Polonya’nın Avrupa metal sahnesindeki yeri elbette ki tartışılmaz. Kilisenin güçlü olduğu pek çok ülkede olduğu gibi, Polonya’dan da özellikle ekstrem türlerde muazzam gruplar çıkıyor. Bugün inceleyeceğimiz grup, 20 yıl önce Lublin’de kurulan teknik death metal grubu DEIVOS.

Bugüne dek 5 albüm çıkaran DEIVOS, “Endemic Divine”da teknik death metali son derece sofistikelikten uzak biçimde icra ediyor diyerek başlayalım. Gerçekten de son derece bodoslama, dibine kadar kazımasyon bir müzik var karşımızda. Bu belli açılardan çekici gelebilirse de albümün geneline bakıldığında ortada yarı yaratıcı ve standart riflerin çoğunlukta olduğu bir death metal var.

Akılda kalıcılık konusunda sıkıntı çektiğini düşündüğüm albüm, grubun yetenekli ancak o kadar da sıra dışı düşünmeyen müzisyenlerden kurulu olduğunu gösterircesine düz bir yapıda seyrediyor. Büyük oranda sertlik ve karambol arkasına saklanan bu tavır, dediğim gibi kimilerine çekici gelebilecekse de, bu rekabet ortamında bence çok da yeterli değil.

İyi taraftan baktığımızda, kazıma kavramının hakkını sonuna dek veren rifler söz konusu. Yer yer ilk dönem DECAPITATED’ı andıran ve sürekli değişen bu rifler, “Endemic Divine”ı uzun vadede hatırlanır kılmaktan uzak kalıyor. Kimi yerlerde gang’vari şekilde çiftlenen vokaller dışında vokallerin fazla bir öne çıkarlığa sahip olmadığı albümde neredeyse sıfır melodi, çok çok az tarama ve bunun yerine büyük oranda CARCASS formüllerine dayalı bir death metal anlayışı var.

Grup belli ki albümün ruhsuz ve soğuk olmasını amaçlamış, ancak bu ruhsuzluk arayışı bence beraberinde biraz sönüklüğü de getirmiş. Hepsi bir yana, türdeş grupların son yıllarda ne denli güçlü albümler çıkardığını düşündüğümüzde, DEIVOS’un öne çıkması pek kolay değil gibi gözüküyor.

Albümdeki sağlam kazımasyona ve amansızlığa ek olarak mutlaka bahsedilmesi gereken şey, davulcu Krzysztof Saran’ın taş gibi performansı. Atarlı, yaratıcı, son derece dinamik bir icra barındıran davullar, yer yer araya giren cowbell’lerle de renkleniyorlar. Açıkçası albümün genel düzlüğünü kıran ender renkler de bunlar.

Normalde bu tarz albümlere karşı daha bağışlayıcı olduğum olmuştur; bu kez farklı olan ne bilmiyorum ama albümü her dinleyişimde bir kuruluk, bir eksiklik hissettiğimi söylemeliyim. Belki benden daha çok seven birileri çıkar ve haksız olduğumu, albümün baştan sona pata küte dalıp görevini yerine getirdiğini söyler, saygı duyarım.

Yüksek beklentiyle dinlediğim ve belki de bu sebepten biraz hevesimi kursağımda bırakan “Endemic Divine”ı, death metalindeakılda kalıcılık aramayanlara önerebilirim. Bana kalırsa ne kadar az beklentiniz olursa o kadar fazla beğenirsiniz.