HAKEN’ı diğer progresif metal gruplarından ayıran önemli bir özellik var; o da sıfır iticiliğe sahip olmaları. Progresif metal denince türün sevdalıları dışındaki çoğu insanın akılına bitmek bilmeyen şarkılar, gösteriş olsun diye atılan sololar ve sürekli nasıl en tiz söyleyebilirim meraklısı vokalistler gelir.

Bunların hepsi bir nebze HAKEN’da da var, ama grup müthiş bir ustalıkla, bunları gözümüze sokmadan, gövde gösterisini çok hoş bir melodik ve ritmik altyapıya yaslayarak yapıyor. Bu yüzden normalde bu türü çok dinlemeyen insanların bile HAKEN’a sempati beslediğini görüyorum. HAKEN’ın geçen sene çıkan albümü “Affinity”de de grup bu “itici değil, kaymak gibi prog” anlayışını sürdürmüş ve diskografisine güç katan bir parça eklemiş.

Diğer albümlere, özellikle de bir önceki çalışmaları “Restoration”a oranla “Affinity”de akılda kalıcı nakarat ve melodilere biraz daha ağırlık verildiğini söyleyebilirim. Özellikle klip şarkıları Initiate ve Earthrise ilk dinlemede sevebileceğiniz, ikinci dinlemede de eşlik edebileceğiniz parçalar.

Böyle deyince aklınıza bunların basit şarkılar olduğu gelmesin tam aksine her iki parça da çok akıllıca yapılmış vokal ve gitar oyunları var. Örneğin Initiate yıllardır benzerlerini duyduğumuz bir aksak/kesik gitar rifi ile başlıyor, ama gitarların zamanlaması, enerjisi ve akor değişimleri o kadar sağlam ki parça girer girmez sırıtmaya başlıyorsunuz. Benzer şekilde Earthrise’da da daha ilk andan vokallerin heceleri birbirine bağlarken yaptığı geçişler o kadar güzel ki, insanın hemen sözleri açıp eşlik edesi geliyor.

Albüm ağırlıklı olarak yukarıda bahsettiğim parçalar gibi, içine girmesi çok zor olmayan fakat zekice düşünülmüş bir sürü enteresan bölüme sahip parçalardan oluşuyor. Arada daha deneysel, uçuk kaçık işler de var tabii. Örneğin albümün en uzun parçası The Architecht sindirmesi çok kolay olmayan bir parça.

Benzer şekilde Endless Knot da daha serbest takılan bir şarkı. Sonuç olarak albümün prog dozajı bana Restoration’a göre biraz daha ölçülü geldi, ama bunu olumsuz görmüyorum, albümü dinlerken “keşke burada daha bi çılgına bağlasalar” dediğim yerler pek olmadı.

Bu albümün ve genel olarak HAKEN’ın en çok sevdiğim yönlerinden biri de gruptaki herkesin eşit oranda ön plana çıkması. Kesinlikle gitar/vokal tarafından domine edilen standart bir prog anlayışı yok grupta. Yeri gelince çatır çatır bas gitar solosu da var, yürek hoplatan klavye ve davul bölümleri de. Üstelik bunlar “yazık, hadi biraz da siz solo atın” şeklinde kulağa gelmiyor, tam aksine şarkıların çok kritik yerlerine yerleştirilmişler. Prodüksiyon da çok dengeli olduğundan her enstrümanı tane tane duyabiliyorsunuz. Bu enstrümanların sorumluluklarını ve mikste duyulma oranlarını eşit paylaştırma vizyonunun bütün yeni prog gruplarına örnek olmasını diliyorum.

“Affinity” her progresif metal grubunun kariyerlerinin orta döneminde çıkarmaktan gurur duyacakları, grubun eskiden gelen bütün güçlü yanlarını taşıyan, ama kesinlikle de kulağa bayat gelmeyen bir albüm. Eğer geçen sene bu albümü atladıysanız mutlaka en yakın zaman göz atın.