Brutal death metal en çok sevdiğim türlerden biri. Fakat son zamanlarda gerek progresif mecralara zaman ayırmaktan, gerek hayat koşuşturmasına düşmekten bu kutsal metal türüne yeteri kadar zaman ayıramıyordum. Hani çok sevdiğiniz bir yiyeceği/içeceği uzun zamandan sonra ilk kez tekrar tattıktan sonra vücudunuzu müthiş bir mutluluk sarar ve içinizden “oha meğer ihtiyacım olan şey buymuş!” dersiniz ya, ülkemizin death metal devi CENOTAPH’ın (röportaj) son albümü de bünyemde benzer bir etki yarattı. “Perverse Dehumanized Dysfunctions” müthiş bir brual death metal albümü. Bu türden bir süredir uzak kalmış şahsıma ilaç gibi gelmekle kalmadı, müzik dinleme alışkanlıklarımı tekrar gözden geçirmeme yol açacak kadar iştahımı kabarttı

“Perverse Dehumanized Dysfunctions” ile bir önceki CENOTAPH albümü “Putrescent Infectious Rabidity” arasında tam 7 sene var. Bu kayda değer süreye rağmen grup sertliğinden ve vizyonundan zerre kaybetmemiş. Albüm dibine kadar o sevdiğimiz ve bizim topraklara ait olduğu için gurur duyduğumuz CENOTAPH brutalliğini ve vahşetini içeriyor. Bence CENOTAPH’ın en saygı duyulası özelliklerinden biri bu kaliteyi yıllardır koruyabilmiş olması. Sanıyorum ki Batu Çetin’in mükemmeliyetçi yaklaşımından dolayı albümler arası süre bu kadar uzuyor. Albüm o kadar iyi ki, kritiği ilk yazarken “Son yılların en iyi CENOTAPH albümü” gibi bir cümle kurmayı düşünüyordum. Ofsayta düşmeyeyim diye açtım önceki 3-4 albümü tekrar dinledim ve o cümleyi yazmaktan vazgeçtim. Çünkü eski albümler de hayvan oğlu hayvan gibi. CENOTAPH’ın yıllardır istikrarlı şekilde bu kadar süper albümler yapması takdire şayan bir olay.

Bu albümün içeriğine biraz değinelim. Beklendiği gibi albümün her tarafı grubun imza hareketlerinden olan ultra hiper guttural vokaller ve pinch harmonic gitar melodileri ile bezeli. Fakat bunlara ek olarak tempo ve rif varyasyonlarına biraz daha ağırlık verilmiş. Daha ilk dinlemeden insanın aklını alan gitar geçişleri ile dolu albüm (bkz. Rancid Gluttonous Morbid Obesity ve Prenatal Cranial Deformation). Bir başka göze çarpan değişiklik, eski albümlere oranla biraz daha uzun şarkılara ve trafik yapılarına gidilmiş olması. Örneğin Antagony of Embriotombia’da uzun ve tüyleri diken diken eden leziz bir giriş bölümü var. Aynı şarkıda dehşet slam’vari kısımlar da mevcut. Hatta genel olarak slam tarzı partisyonların albümün geneline çok iyi yedirdildiğini söyleyebilirim. Bütün o nefes kesici brutalliğin içinde o arada gelen yavaş balyoz darbeleri müziğe ve dinleyicilere nefes aldırıyor. Hele albümle aynı ismi taşıyan şarkıdaki orta tempo bölümler…

Elemanların hepsi mükemmel bir performansa imza atmış. Ben sadece konuk bas gitarist Anton Zhikharev’den ayrıca bahsetmek istiyorum. Kendisi YouTube mecralarında çok ünlü bir basçı, uzun yıllardır çeşit çeşit death metal grubunun bas gitar cover videolarını yayınlıyor. Kendisi zaten hep iyi çalıyordu, fakat özellikle son zamanlarda slap tekniği ve akor basma konusuna odaklanmıştı ve bu tekniklerin öne çıktığı akıl almaz videolar yayınlıyordu. Yeni CENOTAPH albümünde onun çalacağını öğrenince epey heyecanlanmış ve bu teknikleri albüme ne kadar yedireceği konusunu merak etmiştim. Anton albümde yarmış geçirmiş. Bas gitarın boru gibi duyuluyor olmasının yanı sıra hem arada giren minik bas geçişleriyle, hem de kritik yerlerde vurduğu atonal akorlar ile albümden alınan zevke zevk katmış. Anton’un YouTube videolarını da seviyorum, ama kesinlikle daha çok bu tarz albüm kayıtlarında yer alması lazım.

Son olarak produksiyondan da biraz bahsedelim. Grup yıllardır olduğu gibi parlak ve bolca proses edilmiş bir kayıttan bilinçli olarak kaçınmış ve olabildiğince doğal ve akustik bir tını yakalamaya çalışmış. Özellikle davul tonu bu açıdan çok başarılı olmuş. Genel olarak da oldukça organik bir sound elde edilmiş. Beni en çok memnun eden şey hem gitarların hem de basların çok dengeli ve net şekilde duyuluyor olması oldu. Leşlikten ödün vermeden bu sound’u elde etmek kolay değil.

“Perverse Dehumanized Dysfunctions” 7 yıllık bekleyişe sonuna kadar değen, baştan aşağı üst düzey müzisyenlik, bestekârlık ve vahşet içeren bir çalışma. Ayrıca bu kritik vesilesi ile brutal death metalin ne kadar süper bir şey olduğunu yeniden tatmama yardımcı olan CENOTAPH’a da kişisel teşekkürlerimi iletiyorum. Meğerse hayatımda daha çok brutal death’e ihtiyacım varmış!