tekrar eski adına dönüp bir albüm çıkarmış ve o zamandan beri de (20 yıldır) aktif gözükmesine rağmen herhangi bir materyal yayınlamamış bir grup.

Bu hafta yazmak için HEXENHAUS’u seçme sebebim, grubun faaliyette olduğu 5 yıllık kısa döneminde 3 adet gayet başarılı albüm çıkarmış olmasına rağmen ciddi anlamda geri planda kalmış ve kısıtlı bir kitle tarafından takdir edilmiş olması. HEXENHAUS’un teknik, değişken ve zaman zaman çok akılda kalıcı olabilen riflerle dolu müziği her ne kadar bir TOXIK, MEKONG DELTA, yahut OBLIVEON kadar yaratıcı olmasa da, ” The Edge of Eternity” gruptaki her elemanın üzerine düşeni yaptığı ve 1990 yılının thrash metal adına sanılanın çok daha ötesinde olmasını sağlayan albümlerden biri oplarak karşımıza çıkıyor.

Albüme girelim. “The Edge of Eternity”, bir önceki ilk albüm “A Tribute to Insanity”ye göre daha prodgresif, değişken ve teknik bir albüm. Teknikten kastım gitar üzerinde acayip olaylar, davul ve basın gövde gösterileri sunduğu bir tekniklik değil. Grup bunun yerine temponun ve ritim paternlerinin değiştiği, riften rife atladığı bir müzikal karakteri sunuyor. Yer yer kulaç attığı neo-klasik olayları da sulandırmadan kullanan HEXENHAUS, benzer türde müzik yapan pek çok grupta olduğu gibi, ayrıştırıcı tarafını vokalleriyle sunuyor.

Vokalleri üstlenen Tommie Agrippa, harsh kısımlarda net bir genç Mille Petrozza esintisi sunarken, HEXENHAUS’un speed metal kanadını oluşturan çığlıklarını, yüksek oktavlarını da sıklıkla sergilemekten çekinmiyor. Bas gitarların bence çok daha etkin kullanılabileceği, ancak büyük oranda gitarları takip ettiği albümde, bas ve davulun gayet duyulur ve etkin bir kullanımı mevcut. Ancak elbette ki HEXENHAUS’u ve “The Edge of Eternity”yi konuşurken aslan payını vermemiz gereken asıl kısım gitarlar. Mike Wead ve Marco A. Nicosia, albüm boyunca gerek sololar, gerek aralara kaynayan melodiler, gerekse çatır çatır rifler olsun, “The Edge of Eternity”yi kesinlikle sağlam bir gitar albümüne dönüştürüyorlar.

Albümün kapanışını yapan 13.18′lik mükemmel At the Edge of Eternity başta olmak üzere, thrash metalin arka planda kalmış hazinelerini keşfetmeyi seven herkesin HEXENHAUS’tan haberdar olmasını ve “The Edge of Eternity”yi dinlemesini öneririm. Belki aklınızı kaçırmazsınız, ancak o dönemin gizli kalmış hazinelerinden birini teknik thrash metal dağarcığınıza katmış olursunuz.